Анатолій Балуценка
3801 БЕЗ
ПЕЧАЛИ
Разводятся, хотя их и венчали,
Судьбу нелепо связывать с одной,
Нет радости, но места нет печали,
Коль никого не называл женой.
Капризная у женщины природа,
Характер женский мне не по плечу,
Меня влечёт бескрайняя свобода,
Капризов глупых слушать не хочу.
Прекрасно, коль один на белом свете,
Мои года бегут спокойно вдаль,
Волнуют сердце лишь жена и дети,
Нет радости, но ни к чему печаль.
29.04.2000
3802
ВЯСНОВЫЯ ПЕСНI
Безліч песень вясновых прапета,
Збегла ў рэчкi шмат талай
вады,
Пачалося спякотнае лета,
Яно лiчыць упарта гады.
Снег нядаўна лавiў на далонi,
Снег пялёстак скiдаюць сады,
Бо сезоны, як хуткiя конi,
Без супынак бягуць. А куды?
Хутка восень прыйдзе залатая,
Зiма рэчку скуе ў кайданы,
Зноў сняжынка ў далонях растае,
I чакаць буду новай вясны.
29.04.2000
3803
ДУХОВНЫЙ ИСТОК
Когда уже невмоготу от жажды,
Не повернуть во рту язык сухой,
Ручей холодный страстно ищет каждый,
Чтобы душе желанный дать покой.
Стать на колени хочется к истоку,
И жадно воду, словно счастье, пить,
Но от ручья совсем немного проку,
Коль постоянно мимо проходить.
Когда подвержен страстью
злому року,
Чтоб обошла нежданная беда,
Стремятся все к духовному истоку,
Снимает жажду с душ его вода.
30.04.2000
3804 ВIНАВАТА БЕЗ ВIНЫ
Бушуе мора, б'юць у бераг
хвалi,
I ў пырскi разбiвае iх
прыбой,
Яны зусiм надзею пахавалi,
Што прыйдзе штыль жаданы i спакой.
I бераг вiнавацiць ў гвалце
мора,
Бо хвалi яго жудасныя б'юць,
Пакуты, мабыць, скончацца не скора,
Ракоча мора, ветру не пачуць.
А вiнаваты вецер быў iмклiвы,
Руiны што на беразе адны,
Штыль надышоў, калi склаў
вецер крылы,
Ды мора вiнавата без вiны.
30.04.2000
3805 УРАГАН
СПРЭЧАК
Прыгожы стройны лес рос шмат
гадоў,
Здаралася: вятры галлё
ламалi,
Не гледзячы на раны, зноў i зноў
Вяршынi к небу шлях свой
пракладалi.
Вялiкай шкоды не было ад ран,
Лес зелянеў вясноваю парою,
Але падняўся моцны ураган,
I доля лесу стала вельмi
злою.
Пападалi магутныя дубы,
I сосны, што стаялi каля
рэчкi,
Заўжды душа ў пакутах ад журбы,
Калi, як ураган, бушуюць
спрэчкi.
1.05.2000
3806 ЦЕПИ
ЛЮБВИ
Нас связывают цепи Гименея,
Мужчины от любви всегда глупы,
Ведь не связался ими, кто умнее,
А остальные стали – как рабы.
В любой час и в любое время года
Я вольной птицей в облаках лечу,
Нет счастья выше в жизни, чем свобода,
Всегда свободным только быть хочу.
Но женщины коварны и лукавы,
Им хочется всегда одной любви,
Возможно, они в чём-то даже правы,
Попал коль в цепи, их скорей порви.
1.05.2000
3807 КАЛIФ НА ГАДЗIНУ
Разлiў шырокi морам быў
шалёным,
Прайсцi маглi ў iм нават
караблi,
Вада сышла, i поплаў стаў зялёным,
I купкi кветак хутка
расцвiлi.
Аб моры засталiся успамiны,
Ды поплаў кажа ўсiм пра гонар
свой,
Што паважаць цяпер яго павiнны,
Паклiканы ён доляю марской.
Хоць выпадкова можа так здарыцца,
Што лёс за шчасце патрымацца даў,
Але бясконца нельга ганарыцца,
Калi калiфам на гадзiну стаў.
1.05.2000
3808 МАЕ СЦЕЖКI
Успамiн ў душы песнi пяе,
I блiшчаць дыяментамi росы,
Запаветныя сцежкi мае,
Па якiх крочыў ў ягады босы.
Пляжаў Сожа пясок залаты
Мяне вабiў пяшчотнасцю
змалку,
Любiў сцежкi мае ля вады,
Па якiх ранкам бег на
рыбалку.
Сцежкi ў лесе вялi ў верасы,
Дзе увосень грыбы быць павiнны,
Не мiнулi маленства часы,
Iх вяртаюць ка мне успамiны.
2.05.2000
3809
СПАТКАННЕ З МЭТОЙ
Здавалiся рэальнасцю надзеi,
Бо да мэты застаўся толькi крок,
Па-iншаму складалiся падзеi,
Жыццё дало яшчэ адзiн урок.
Зафарбавала настрой мой вясёлка,
Дайшоў у марах да сваёй мэты,
Ды апынулась кепскай падрыхтоўка,
Шлях перамог i цяжкi, i круты.
Прыгожае, як песня, спадзяванне,
Ды да яго працяглы вельмi
шлях,
З мэтой тады адбудзецца
спатканне,
Калi яе трымаеш у руках.
4.05.2000
3810 ЗАЛАЦIСТЫ ЯБЛЫК
Прынеслi добры ураджай сады,
Хаця на словах дзiўны скарб
цанiлi,
Ды не дайшлi да спажыўца плады,
I яблыкi цудоўныя пагнiлi.
Але цвiце вясной упарта сад,
I ззяе цвет яго на сонцы белы,
Мажлiвасцi такой бясконца
рад,
Каб кожны яблык добры быў i спелы.
Няма працэсу ўзнёсламу канца,
Ды ў сада лёс туманны ды
iмглiсты.
Цi знойдзе калi-небудзь
спажыўца
Духмяны смачны яблык залацiсты?
4.05.2000
3811 УТРО
Ночь прошла, день наступит желанный,
Протянуть руку к свету хочу,
Раньше красного солнышка встану
И на крыльях в луга полечу.
В росах утренних блеск изумруда,
Их не тронул ещё луч пока,
Утро раннее – дивное чудо,
Заалели вдали облака.
Первый луч свет разлил вокруг сразу,
Озарилась сияньем земля,
Превратились росинки в алмазы,
Красу утра люблю нежно я.
5.05.2000
3812
СУХАСТОЙ
Адвечна дрэвы не растуць,
Хоць моцны корань, ствол высокi,
Ды ўгору з цяжкасцю iдуць
Пажыўныя для кроны сокi.
Хацелась быць увышынi,
Каб адчуваць сябе героем,
Прыйшлi бязрадасныя днi,
Бо дрэва стала сухастоем.
Не трэба дасягаць нябёс,
Каб лiст на дрэвах быў
зялёны,
Ўгары чакае цяжкi лёс,
Бо сохнуць паступова кроны.
6.05.2000
3813 ЛУЖЫНА
Дажджы iшлi працяглы час,
I стала лужына вялiкай,
Заганарылась яна ўраз,
Як возера ў прыродзе дзiкай.
Не перайсцi яе уброд,
Яна здавалась неабсяжнай,
Стварала безлiч перашкод,
Сябе лiчыла вельмi важнай.
Ды сонца моцна прыпякло,
Дно лужыны зрабiлась пылам,
Лепш не рабiць нiкому зло,
Як выпадак зрабiў шчаслiвым.
6.05.2000
3814 ДЗIВОСНЫЯ ЛЯСЫ
Прыемна, калi ў летнi час
Праз сосны сонейка загляне,
Прамень агнём запалiць ўраз
Сунiцы на лясной паляне.
Цудоўна у асеннi дзень
Убачыць баравiк дзябёлы,
Хоць знiкне сонечны прамень,
Ды настрой ўзнёслы i вясёлы.
Заўжды дзiвосныя лясы,
Яны – чароўны цуд прыроды,
Ад невыказнай iх красы
Душа пяе ад асалоды.
6.05.2000
3815 НЕКТАР
СЛОЎ
Па кропельках нясе пчала нектар,
Хоць цяжкi шлях стварае
перашкоду,
Але яна – руплiвы гаспадар,
На зiму хоча назапасiць мёду.
Нектар не з кожнай кветкi
можна браць,
Ўтвараецца ён ў добрую пагоду,
Дзiвосны дар няпроста
назбiраць,
Але духмяны мёд дасць асалоду.
У мове, нiбы кветак, безлiч
слоў,
I, як нектар, збiраюць iх
паэты,
Калi натхнення час ў душу
прыйшоў,
Народзяцца i вершы, i санеты.
7.05.2000
3816 ВЕЧНАЯ
ЛЮБОЎ
Глядзiш на неба або на зямлю,
Цудоўныя адносiны прыроды,
Табе пяшчотна кажа ўсё: «Люблю»,
Каб толькi людзi не рабiлi
шкоды.
Але жывуць злачынцы памiж
нас,
Людзей трывожаць i прыроды цiшу,
Чакаюць з нецярпеннем пэўны час
I дзеяннем абвесцяць: «Ненавiджу».
Нянавiсць i любоў былi павек,
I будзе толькi так далей заўсёды,
Хоць часам палка любiць
чалавек,
Ды вечная любоў к нам у
прыроды.
8.05.2000
3817 СЛАВУТЫ
ЗБАН
Збан моцны i прыгожы вельмi
быў,
Здавалася, што ён – памочнiк
вечны,
Ў акрузе славу добрую набыў,
Ды час прыйшоў, нарэшце, небяспечны.
Бо да пары ваду насiць мог збан,
Ад ўзросту рэшткi славы
захiталiсь,
Адкрыўся прыхаваны ўраз падман:
Разбiўся, чарапкi з яго
засталiсь.
Прынесцi каб жаданую ваду,
Магутнасць трэба, не былая слава,
Спаткаў збан нечаканую бяду,
Бо слабасць горш, чым моцная навала.
8.05.2000
3818 НА
ПЕРВОМ МЕСТЕ
Проходят праздно дни почти впустую,
Любое дело можно начать вновь,
Но пропустить коль пору
золотую,
Не наверстать ушедшую любовь.
Не сбудется чудесное мгновенье,
Коль в душах не горят любви огни,
Хотя к другим делам есть устремленье,
Из жизни выпадают эти дни.
Быть следует любви на первом месте,
Смотреть на всё иное свысока,
Не стать чтоб старой девою
невесте,
Жених не превратился в старика.
9.05.2000
3819 МАЕ ГАДЫ
Хоць не спяшаюсь рабiць
крокi,
I кожны дзень жыцця цаню,
Гады, як хуткiя аблокi,
Бягуць ўвесь час ўдалечыню.
Iм не iснуе перашкоды,
За мной iдзе час, нiбы цень,
Не упускае ён нагоды,
З жыцця забраць чарговы дзень.
А днi гады жыцця складаюць,
Яны выстройваюцца ў фронт,
Нiбы аблокi, уцякаюць
Мае гады за гарызонт.
9.05.2000
3820 НIБЫ ВЯСНА
Турбуе летняя спякота,
Гняце душу асеннi дзень,
Зiмой ад халадоў маркота,
Хоць ззяе сонечны прамень.
Сезоны я не памячаю,
Нудота мне ад iх адна,
Ды з асалодай адзначаю,
Як за вясной iдзе вясна.
Людзей вакол заўжды багата,
Ды радасць мець няма прычын,
Але ў душы сапраўды свята,
Сустрэць, нiбы вясна, жанчын.
10.05.2000
3821 ПОЭЗИЯ
ЛЮБВИ
Устлали розы красные мой путь,
И от шипов я не боюсь угрозы,
Мне не страшны они теперь ничуть,
Поэзия всегда прекрасней прозы.
Чудесная любовь пришла уже,
Ворвалась в сердце, словно неизбежность,
И розы расцвели в моей душе,
Давая ей терпение и нежность.
Всё в жизни резко изменилось вдруг,
Где было хмуро, становилось ясно,
От дивных роз, рассыпанных вокруг,
Поэзия любви всегда прекрасна.
10.05.2000
3822 ЗОЛОТОЕ
УТРО
Люблю послушать утром птичек пенье,
Доносится оно со всех сторон,
Хор этот украшает, без сомненья,
Речной волны чудесный перезвон.
Достойно утро чудных песен славы,
Зашелестят от ветра камыши,
Шумит листва, ей нежно вторят травы,
Гимн утру – радость светлая души.
Свои объятья солнышко раскроет,
Торжественнее песня зазвучит,
Люблю послушать утро золотое,
Когда со мной Природа говорит.
11.05.2000
3823 ПРОЗА
ЛЮБВИ
Поэзия любви, в ней есть вопросы,
Ведь от любви и слепы, и глупы,
Увянут быстро срезанные розы,
Останутся колючие шипы.
Таятся в отношениях угрозы,
Коль не находят поэтичных слов,
А от шипов ненужные занозы
Уничтожают нежную любовь.
Угаснет радость, угнетают слёзы,
Ворвётся в душу страшная беда,
Настанет час простой житейской прозы,
Поэзия угаснет навсегда.
11.05.2000
3824 МАЛАДОЕ
КАХАННЕ
Прыгожае, як цвет садоў, каханне,
Але бясконца не цвiтуць сады,
Цвет ападзе, прыйдзе расчараванне,
Адразу цi праз доўгiя гады.
Спачатку вабiць белы цвет
багаты,
Ды паступова блякне прыгажосць,
Гады у гэтым толькi вiнаваты,
Як цвет садоў, праходзiць
маладосць.
Хай маладосць знiкае
назаўсёды,
Як ад кастра былога шызы дым,
Каб не рабiць цвiценню
перашкоды,
Быць у каханнi трэба маладым.
12.05.2000
3825 ОСНОВА
Звук вдалеке, как в вате, утопает,
Костров далёких меркнет яркий свет,
Ток в проводах любви не пробегает,
Надёжного контакта если нет.
Из опыта, бесспорно, каждый знает,
Общение – надёжней всех основ,
На расстояньи чувства увядают,
И дружба, и горячая любовь.
Коль рядом – чувство жаркое пылает,
Разлука – неприятная пора,
В руины быстро чувства превращает,
Они уходят, словно дым костра.
13.05.2000
3826
СОНЕЧНЫ ДЗЕНЬ
Радасна як пачынаецца дзень!
Ён значна лепш цёмнай ночы,
Бо сагравае пяшчотай прамень,
Кожны цяпло мець ахвочы.
Але прыемней дзень ясны
заўджы,
Толькi аб iм мае мары,
Цяжка, калi у душы праз гады
Не разыходзяцца хмары.
Радасць ў душы ад пяшчоты сяброў,
Трэба iх мець намагацца,
Толькі даць крылы у змозе любоў,
Каб у нябёсы падняцца.
14.05.2000
3827 ХМАРЫ I
ЗОРКI
Па небе хмары чорныя блукаюць,
Але зусiм не бачна iх ўначы,
Хоць зорачкi святлом далёкiм
ззяюць,
Прысутнасць iм сваю не
зберагчы.
У чорных хмар iснуе таямнiца,
Ўначы ад iх ў душы пануе
страх,
Бо лiўнем яны здатны ўраз
пралiцца,
I падарожны не знаходзiць
шлях.
Як зоркi, думкi светлыя заўсёды,
Намераў кепскiх ў iх не
адшукаць,
А чорныя прызначаны для шкоды,
Iх тайны сэнс прыходзiцца хаваць.
15.05.2000
3828 СВАЕ
ПАМЫЛКI
Нiколi лёс не хоча даць
аванс,
Каб радасць струменiлась
урачыста,
Спаткаецца хаця нялепшы шанс,
Жыццё пiсаць прыходзiцца
начыста.
Ды вельмi цяжка добра
напiсаць,
Бо кожны крок наперад – адмысловы,
I вымушае лёс пакутаваць,
Бо вынiк часта надта
памылковы.
Чужы лёс вывучаць – амаль дарма,
Бо ён вядомы толькi па урыўках,
На жаль, другiх шляхоў зусiм
няма,
Вучыцца трэба на сваiх
памылках.
15.05.2000
3829 ВЕТЕРАН
ЛЮБВИ
Едва за тридцать, годы молодые,
Иммунодефицит в его крови,
Быть впереди могли дела большие,
Но он уже стал ветеран любви.
Из строя не уходят ветераны,
Но он ещё и жалкий инвалид,
Вид у него измученный и странный,
Неизлечим пока коварный СПИД.
В любви была широкая дорога,
Но не желал любовь иметь с одной,
Хоть от любви иметь мог счастья много,
Но не назвал любимую женой.
16.05.2000
3830 БУРЯ
Любовь сильна, как буйная стихия,
На клин свести она способна свет,
Влюблённые – слепые и глухие,
Не показать им и не дать совет.
Должно промчаться грозное цунами,
Окончиться могучий ураган.
Останутся влюблённые друзьями
Иль закрадётся в души их обман?
В расцвете сил чудесен лес красивый,
Но буря вмиг пройдёт своим крылом.
Чтоб устоять, деревьям хватит силы
Иль превратятся сосны в бурелом?
16.05.2000
3831 ВЫСШЕЕ
ИСКУССТВО
Хоть чувства все давно в душе уснули,
Но если вдруг её разбередить,
То радость может быть страшнее пули,
Без умысла способна
навредить.
Когда забыта в отношеньях сладость,
В душе изнеможенье от тоски,
Смертельной может оказаться радость,
Что сердце разрывает на куски.
Есть в отношеньях высшее искусство,
Чтоб нервы закалились, словно сталь,
Всегда держать в смиреньи нужно чувство,
Безмерна радость иль горька печаль.
16.05.2000
3832 ПАМЯЦЬ
I ЛЮДЗI
Блукаю ў думках па сваiм
мiнулым,
Але не ўсё запомнiлась, на
жаль,
Ды сэрца стане часам вельмi
чулым,
А часам надта цвёрдым, нiбы
сталь.
Здаралiсь вельмi розныя
дарогi,
Дзе радасць адчувалась цэлы час,
Iсцi па iх заўжды не меў я змогi,
Таму iшоў дарогамi абраз.
У памяцi жывуць дагэтуль
людзi,
Хто долю сапсаваць хацеў маю,
I радасць хто заўжды даваў у грудзi,
Я iх за дабрыню дасюль люблю.
16.05.2000
3833 MC2
Працяглы час абрыдла ўжо чакаць,
Бо часам, як кароль, цяпер багаты,
Яго мне не патрэбна зберагаць,
Бо доля жорстка кiнула за
краты.
Зусiм не трэба хуткасi
святла,
Каб на сабе адчуць ход iншы
часу,
Ляцеў час птушкай, воля як была,
Ў турме пайшоў прыцiшана
адразу.
Усё адносна вельмi на Зямлi,
I хочацца, каб ўзялi на
парукi,
Каб зразумець mc2 маглi,
Не трэба ведаў матухны-навукi.
17.05.2000
3834
НЕПРЫМЕТНАЕ
Зусiм ўсе забываюць пра
свабоду,
I ўспамiнаюць, як яе няма,
Як кайданы ствараюць перашкоду,
Або трымае, як ланцуг, турма.
Ўсiм непрыметна мiлая
Радзiма,
Завошта яе трэба палюбiць?
Калi яна далёка, немагчыма
Нам без яе пяшчотнасцi
пражыць.
Кiдаецца у вочы, што адметна,
Як мiлы ёсць, за што яго
кахаць?
Ды тое даражэй, што
непрыметна,
Яго, як зрэнку, трэба зберагаць.
17.05.2000
3835 ЗАЛАЦIСТЫ ПРАМЕНЬ
Была чорнаю ноч, нiбы сажа,
Ды заззяў залацiсты прамень,
«Добры ранак» – мне сонейка
кажа,
Пачынаецца радасны дзень.
Ўсё цяплом жыватворным сагрэта:
Птушак спеў, дзiўны бусла
палёт,
Праслаўляюць цудоўнае лета
Плынь ракi, плёскат рыб i
чарот.
Вакол доўжыцца радасць бясконца,
Я прамень залацiсты лаўлю,
Нiбы мацi, чароўнае сонца
Дабрынёй шчодра песцiць
Зямлю.
18.05.2000
3836 ЧАСЫ
ЗОЛКУ
Са мной сонейка ўраз развiталась,
Паказаўшы у чырванi бок,
На зямлю цiха ноч апускалась,
Кожны мiг ўсё гусцей рабiў
змрок.
Як агеньчыкi, зоркi заззялi,
Залаты месяц высунуў рог,
Нiбы ў казцы, красу паказалi,
Ад святла iх сагрэцца не
змог.
З нецярпеннем чакаю усходу,
Мне не трэба халоднай красы,
Прамень сонца прыйдзе ў нагароду,
Сэрцу любыя золку часы.
18.05.2000
3837 ТУГА
Знайсцi шчасце не магу,
Дзе яго пазычу?
Праганю сваю тугу,
Весялосць паклiчу.
З весялосцю добра жыць,
Не прыходзiць штосьцi,
Хутка, як цягнiк, бяжыць
Час мой маладосцi.
Зблякне з часам маладосць
I збяжыць з вадою,
Не прыходзiць весялосць,
Застаюсь з тугою.
18.05.2000
3838 БЛЯСК
ЗОРАК
Ўначы на небе ззяе безлiч
зорак,
Але яны заўжды знiкаюць
ўдзень,
Бо небяспеку iм стварае
золак,
Iх гасiць першы сонечны прамень.
Яны адны, як каралевы, ззялi,
Былi найпрыгажэйшаю з украс,
Але цудоўны як прамень пазналi,
То скончыўся у iх дзiвосны
час.
Як зоркi, маюць дзiўны бляск
дзяўчаты,
Праз час ад бляску будзе успамiн,
Вядома, ў тым прамень не вiнаваты,
Што гасне без слядоў краса жанчын.
19.05.2000
3839 ПАМЫЛКА
Як непрыемны выпадак здарыцца,
Не трэба вельмi цяжка
гараваць,
Бо i на шчасце можна памылiцца,
I вады не патрэбна выпраўляць.
Хаця душу гнятуць адразу вады,
I вельмi крыўдна часам аж да
слёз,
Але праз нейкi час бясконца
рады:
З памылкай шчасце выпадак прынёс.
Заўжды зрабiць памылку надта
шкода,
I хочацца, каб знiкла яна
ўраз,
Памылка можа быць, як нагарода,
I вырашае сутнасць яе час.
20.05.2000
3840
ТРАГЕДЫЯ
Калi адзiн ў дарозе заблукае,
Здарыцца можа страшная бяда,
Трагедыя наперадзе чакае,
Калi заблудзiць цалкам
грамада.
Бо шлях тады, нiбы мiраж,
умоўны,
Iдэю вырабляе правадыр,
Здавалась, к шчасцю шлях iдзе
чароўны,
Ў сапраўднасцi вядзе ў
крывавы вiр.
Мы нацярпелiсь страху i
нягоды,
Iдэй бясслаўных зведалi цынiзм,
Няшчасныя савецкiя народы,
Якiя будавалi камунiзм.
20.05.2000
3841 БОСКI ДАР
Ад крыл буслiных посвiсты
лаўлю,
I вельмi мiлы сэрцу шум
бярозы,
Я слухаю уважлiва зямлю
I назiраю з радасцю нябёсы.
Люблю глядзець на сiнь
празрыстых вод
I слухаць птушак з конiкамi
разам,
Сачыць, аблокi як вядуць
палёт,
Душа пяе ад шчасця летнiм
часам.
Ўсё для душы празмерным можа быць,
Ёсць выключэнне – дзiўная
прырода,
Дар боскi немагчыма не
любiць,
Бо шчасце ад яго i асалода.
20.05.2000
3842 АДЗIНЫ ЛЁС
Спрачацца трэба з лёсам або не?
Павесцi барацьбу або
скарыцца?
Бо той лёс, што сустрэўся, не мiне,
Такiм, што ёсць, патрэбна ганарыцца.
Бо шчасце можна ў малым адшукаць,
Ператварыць у годнасць трэба вады,
Галоўнае – аддана пакахаць,
Бо марныя багацце i пасады.
Не трэба ганьбiць свой адзiны
лёс,
Бо зайздрасць можа прыклад даць паганы,
I ад яе пральецца мора слёз,
Ад барацьбы на сэрцы будуць раны.
21.05.2000
3843 ЗЕРКАЛО
Как зеркало, вода реки,
Хотя могучее теченье,
И только ряби островки
Поверхность портят на мгновенье.
Бежит красавица-река,
В ней дивно небо отразилось,
От дуновенья ветерка
В осколки зеркало разбилось.
Я тишину благодарю,
А сильный ветер ненавижу,
На зеркало воды смотрю
И голубое небо вижу.
21.05.2000
3844 СТАРТ I
ФIНIШ
Заўсёды фiнiш значна горш,
чым старт,
Хай нават ў нагароду – перамога,
Як снег вясновы, прападзе азарт,
Не фiнiш клiкаў, вабiла
дорога.
Здавалася вялiкаю мэта,
Яна давала сiлы i натхненне,
Ды знiкла, як вясновая вада,
Бо перамога доўжыцца iмгненне.
Заўжды так адбываецца ў гарах,
Час пройдзе – радасць перамог пакiне,
I сiлы, i натхненне дае шлях,
Упарта клiчуць новыя вяршынi.
22.05.2000
3845 РУХ БЕЗ
МЭТЫ
Вечны рух. Дзе знаходзiць
вытокi,
Каб iшоў ён дакладна заўжды?
Бягуць рэкi, вятры i аблокi,
Ў вечным русе не бачна мэты.
Зоркi ў русе ўвесь час i
планеты,
Як iх рухаць i iмi вярцець?
Ў вечным русе схаваны сакрэты,
Не пад сiлу iх нам зразумець.
Ў русе фауна вечна i флора,
Нараджэнне, пасля развiццё,
Iснаванне сканчаецца скора,
Пачалось каб другое жыццё.
22.05.2000
3846 АРЭЛI
Сезоны года – як арэлi,
Узлёт адзiн, узлёт другi,
Ад спёкi травы пагарэлi,
Праз час ужо iдуць снягi.
I доўжацца бясконца цыклы,
Было iх не адзiн мiльён,
Для ўсiх такi парадак звыклы,
Змяняецца ўвесь час сезон.
Яшчэ пасеяць не паспелi,
А ўжо наблiзiлась жнiво,
Ляцяць сезоны, як арэлi,
Так ёсць i так заўжды было.
22.05.2000
3847
ПРЕДАННО ЛЮБИТЬ
Меня ты не заметил, мой хороший,
Хоть много лет с другим постель делю,
Моей судьбой жестокий вызов брошен,
Ведь я тебя по-прежнему люблю.
Казалось, что забуду, легче станет,
Непрошенную встретила беду,
Тревожным стуком сердце не обманет,
И радости теперь уже не жду.
Раскованности было маловато,
За скромность не могу себя простить,
Но, видно, я совсем не виновата,
Что так умею преданно любить.
22.05.2000
3848 СТИХИ О
ЧУВСТВАХ
Трагедия слегка жестока
И вызывает только грусть,
Но нет явлений без порока,
Такой стих тоже будет пусть.
Психологическая драма,
В ней чувства тонкие ловлю,
Их нескончаемая гамма,
За это стих такой люблю.
Но в русле лирики любовной,
Где быть всегда должны грехи,
И чувства плещутся, как волны,
Люблю держать свои стихи.
23.05.2000
3849 АЛЬПIНIСТ
Быў альпiнiстам, пакараў вяршынi,
Змяняе крута ўсё няўмольны
час,
Запал магутны паступова стыне,
Нарэшце, ён зусiм амаль што
згас.
Раней ляцеў к вяршыням, як на крылах,
I безтурботна-лёгкiм быў мой
шлях,
Ды вырашыў – пад'ём мне не па
сiлах,
Таму прыйшоў ў душу бязглузды страх.
Я перажыў сумненне, як хваробу,
Здавалась, стаў цяпер ужо
турыст,
Але, калi зрабiў, нарэшце,
спробу,
То апынулась, што я альпiнiст.
24.05.2000
3850 ЧАРЫ
ЛЮБВИ
Всегда найдётся веская причина,
И чувство изменить придёт пора,
Любовь холодной может стать, как льдина,
Или горячей, как огонь костра.
Любить и разлюбить – весьма сурово,
Ведь у любви высокий был полёт,
Но грубо оскорбляющее слово
В душе способно наморозить лёд.
Но можно выбрать в отношеньях нежность,
Ведь для любви сильнее нету
чар,
Тогда приходит счастья неизбежность,
Любовь согреет душу, как пожар.
24.05.2000
3851 ПОЭЗИЯ
ЛЮБВИ
В семейной жизни может быть и проза,
Но времена такие не пришли,
И нет пока тревожного вопроса,
Ведь молодость – поэзия любви.
И юные прекрасные поэты
Писать о жизни начинают стих,
Где чувств высоких познают секреты,
Но молодость у жизни – только миг.
Чтоб для любви не создавать угрозы,
Огонь не должен угасать в крови,
От радости тогда лишь будут слёзы.
Да здравствует поэзия любви!
24.05.2000
3852 ПОРТРЕТ
У неё, как лён, белесый волос
И по пояс дивная коса,
Как у птички с нежной трелью, голос,
Словно васильки во ржи, глаза.
Как бутоны роз, алеют губы,
Хочется к ним сладостно прильнуть,
Белы, как фарфор китайский, зубы,
И влечёт божественная грудь.
У меня теперь перед глазами
Этот привлекательный портрет.
Запылает чувство между нами
Иль она мне нежно скажет: «Нет»?
24.05.2000
3853 СЛАВА
ПРОДКАЎ
Бамбяць, iдзе гарматная
пальба,
Бо людзям незалежнасць мець ахвота,
Бязглуздаю здаецца барацьба,
Ды доўжыцца, бо годнасць ёсць ў народа.
Прапанаваў нам незалежнасць лёс,
Не вымагаў аддаць яму ахвяры,
Ды годнасцi у душы не прынёс,
Няма аб волi у народа мары.
Свабоду хочам кволую аддаць,
Каб страцiць сваю мову i
дзяржаву,
Бо сэрцы у нашчадкаў не гараць,
Ганьбяць сваiх вялiкiх
продкаў славу.
29.05.2000
3854 ПУНСОВЫ
ПАЖАР
Цудоўна ззяюць зорачак агнi,
За мной iдзе упарта месяц
збоку,
Уважлiва ён сочыць з вышынi
I не жадае адставаць нi
кроку.
Пад ногi коўдра сцелiцца з
расы,
Прыемна мець цудоўную нагоду:
У цiхiя ранковыя часы
Чакаць красу чароўнага
усходу.
Усход прыгожы бачыў не адзiн,
Заўжды, як сябра, сустракаў дзень новы,
Нарэшце, выйшаў сонца апельсiн,
I запалаў вакол пажар пунсовы.
25.05.2000
3855
НАЙВЫШЭЙШЫ СТЫМУЛ
Калi ў любiмай справе робiш
старт
Пасля даволi доўгага чакання,
К мэце iмкнешся спрытна, як
гепард,
Трапеча моцна сэрца ад жадання.
Не трэба нават выгадных умоў,
Хоць вельмi цяжкiм будзе шлях
далейшы,
Ды справай моцна рухае любоў,
Любоў да справы – стымул найвышэйшы.
Калi любоў засвецiцца ў
вачах,
Яе нiяк адразу не пакiнеш,
Як пух таполi, лёгкiм будзе
шлях,
Чакае толькi пераможны фiнiш.
25.05.2000
3856 УЛЫБКА
СОЛНЦА
Засиял алый столб на восходе,
Продираясь в пространство из туч,
Всё покоем дышало в природе,
Его дал первый солнечный луч.
Разгонял ветер хмурые тучи,
Разрушая их яростный фронт,
И они, как голландец летучий,
За далёкий ушли горизонт.
Во всю ширь небо вдруг распахнулось,
Солнцу аист привет шлёт крылом,
Нежно солнышко мне улыбнулось,
Согревая желанным теплом.
26.05.2000
3857 ЧАРНАТА
Ураз чарнее ворыва на полi,
Ды чарнату шануюць не заўжды,
Не замiнае чарната нiколi,
На ёй саспее колас залаты.
Вясёлкай дзiўнай бурбалкi
iскрацца,
Вада i мыла – ды да iх любоў,
Хоць выглядам чароўным ганарацца,
Калi крануць, знiкаюць без
слядоў.
Прыемна, каб вясёлка ярка ззяла,
Але патрэбны доўгiя гады,
Каб вынiкамi праца узвышала,
Ад чорнай працы добрыя плады.
26.05.2000
3858 ПРЫБАВАЧНАЯ
ВАРТАСЦЬ
Зрабiў памылку цяжкую Карл
Маркс,
I ад яе для нас дагэтуль шкода,
Бо творцам ён лiчыў рабочы
клас,
Тварэц ўсяго – Вялiкая
Прырода.
Садоў багацце i багацце нiў,
Дажджы для iх i акiян
паветры.
А хто калi дакладна ацанiў
Лясы каштуюць колькi, колькi
нетры?
Зрабiць з нiчога нешта хто бы
змог?
Пустое, безпадстаўнае жаданне,
Бо вартасць прыбаўляе толькi
Бог,
А мы вядзем яе размеркаванне.
26.05.2000
3859 ПЕЙЗАЖ
Утро, час сердцу желанный,
Радость дарует краса,
Утро опустит туманы,
Землю омоет роса.
Солнышко диск свой покажет,
И заалеет заря,
«Доброе утро!» – мне скажет,
Рано поднялся не зря.
Ночь была чёрной, как сажа,
Луч отбелить небо смог,
Нет красивее пейзажа,
Нарисовал его Бог.
27.05.2000
3860 ЛЕТНI ДОЖДЖ
Я кроплi дожджыку лаўлю,
I змокнуць цалкам мне не шкода,
Бо цёплы летнi дождж люблю,
Ён для мяне – як нагарода.
Ужо працяглы вельмi час,
Горш печы, дапякае спёка,
Збiраўся дождж пайсцi не раз,
Ды хмары праплылi далёка.
Дождж, як з вядра, а я стаю,
Камусьцi кепская пагода,
Я летнi цёплы дождж люблю,
Бо ад яго мне асалода.
27.05.2000
3861
РАЗЗЛАВАНАЯ ПРЫРОДА
Вятры, тайфуны, страшнае цунамi,
Калi ўсё разбурае ураган,
Далiны ўраз становяцца
гарамi,
Як ажывае жудасны вулкан.
Ваду гарой прыпадымаюць хвалi,
Б'юць моцна, як гарматы, перуны,
Ўраз землятрусы могiлкi
стваралi,
Ў навалах людзi гiнуць без
вiны.
Жыццё на шчасце для людзей даецца,
Спакой бясконца сэрцу дарагi,
Але, калi прырода раззлуецца,
Бяда прыходзiць на свае
кругi.
28.05.2000
3862 ЖЫВЫМ
Як быў жывы, мяне не ўспамiналi,
Хачу, каб лямант безпадстаўны сцiх,
Каб марна слёз пустых не пралiвалi,
Бо шана трэба толькi для
жывых.
Далёка доля родных раскiдала,
Былых пачуццяў знiзiлась
цана.
Але чаму амаль заўжды збiрае
Вакол сябе халодная труна?
Занадта рэдка бачылiсь жывыя,
Каб зносiны душу маглi
сагрэць,
Часы каб ўспомнiць сэрцу
дарагiя,
Бязглузда на нябожчыка глядзець.
28.05.2000
3863 СВЕЖЫ
ВЕЦЕР
Заўсёды лепей боль
расчаравання,
Хоць сэрца перапоўнена журбой,
Бо саладзей пакуты ад кахання,
Чым поўны, як на могiлках,
спакой.
Бо для душы каханне – вецер свежы,
Што шчасцем напаўняе яе ўраз,
Ў адносiнах хай замiнаюць
межы,
Але пара кахання – дзiўны
час.
Няхай няма станоўчага адказу,
I вецер толькi прынясе iмжу,
Мець лепей нават цяжкую абразу,
Але каханне радуе душу.
29.05.2000
3864 СЛАДКИЙ
СОН
Месяц, как голодный пёс,
Среди тучек рыщет,
Нет ответа на вопрос,
Что он в небе ищет.
Не желает лечь в постель,
На ходу всё дремлет,
Видно, ищет в тучах щель,
Чтоб светить на землю.
Льёт свет нежно-голубой,
Чтоб с пути не сбиться,
Будет он всю ночь с тобой,
Сон пусть сладкий снится.
29.05.2000
3865 МIФЫ АБ ШЧАСЦI
Заўжды ў каханнi – як ў
адкрытым моры:
То шторм рашучы, то спакой вады,
Душа i сэрца – дзiўныя
прыборы,
Вядуць дакладна ў гавань да мэты.
Ад ветру часам стане вельмi свежа,
Ён напаўняе шчасцем парусы,
I карабель кахання хвалi
рэжа,
Наперадзе чароўныя часы.
Ды ў марах аб каханні ёсць i рыфы,
Знянацку пойдзе карабель на дно,
Застануцца аб шчасцi толькi
мiфы,
Але яны прыемны ўсё адно.
29.05.2000
3866
ПАЦАЛУНАК
Цераз рыфы, вады дзе замала,
Не праплысцi нiяк караблю,
Зерне ў коласе каб саспявала,
Трэба дожджык мачыў каб зямлю.
Бо сумуе без вiльгацi глеба,
Сохнуць травы. Дзе дрэвам браць сок?
Каб не згасла жыццё, вiльгаць
трэба,
А зямля, як гарачы пясок.
Як душа ад абразы сумуе,
Так ад засухi стогне зямля,
Хутчэй дождж хай яе пацалуе,
Трэба зараз, спазнiцца пасля.
30.05.2000
3867 СВОЙ
ЧАС
Ўсяму свой час, ўсяму свае iмкненнi,
Не ведаю, дзе страчу, дзе знайду?
I самыя шчаслiвыя iмгненнi
Ператварыцца могуць у бяду.
Няхай ласкава надта свецiць
сонца,
Блакiт у небе доўжыцца
штодня,
Ды дапякае засуха бясконца,
Хоць вабiла раней гарачыня.
Здараюцца жыццёвыя памылкi,
Ды дзеям даць ацэнку цяжка ўраз,
Што радавала – выклiча
ухмылкi,
Усё дакладна вызначае час.
30.05.2000
3868 СПЁКА
Цяплом ласкава сонца грэе,
Ды, калi вiльгацi няма,
Раслiна ссохне, закарэе,
Абараняць яе дарма.
Прыемна, нiбы цуд, пяшчота,
Ды шмат ў адносiнах абраз,
Бо не затулiш сiлай рота,
Каханне згубiцца праз час.
А ласкi хочацца бясконца,
Бо без яе душа балiць,
Хай у каханнi свецiць сонца,
Ды спёкай каб не спапялiць.
30.05.2000
3869 ДЫЯЛОГ
Каб разабрацца, дзе чые грахi,
Хто болей вiнаваты ў якiх справах,
Адзiн сляпы, другi, як пень,
глухi,
Рашылi мiж сабой пачаць
дыялог.
Гаворыць гучна, ўзрушана сляпы,
Глухi дэманстраваў сляпому
фота,
У вынiку стамiлiсь ад журбы,
У душах утварылася маркота.
Адзiн другога зразумець не
змог,
Бо думкi не ўдалося
перайначыць,
Каб весцi канструктыўны
дыялог,
Патрэбна добра чуць i зорка
бачыць.
30.05.2000
3870 ГУЛЬНЯ
Вусаты кот гуляе з мышанём,
I поспехаў, i шчасця яму зычыць,
Для мышаня гульня горш, чым з агнём,
Што роўны дыялог iдзе, кот
лiчыць.
Кот кажа, што з мышамi ён радня,
Бо мышы i каты заўжды з вусамi,
Ды, як захоча пiскнуць
мышаня,
Кот жвава яго гладзiць
кiпцюрамi.
Заўжды iдзе няроўная гульня,
Вялiкiя знiшчаюць сiлай
малых,
Кот хоча, каб гульня была штодня
З дэмакратычнай назваю «Дыялог».
31.05.2000
3871 УТРЕННИЕ ЛУГА
В лугах, как в сказке, утром чудеса,
Приятнее для сердца нет картинки,
С травинки каждой свесилась слеза,
И солнца луч позолотил росинки.
Смотрю на травы – радуется глаз,
Ведь утром удивительные краски,
Луг дивно зеленеет, как атлас,
Блестят алмазы, словно в дивной сказке.
Чарует душу вечная краса,
В луг ранним утром устремляться буду,
Хоть под ногами чистая роса,
Не перестану удивляться чуду.
31.05.2000
3872 КРАСОТА
Поднялось быстро солнце с постели,
Спало где за завесой из туч,
Облака на глазах заалели,
Их в парчу одел солнечный
луч.
Занялся новый день над землёю,
Утро счастье приносит всегда,
Небо, словно мечта, голубое,
Душу радует мне красота.
И художники есть, и поэты,
Архитекторы есть, наконец,
Их творения – копия это,
Красоту создаёт лишь Творец.
1.06.2000
3873 ДЗIВОСНЫ ДАР
Немагчыма зусiм не прымецiць,
Як дзiвосны душу грэе дар,
Ўдзень аднолькава сонейка свецiць,
Толькi часам не бачна з-за
хмар.
I нябачнае сонейка грэе,
Не патрэбна яго упiкаць,
Вецер чорныя хмары развее,
З ласкай будзе зноў сонейка ззяць.
I каханне падобна на сонца,
Часам плача душа ад бяды,
Але хмары не будуць бясконца,
Як каханне прыйшло назаўжды.
1.06.2000
3874 ЗАРЯ
Солнце только что край показало,
Первый яркий луч миру даря,
Облака в алый цвет одевало,
Как пожар, загорелась заря.
Прогорает пожар за мгновенье,
Когда полный появится круг,
От чудесной зари наслажденье,
Всё в красивом сияньи вокруг.
Хоть заря коротка, но прекрасна,
Ведь увидишь восход не всегда,
На душе светло стало и ясно,
Просветляет её красота.
2.06.2000
3875 АГУЛЬНЫ
ФIНIШ
Шмат ручаёў, рачулак, рэчак, рэк,
I маюць ўсе асобныя вытокi,
Калi у свет прыходзiць
чалавек,
Канец жыцця туманны i далёкi.
Спяшаецца няўмольна плынь вады,
Хоць рэчышча асобна пралягае,
Адзiны фiнiш плыняў ўсiх
заўжды,
Вялiкi акiян ваду чакае.
Лёс кожнаму дае сваё жыццё,
I рэчышча не зменiш, не
пакiнеш,
Ды, калi шлях прыводзiць ў
небыццё,
Як акiян, агульным будзе
фiнiш.
2.06.2000
3876
МАГУТНАЯ РАКА
Ручай бяжыць, вады ў iм надта
мала,
Ды як сальецца безлiч ручаёў,
I плынь магутнай стане, як
навала,
Змагацца з чорнай сiлай час
прыйшоў.
Хоць на рацэ таўшчэзны панцыр з лёду,
Трашчыць ён, як гарматная пальба,
Як сiла ёсць, за любую
свабоду
Стаць пераможнай можа барацьба.
Тады свабода можа усмiхнуцца,
Ласкава людзям працягнуць руку,
Як людзi, нiбы ручаi,
сальюцца
Ў вялiкую магутную раку.
3.06.2000
3877
ПЕРАМОЖНЫ ФIНIШ
Хоць цяжкi шлях, i лёс, нiбы
знарок,
Складаныя дае выпрабаваннi,
Заўжды лягчэй апошнi будзе
крок,
Бо цяжкасцi знiкаюць, нiбы
зданi.
Душа пакутавала ад нягод,
Бо вельмi неласкавая дарога,
Але, чым небяспечней пераход,
Тым радасней чакае перамога.
Хай шлях ўвесь час на раны сыпаў соль,
Але, як ад знямогi не
астынеш,
Не гледзячы, што быў пякельны боль,
Пакуты знiме пераможны фiнiш.
3.06.2000
3878
ПРЕДВЕСТНИКИ ОБМАНА
Коль хвалят что-нибудь усиленно и рьяно
И голос очень твёрдый, словно сталь,
Хвалебные слова – предвестники обмана,
Поверил кто, всегда найдёт печаль.
Хвалебные слова бессмысленно пустые,
От слов медовых радуется слух,
Плывут в сознание, как рыбки золотые,
От красоты захватывает дух.
Хвалебные слова иль смелая реклама
Скрывают обязательно изъян,
У ярых хвастунов нет совести ни грамма,
Чрезмерная хвала – всегда обман.
2.06.2000
3879 ПАГАНА
Вясна прайшла, а радасцi
няма,
Ужо сваю спякоту дорыць лета,
А на душы марозная зiма,
Бо марнай зноўку апынулась мэта.
Жаданага ноч не прыносiць
сну,
Павольна вельмi надыходзiць
ранне,
Вясна мяне пакiнула адну,
Бо дзесьцi бокам зноў прайшло
каханне.
Нялюбы любiць, але мне шкада,
Сябе шкадую, яго значна болей,
Адной пагана, ды ўдваiх –
бяда,
Сустрэцца можна толькi з
чорнай доляй.
4.06.2000
3880 СНЕЖКА
Пакацiць калi з адхону
снежку,
Як пакрыты снегам ўвесь абшар,
Пракладзе яна ў далiну
сцежку,
Па якой збягае снежны шар.
Шар зрастае, аж гудзе далiна,
I няма ужо былой красы,
Коцiцца магутная лавiна,
Разбурае скалы i лясы.
Каб ад спрэчак не пазнаць нядолi,
Нават да зiмы калi ўжо звык,
Лепей снежку не кiдаць
нiколi,
За зубамi патрымаць язык.
5.06.2000
3881 НАЧАЛО
ДНЯ
Мне приятно видеть дня начало,
Первый луч жду с радостью всегда,
Солнышко лучами заиграло,
В золото окрасилась вода.
Золото на зеркале сияет,
Словно неподвижна, речки гладь,
Солнце путь обычный начинает,
Землю чтоб теплом обогревать.
Нежится на солнышке природа,
На душе прекрасно и легко,
Вдаль ушла тревожная забота,
Потому что вечер далеко.
5.06.2000
3882 ДУХ I ЛIТАРА ЗАКОНУ
Як трэба пасвiць коз i
бараноў,
Пастух для статка – гаспадар галоўны,
Даць кожнаму у змозе бiзуноў,
Але ўсё роўна будзе ён
шаноўны.
Ды статак як складаецца з ваўкоў,
Змяняецца зусiм парадак
звыклы,
Пастух ужо выказвае любоў,
Бо вострыя у iх, як брытва,
iклы.
Адзiн i той жа вопытны
пастух,
Ды моцныя не прызнаюць закону,
Для iх свая i лiтара, i дух,
Было раней так, будзе так да скону.
5.06.2000
3883
ЗНАМЕНАТЕЛЬНЫЕ ДНИ
За годом вновь проходит серый год,
Но есть и отличительные вехи,
Когда беда гнетущая придёт
Иль встретятся чудесные успехи.
Быть могут годы серыми одни,
И вспоминать о них довольно сложно,
Но есть и знаменательные дни,
Пока живёшь, забыть их невозможно.
Ведь жизнь прекрасна памятью своей,
Воспоминанья все подобны чуду,
Хочу, чтоб было много светлых дней,
Которые надёжно помнить буду.
5.06.2000
3884
ПРЕДДВЕРИЕ ЛЮБВИ
Алеют, словно мак, её уста,
Несказанно красив прекрасный ротик,
Как только посмотрю, она всегда
Влечёт меня сильнее, чем наркотик.
Брожение идёт в моей крови,
Порывы чувств, как небеса, высоки,
Влечение – преддверие любви,
Её животворящие истоки.
Всё, что вокруг, – пустая суета,
Иные смысл утратили стремленья,
Влекут к себе прекрасные уста,
И не спастись от этого влеченья.
6.06.2000
3885 ПАХОДНЯ
ВОЛI
Далёкiя продкi – сябры
барацьбы,
Ў iх сэрцах гарэла свабода,
Ды сталi нашчадкi, на жаль, як рабы,
Змянiлась мянтальнасць
народа.
За волю быў жорсткi,
няўрымслiвы рух,
Аб iм забаронены згадкi,
Знiк цалкам цяпер
незалежнасцi дух,
Манкуртамi сталi нашчадкi.
Свядомыя ёсць у народа сыны,
Да волi iмкнуцца сягоння,
Як продкi, гатовы змагацца
яны,
Гарыць яшчэ волi паходня.
6.06.2000
3886 ДЛЯ
СЧАСТЬЯ
Молодость промчится мимо зря,
Если нет любовного искусства,
Гаснут, как вечерняя заря,
Даже и возвышенные чувства.
Учимся и сеять, и пахать,
Резать сталь и разливать металлы,
Но любовь не можем сберегать,
Губят её глупые скандалы.
Чтоб всегда несчастье обходить,
Сделать светлой серую реальность,
Раньше нужно научить любить,
Ведь любовь – для счастья специальность.
6.05.2000
3887 ЗАКОН
ТВОРЧАСЦI
Паставiў надзвычайную мэту,
I да яе упарта вельмi крочыў,
Здавалась, што нiколi не
дайду,
Было нялёгка, але ўсё ж не збочыў.
Дайшоў, iду на новы марафон,
Пачуцце ўласнай годнасцi
казыча,
У творчасцi суровы ёсць
закон:
Мэта заўжды наперад толькi
клiча.
Як здань, зусiм не бачная
мэта,
Таму i шлях бясконцы, да магiлы,
Не перашкода радасць цi бяда,
У творчасцi расслабiць нельга
сiлы.
7.06.2000
3888 ВО ВСЕ
ВЕКА
Обид, и лёгких, не прощаем,
В душе всегда клокочет месть,
Комар присядет – убиваем
За то, что захотел поесть.
В душе жестокость и прохлада,
Характер у людей суров,
Коль захватить что-либо надо,
Бьём сильно, будто комаров.
Хоть люди, но в душе – как звери,
Жестоки сердце и рука,
История – людей потери,
Война была во все века.
7.06.2000
3889
МАТЕРИНСКАЯ ЛЮБОВЬ
Счастливыми чтоб были сыновья,
Чтоб мать свою они боготворили,
И крепкой чтоб у них была семья,
Поменьше бы их матери любили.
Для матери всего милее сын,
Но ласк пора проходит золотая,
Он для двоих любимым стал один,
Ведь ласки отдаёт ему другая.
Несчастным сына может сделать мать,
Разрушит счастье крепкою любовью,
Когда невестку станет ревновать
И будет нетерпимою свекровью.
7.06.2000
3890 НАРОД
Абшар навокал зацягнуў смурод,
I цяжка дыхаць, i пагана бачыць,
Ды, як нямы, маўчыць цяпер народ,
Стан рэчаў не жадае перайначыць.
I не таму, што сiлаю слабы,
Па моцы скалы раздрабiць ён
здольны,
Бо людзi духам сталi, як
рабы,
То цалкам i народ цяпер бязвольны.
Народ, падобны вельмi на
траву,
Бо памяркоўным нават стаў не ў меру,
Без барацьбы схiляе галаву,
Яе пакласцi згодны пад
сякеру.
7.06.2000
3891 IСКРЫ
Ад iскры не запаляцца кастры,
Бо трэба, каб былi сухiя
дровы,
Для барацьбы патрэбны змагары,
Ды не саспелi добрыя умовы.
Хоць iскраў шмат, ды ў вынiку
– журба,
Бо згаснуць з часам, пойдуць ў невядомасць,
Каб добры плён прынесла
барацьба,
Мець трэба людзям годнасць i свядомасць.
Патрэбна стан свядомасцi
змяняць,
Бо для свядомых iскрай стане
слова,
Хай iскры палiтычныя гараць,
I воля прыйдзе к нам абавязкова.
8.06.2000
3892 ПАДЗЯКА
ЗА ШЧЫРАСЦЬ
Калi апынiшся у багне,
I адчуваеш – ты iзгой,
Адзiн руку табе працягне,
А iншы адштурхне нагой.
I сам бы вылез, не смяротна,
Але стамiўся ад пакут,
Ды вельмi на душы маркотна,
Не толькi ў багне чорны бруд.
Той для мяне, як нуль, нязначны,
Хто ад чужой бяды ўбаку,
Ды ад душы таму удзячны,
Хто шчыра працягнуў руку.
9.06.2000
3893 ВЫСШАЯ
НАГРАДА
Я к плаванью далёкому готов,
Прогнозам верить не хочу тоскливым,
Не доплыву до дальних берегов,
Но ближние мне покорить по
силам.
Пусть будет шторм и тяготы пути,
Пройти все испытанья в жизни надо,
Ведь интересно, что ждёт впереди,
Познанья в жизни – высшая награда.
Уверен в силах, в воду вновь вхожу,
Со стороны покажется экспромтом,
Но счастье встречу, им я дорожу,
Оно ведь где-то есть за горизонтом.
9.06.2000
3894 В ЦВЕТУ
Как цвет садов, девичество проходит,
Бросают наземь лепестки цветы,
И вдаль мечта, как дым костра, уходит,
Ни молодости нет, ни красоты.
Весной всегда прекрасные бутоны
И счастье обещают, и покой,
Жизнь предлагает жёсткие законы,
Не повторится юности другой.
Безвременно краса девичья вянет,
Не расцветёт, как сад весенний, вновь,
Цветок без лепестков печальным станет,
В цвету проходит первая
любовь.
10.06.2000
3895 ЧАС
СУМУ
Спадзе лiсток, пасля другi,
I крочыць па дарозе восень,
Хоць залаты, ды час тугi,
Яго ў душы з трывогай носiм.
Ўсё менш блакiту, болей хмар,
Чарнее золата на пожнi,
Згарае ў шатах дрэў пажар,
Скiдае вецер лiст апошнi.
Жыццёвы цыкл паволi згас,
Лiст залаты ў руках трымаю,
Заўсёды восень – сумны час,
Вясновай радасцi чакаю.
11.06.2000
3896 РАЗМОВЫ
ДА РАНКУ
Я лепшыя песнi табе спець
хачу,
I весцi да ранку размовы,
Але, як вады ў рот набраўшы, маўчу,
Нiяк не заходзяцца словы.
Як быццам прысох да гартанi
язык,
Бо марным было намаганне,
Хоць весцi размовы свабодна я
звык,
Ды голас скавала каханне.
Каханне – свавольства цудоўнай вясны,
Цябе я праводжу да ганку,
Змагу, пэўна, зняць з языка кайданы,
Каб весцi размовы да ранку.
12.06.2000
3897 ДЕВИЧИЙ
ВОПРОС
Цветы не срезать – вмиг перецветут,
А срезать – обязательно завянут,
Один конец у них, один приют,
Пленять своей красою перестанут.
На грядке лучше до конца расти,
Домашний палисад собой украсив.
Иль, может, лучший вариант найти,
Букетом ярким стать в хрустальной вазе?
Есть вазы для ромашек и для роз,
С алмазной гранью иль их стенки гладки.
Девичий нескончаемый вопрос:
Дать срезать или увядать на грядке?
12.06.2000
3898 КАБ
ЗАСПЯВАЛI САЛАЎI
Не чуць салаўiныя трэлi,
У неба з надзеяй гляджу,
Бо рэкi даўно абмялелi,
Зямля слёзна просiць дажджу.
Замучыла моцная спёка,
Пажоўкла трава на карнi,
Iдуць хмары бокам далёка,
А дождж не iдзе анi-нi.
Каб зноў салаўi заспявалi,
I стала зялёнай трава,
На рэчцы паднялiся хвалi,
Патрэбна, каб хмара прыйшла.
13.06.2000
3899 КРАСА
Як красуня з пяшчотаю гляне,
Немагчыма спакой зберагчы,
Гаснуць зоркi, як сонейка ўстане,
Ярка хоць зiхацелi ўначы.
I адразу даць хочацца згоду,
Мой спакой атрымае урон,
Халасцяцкую страчу свабоду,
Хай красуня бярэ у палон.
У свабоды заўжды прысмак горкi,
Лепей смак у ранковай расы,
Сонца значна магутней, чым зоркi,
Абароны няма ад красы.
15.06.2000
3900 ЦУДОЎНЫ
РАНАК
Люблю сустрэць цудоўны летнi
ранак,
Каб бачыць сонца радасны усход,
Пачуць дзiвосны дружны хор
заранак,
Прыгожы бусла назiраць палёт.
Глядзець ў раку на гладзь магутнай плынi,
I слухаць песню, што пяе чарот,
Зялёны бачыць аксамiт ў
далiне,
I хваль рачных вясёлы карагод.
Шмат для душы чароўных абяцанак,
Як з вудаю сядзiш каля вады,
Дае цудоўны, нiбы казка,
ранак,
Калi прамень заззяе залаты.
15.06.2000