Анатолій Балуценка
3012
ОКНО В ПОЭЗИЮ
В Европу прорубил окно Пётр Первый,
В России было без окна темно,
Свои напрячь придётся сильно нервы,
Чтоб прорубить в поэзию окно.
Наполнит душу стих чудесным светом,
И влажный ветер сменит суховей,
Коль следовать душою за поэтом,
Все чувства станут глубже и добрей.
Стихи читать не трудно, сделай пробу,
Прекрасно, коль в душе
такой кумир,
Тогда окно прорубится в
Европу,
В иных цветах увидеть можно мир.
22.02.1999
3013
ВЕРШАВАНЫЯ КНIГI
Вершы розныя могуць паэты складаць,
Браць эпiтэты i параўнаннi,
I метафары ў кожны радок устаўляць,
Яны ў вершах блукаюць, як зданi.
Рыфмы здатны выконваць цудоўны матыў,
Чым заблытаней, тым лепей значна,
Ды жыцця няма, толькi яго негатыў,
Бо за соснамi лесу не бачна.
Вершы розныя могуць паэты пiсаць,
Як цяпла ў iх няма, нiбы ў крыгi,
Iх нiколi чытач не захоча чытаць,
Пыл пакрыў вершаваныя кнiгi.
22.02.1999
3017
ВЫСШЕЕ ВДОХНОВЕНИЕ
Нет мыслей и совсем пустая голова,
Нет разницы иль вечность, иль мгновенья,
Утратили свой смысл поступки и слова,
Быть может, в этом сущность вдохновенья.
Когда царит в душе кладбищенский покой,
Ничто сменить не в силах настроенья,
Вступать не хочется ни в ссоры и ни в бой,
Возможно, в этом прелесть вдохновенья.
Ведь окружает нас пустая суета,
Бессмысленны желанья и стремленья,
Летят без цели, словно жёлтый лист, года,
И высшего не надо вдохновенья.
23.02.1999
3027
СТАЛЫ ПАЭТ
З далiны можна паглядзець на свет,
А можна назiраць яго з вяршынi,
Як верш складае сталы ўжо паэт,
На з'яву позiрк вопытны ён кiне.
Бо розныя iснуюць чытачы,
Дарослыя i вельмi маладыя,
Паэт пачуццi здолеў зберагчы,
Часы ён зведаў гэтыя i тыя.
Хай маладосць прайшла, як дым кастра,
Але яна ў душы жыве, як зданi,
Калi ў паэта сталая пара,
Напiша i аб маладым каханнi.
26.02.1999
3072
БАЧЫЦЬ, ЧУЦЬ, АДЧУВАЦЬ
Жыццё вылучае праблемы,
Дзiвуе чароўнасцю свет,
Знаходзяцца розныя тэмы,
Як бачыць душою паэт.
Падзей безлiч добрых i дрэнных,
I большасць iх годны верша,
Шмат вечных тэм ёсць i нязменных,
Калi добра чуе душа.
Жыццё падкiдае нагоды,
Таму верш не цяжка складаць,
Тэматыка будзе заўсёды,
Як здольны душой адчуваць.
29.03.1999
3076
СТИХИ О ЛЮБВИ
О любви счастливой, о любви несчастной,
О печали горькой, счастье и грехах,
О судьбе нелёгкой, о судьбе прекрасной,
Что бывает в жизни, я пишу в стихах.
Мне ещё неясно, кто диктует строки,
Но пишу о чувствах, что волнуют кровь,
Про поступок низкий, про полёт высокий,
Про измену, ревность, нежную любовь.
Может, уже раньше это всё сказали,
Но запомнить лучше, если повторять,
О любви поэты многое писали,
Бесконечно больше можно рассказать.
1.04.1999
3083
РУСКАМОЎНЫЯ ВЕРШЫ
Шэўчэнка свой народ любiў:
У творах бачна ў кожным слове.
Людской павагi не згубiў,
Хоць i пiсаў на рускай мове.
I рускамоўныя вершы
Складаць да смерцi не пакiнуў,
Бо ў iх таксама без мяжы
Любiў Радзiму Украiну.
Як ведае паэт шмат моў,
Выкарыстоўваць iх не шкода,
Калi ў радках гучыць любоў
Да краю, мовы i народа.
3.04.1999
3107
ЧИТАТЬ ИЛЬ НЕТ?
Замысловатая строка,
И имя автора известно,
Но нет читателя пока,
Их словно разделяет бездна.
Поэт стих пишет для себя,
Но нужен ли такой ваятель?
В душе всегда идёт борьба,
Коль том стихов берёт читатель.
Стоит вопрос: читать иль нет,
Стих, может, след в душе оставит?
Хоть имя приобрёл поэт,
На полку том читатель ставит.
13.04.1999
3116
КОЛЬ НЕ ЗАПИШЕШЬ
Одна строка вслед за другой
Незримо в воздухе витает,
Коль нет бумаги под рукой,
Стих нерождённым умирает.
Строфа, готовая почти,
Одета в яркие одежды,
Уйдёт, её уж не найти,
Нет даже призрачной надежды.
Строка сбегает за строкой,
Как вешние ручьи в овраги,
Стих вдаль бежит большой рекой,
Коль не запишешь на бумаге.
18.04.1999
3148
ПЕСНI I ВЕРШЫ
Сабе на горла цяжка наступiць,
Калi наступiш – то таксама мала,
Каб гукi песнi цалкам заглушыць,
Душа ўвесь час употайкi спявала.
Бо песня у душы гучыць без слоў,
I не патрэбна нават мець гiтары,
А тэмы песень – палкая любоў
Цi любыя заўжды для сэрца мары.
I нараджае музыка вершы,
Iх назбiралась болей, чым праз меру,
Як песнi вырываюцца з душы,
Радкi кладуцца хутка на паперу.
2.05.1999
3158
АРТЫСТЫ
Я не клоун вядомы цi маг,
Не гiмнаст, што ўзлятае пад неба,
Пабароць каб прастору i страх,
Ды, як iм, i мне публiка трэба.
Бо без публiкi што за артыст?
Лепш не ведаць прафесiю гэту,
Мець патрэбна прызнанне цi свiст,
Як глядач, чытач трэба паэту.
Гучыць музыка, шмат глядачоў,
На арэну выходзяць салiсты,
Ёсць павага да iх i любоў.
Мо паэты таксама артысты?
3.05.1999
3159
ГРАФОМАН
Быть может, это даже и не стих,
Возможно, графомания всё это,
Но слов поток в моей душе не стих,
Хоть было много песен уж пропето.
Пишу стихи довольно много лет,
Пишу упорно, но ложу на полку,
Давно бы бросил творчество поэт,
Коль в результате никакого толку.
Пускай на полку – всё равно пишу,
От радости бываю часто пьяным,
Легко живу на свете и
дышу,
Пускай считаться буду графоманом.
3.05.1999
3212
РАДОСТЬ ДЛЯ ДУШИ
Дарят мне стихи и дни, и ночи,
К их подаркам я привык уже,
Даже, если не стремлюсь к ним очень,
Постоянно слышу стих
в душе.
Коль не встречу дома вдохновенья,
На природе мне оно придёт,
Для себя прекрасные мгновенья
Я ловлю среди
лугов и вод.
Благодарен близкому заречью,
Скромной красоте его лугов,
Радость для души всегда там встречу,
Не вернусь с рыбалки без стихов.
5.06.1999
3217
ЖИЗНЬ ПОЭТОВ
Когда после подлинной славы
Умолкнет у музы струна,
Успехи безрадостно малы,
Поэтам жизнь вряд ли нужна.
И, видя для чести угрозу,
Находят другие пути,
Писать одному лучше прозу,
Другому из жизни уйти.
Хоть муза уже замолчала,
Вершины Парнаса зовут,
Поэтому, видимо, мало
Поэты на свете живут.
6.06.1999
3225
ЛЮБОВНАЯ ЛИРИКА
Быть может, было что-то, с кем-то, где-то,
Не нужно жизнь и стих отождествлять.
Зачем в любовной лирике поэта
Следы конкретной пассии искать?
Достаточно всегда воображенья,
Чтобы во тьме увидеть яркий свет,
Конкретное когда стихосложенье,
Достойный образ не создаст поэт.
Не существует в жизни эталона,
Все грешные всегда в любви своей,
Безгрешной может только быть икона,
Стихи как раз и пишутся о ней.
10.06.1999
3266
ТВОРЕНИЕ СТИХОВ
Казалось всё: не будет больше песен,
Окончились все мысли и слова,
Но в творчестве путь нов и интересен,
Не думает усердно голова.
Не чувствую усилий за собою
И о стихах не думаю совсем,
Они спонтанно пишутся душою,
Душа имеет безграничность тем.
Не нужно ни стремлений и ни знаний,
Хореев, ямбов, прочей чепухи,
Сама душа без тягостных страданий
Творит во мне всегда свои стихи.
26.06.1999
3291
СТРУНЫ ДУШИ
Я трогаю струны души,
И песня чудесная льётся,
Ведь слово за словом бежит,
Ритм нужный и рифма найдётся.
Не нужно стремиться совсем
Искать для души вдохновенье,
Даст муза бесчисленность тем,
Помочь у неё есть стремленье.
Играю на струнах души,
В слова каждый звук превращая,
В стихах нет поэтому лжи,
Пишу, мир душой
ощущая.
10.07.1999
3300
НАСЛАЖДЕНИЕ
Писать стихи мне хочется всегда,
Но ночью они пишутся охотней,
Стихи бегут, как вешняя вода,
Справляюсь быстро с каждой новой сотней.
Не только для
себя стихи пишу,
Но раз судьба дала мне в руки лиру,
Её надёжно с радостью держу,
Хочу мой стих известным сделать
миру.
Хоть это бесполезная мечта,
Но к ней неугасимое
стремленье,
Пускай не покорится высота,
Но творчество мне дарит наслажденье.
17.07.1999
3304
НАТХНЕННЕ
Натхненне для сябе заўжды знайду,
Каб моцным быў мой паэтычны голас,
Гляджу на тую самую ваду,
Раней глядзеў ў якую Якуб Колас.
Над Прыпяццю цудоўныя лугi,
I, як раней, на iх ляжаць пракосы,
Хоць час цяпер iдзе зусiм другi,
Але «iдуць касцы, звiняць iх косы».
I, як раней, вакол стаяць лясы,
Блакiтнае такое ж паднябессе,
Заўжды натхненне прыйдзе ад красы,
Яго дае чароўнае Палессе.
21.07.1999
3338
ПРАВДА В ПОЭЗИИ
В творениях поэт не должен лгать,
Поэзию он пишет иль куплеты,
Себе проклятья чтобы не снискать,
Бывают ведь презренные поэты.
Не каждому и правда хороша,
Она нередко в бешенство приводит,
Коль у поэта чистая душа,
От истины на йоту не отходит.
И пишет от души всегда и всласть,
Писать правдиво радостно поэту,
Стихи тех, кто безмерно хвалит власть,
Всегда с ней вместе уплывают в Лету.
21.08.1999
3349
КРАТКОСТЬ
Зачем писать стих больше фолианта?
И кратко можно тему изложить,
Ведь краткость, говорят, – сестра таланта,
Слов мало – мыслей много может быть.
Возможно, мало или нет таланта,
Когда бесстыдно стих весьма большой.
Где находить терпение атланта,
Чтоб радостно прочесть его, с душой?
В томах всегда читатель выбирает
Короткий стих, читать чтоб без труда,
Поэзию гурман предпочитает,
Где мало слов, а мыслей – широта.
24.08.1999
3376
ГРЫБЫ
Радкi кладуцца, як грыбы у кошык,
Ды грыб бяру я не абы якi,
Заўжды iдзе не вельмi доўгi пошук,
Шукаю ў верасах баравiкi.
I хутка поўны кошык накладаю,
Бо падымаю баравiк што крок,
Найлепшым самым грыбам аздабляю
Апошнi свой, дванаццаты радок.
Галоўнае заўжды – знайсцi грыб першы,
Пасля другi знаходжу без журбы,
Заўсёды лёгка я складаю вершы,
Як быццам ў кошык кiдаю грыбы.
14.09.1999
3378
ТВОРЧАЕ НАТХНЕННЕ
Натхненне – добры вынiк ад нагоды,
Душа – чутлiвы вельмi камертон,
Уражанняў шукаю у прыроды,
Бо iх не дасць шкло, цэгла i бетон.
Я з вудаю люблю сядзець ля рэчкi,
Душа адпачывае у цiшы,
Бо не iснуе там падстаў для спрэчкi,
А пiшуцца прыгожыя вершы.
Быць на прыродзе – сталае iмкненне,
Люблю азёры, рэкi i лугi,
Яны даюць мне тврочае натхненне,
Ад смутку пазбаўляюць i тугi.
15.09.1999
3413
ПАЭТЫЧНЫ СЛЫХ
Я песнi родныя спяваю,
Бо паэтычны маю слых,
Сустрэчы з слухачом жадаю,
Пакуль нiхто не чуе iх.
Бяру амаль усе актавы,
Але няўдалы ў песень лёс,
Здабытак маю ўжо нямалы,
Ўвесь час складаю тэксты ў стос.
Чакаю, што прыйдзе прадвесне,
Абсяг ачысцiцца ад крыг,
I прагучыць, нарэшце, песня,
Душу каб радаваць i слых.
6.10.1999
3424
ПРАСТОРА ДЛЯ ТВОРЧАСЦI
Насiў касцюм, калi быў iнжынер,
Ды пра адзенне скончылiсь турботы,
Мне па душы рыбацкi плашч цяпер,
I да спадобы гумавыя боты.
Прапрацаваў хоць вельмi шмат гадоў,
Ды радасцi не далi мне заводы,
Бо творчаму парыву зноў i зноў,
Як правiла, чынiлiсь перашкоды.
Цяпер сяджу я з вудаю ў цiшы,
I песнi разам з рэчкаю складаю,
Спакой i радасць маю на душы,
Для творчасцi прастора ёсць без краю.
16.10.1999
3425
МОВА ПУШКIНА
Калi у мастака ёсць фарбаў шмат,
Карцiна будзе яркай, нiбы свята,
Калi Малевiч маляваў квадрат,
Дзве фарбы браў, бо не было б квадрата.
Адну як мову ведае паэт,
У працы можа вынiкаць праблема,
Адлюстраваць дакладна цяжка свет,
Не кожная у верш складзецца тэма.
Для рускай мовы не стварыў мяжу,
Хоць шкоды нам сусед зрабiў нямала,
Але я мовай Пушкiна пiшу,
А Пушкiн быў нашчадкам Ганiбала.
16.10.1999
3430
ТВОРЧАЕ НАТХНЕННЕ
Кастрычнiка цудоўнае iмгненне!
Ад прыгажосцi радасць на душы,
Яно прыносiць творчае натхненне,
I пiшуцца узнёслыя вершы.
Бо часам сонца, як вясною, ззяе,
I жоўты лiст здаецца залатым,
Душа, як птушка, ўвышыню ўзлятае
I адчувае радасны уздым.
Ды, калi нудны дождж iдзе бясконца,
Знiкае добры настрой нездарма,
Бо, як ў душы не свецiць ярка сонца,
Зусiм натхнення творчага няма.
20.10.1999
3445
БЕЗ ПРЫМУСУ
Вершы складаць – не пераносiць грузы,
Не зробiш творчай справы ў любы час,
Але калi пачуеш голас музы,
Бягуць радкi бясконца самi ўраз.
Ўзнiкае тэма вельмi нечакана,
Бо цяжка прадказаць наступны крок,
Фактычна вершы пiшуцца спантанна,
I рыфма фармiруе ўвесь радок.
Уважлiва патрэбна слухаць музу,
Яна дае натхненне для душы,
Радкi бягуць свабодна, без прымусу,
Каб сэнс набылi ў вынiку вершы.
9.11.1999
3447
НА ВЕКА
Какие мысли, сколько скрытой силы
В поэзии давно минувших лет!
Для сердца строфы дороги и милы,
Хотя до новой эры жил поэт.
При чтеньи душу
трепетно волнуют
Ум мудреца и мастера рука,
Стихи тысячелетья существуют,
Их жизнь продлится дальше на века.
Когда в стихах высоких мыслей нету,
Не следует их даже
сочинять,
Уйдут стихи с поэтом вместе в Лету,
Никто их не захочет вспоминать.
10.11.1999
3452
ЖИТЕЙСКИЕ КОЛЛИЗИИ
Житейские коллизии не счесть,
Они – во тьме чудесный лучик света,
Любовь, измена, ревностная месть –
Прекраснейшие темы для поэта.
Коль чувствуешь движение души,
Которую забота беспокоит,
Бери перо, и стих о ней пиши,
Упорного труда писать не стоит.
Тому, душой кто чуток и не слеп,
Писать стихи нет никакой проблемы,
На каждый день дают насущный хлеб
Житейские коллизии, как темы.
13.11.1999
3456
ЗНОЙНОЕ ЛЕТО
В горах высоких льды легли,
Что все сбегут водой, нет страха,
И мчатся горные ручьи,
Течёт живительная влага.
И на холмах зимой снега,
Но сушь сплошная будет к лету,
Хоть капля влаги дорога,
Воды животворящей нету.
Когда действительно велик,
Как горный пик, талант поэта,
Он не иссякнет, как ледник,
Хотя и знойным будет лето.
16.11.1999
3472
ВДОХНОВЕНИЕ
Когда в душе звенит весёлый май,
А не ноябрь с холодными ветрами,
То счастье в ней сбегает через край,
Становится прекрасными стихами.
Зима приносит в душу
холода,
Метели, вьюги и оледененье,
Морозы в ней господствуют всегда,
И творческое гаснет вдохновенье.
Но всё приходит на свои круги,
Зима какой бы не случалась злою,
Вновь, как ручьи, начнут сбегать стихи,
Коль май наполнит душу красотою.
30.11.1999
3492
ШМАТГАЛОССЕ
Пачуць прыемна колас залаты,
Калi iх шмат, усе яны – калоссе,
Якi на ветры лепш пяе заўжды,
Каб ведаць, трэба чуць многагалоссе.
Мелодыя павiнна быць свая,
Па-рознаму каб толькi птушкi пелi,
Iначай не пачуеш салаўя,
Як толькi салаўiныя ёсць трэлi.
Калi iснуе шматгалосны свет,
Тады красы адкрыюцца сакрэты,
Вялiкiм толькi можа быць паэт,
Калi iснуюць розныя паэты.
10.12.1999
3496
НЕ ШКОДА
Адвастрыў сваё пяро, здаецца,
Хоць майстэрству i няма мяжы,
Бо з душы бясконца песня рвецца
I ператвараецца ў вершы.
Пра каханне я пiшу i здраду,
Большай часткай у начной цiшы,
Вершы не напiшаш па загаду,
Толькi ад узнёсласцi ў душы.
Я заўжды пiшу, як ёсць нагода
Думкi у вершы ператвараць,
Нават мне нi кропелькi не шкода,
Што iх не магу надрукаваць.
11.12.1999
3512
ГРАНД
Бяжыць плынь паўнаводная здалёк,
Бо для яе – цудоўныя умовы,
Ды i ў вялiкiх рэчак ёсць выток,
Але маленькi ён i вельмi кволы.
I я калiсьцi пачаткоўцам быў,
Хоць мае вершы i не друкавалi,
Ды плынi ад няўдач не разгубiў,
Яна магутна рвецца к дэльце далей.
Ужо лiчу, што я – не дылетант,
Бо лiчба вершаў дала мне навуку.
Тры тысячы пяцьсот! Цяпер я гранд,
Нiводны верш хоць не папаў да друку.
24.12.1999
3518
ПАПУГАЙ
Спяваць прымусiць нельга салаўя,
Рабiць такой зусiм не трэба спробы,
Прымусiць нельга нават вераб'я,
Як песня для яго не да спадобы.
Для вольных птушак сэрцу любы гай,
Яны спяваюць ўзiмку там i ўлетку,
Спяе любую песню папугай,
Калi пасадзяць ў залатую клетку.
Есць розны погляд у людзей на свет,
Але, калi душа у iх благая,
Чужую песню запяе паэт,
Падобную на песнi папугая.
30.12.1999
3519
КАЗЁЛ
У барана закручаныя рогi,
Такiя мець хацеў сабе казёл,
Адпачываў ад экзекуцый трохi
I пачынаў гнуць рогi зноў i зноў.
Хоць вабiла яго бясконца мода,
Здаваўся шчасцем барановы рог,
Ды замiнала матухна-прырода,
I мрой сваiх ажыццявiць не змог.
Падобным быць не трэба намагацца,
Хаця узорам будзе i герой,
У творчасцi прыемней заставацца
Не штучным, а заўжды самiм сабой.
31.12.1999
3522
БЯЛЮТКI АБРУС
Бялюткi рассцiлаю я абрус
I розная на стол выношу стравы,
Мне паслухмяны верш, як быццам трус,
Пiшу я пра пачуццi i пра справы.
Люблю прыроды дзiўнай прыгажосць,
Шукаю ў з'явах скрытыя прычыны,
Хаця даўно прабегла маладосць,
Галоўны верш мой – аб красе жанчыны.
Трымаю моцны з музамi саюз,
Хоць я сябрук у iх ужо не першы,
Бялюткi рассцiлаю зноў абрус,
I на яго кладуцца лёгка вершы.
3.01.2000
3528
НЕРУШ
Як неруш, мае вершы дацяпер,
Для аўтара няма найлепей друга,
Каб разараць, прымаў нямала мер,
Не зведаў ён рэдактарскага плуга.
На нерушы ўтварылась мурава,
Я вершаў для яго ўсё больш складаю,
Пара яшчэ, напэўна, не прыйшла,
Каб радасць атрымаць ад ураджаю.
Зрастае лёгка неруш мой без мук,
Не разараць яго ужо сахою,
Патрэбны толькi шматнарожны плуг,
Не справiцца iначай з муравою.
5.01.2000
3538
НАРОГ ТАЛЕНТУ
Для творчай працы не патрэбна хеўра,
Бо думка – як магутная рака,
Нiколi разам не стварыць шэдэўра,
Павiнна быць адзiная рука.
Але, калi няма iмклiвай плынi,
Асобныя пятляюць ручаi,
То поспеху не будзе i ў памiне,
Цi дзесьцi ад узору на краi.
Вытокi творчай працы невядомы,
Ды, калi востры таленту нарог,
Глыбока здатны ён араць без стомы,
Яго дае, напэўна, людзям Бог.
9.01.2000
3547
ВЕРШ У ГАЗЕЦЕ
Псаваць свой iмiдж не жадаю,
Хоць я яшчэ i не паэт,
Хоць друкаванага не маю,
Не апушчуся да газет.
Нiводны верш няхай нiколi
Для чытача не выйдзе ў свет,
Ды не жадаю такой долi,
Каб апусцiцца да газет.
Хай не друкуюць мае вершы,
I марай будзе Iнтэрнет,
Упэўнены, што я не першы
Не апусцiўся да газет.
10.01.2000
3552
ТВОРЧЫ ПЛЁН
Гару прыгожых вершаў наскладаў,
Якая мае стромкiя вяршынi,
Галоўная з маiх шматлiкiх спраў
Мяне ужо нiколi не пакiне.
Як подых ветру, цеплыня ў душы,
Выразна словы i радкi я чую,
Дыктуе голас цiха мне вершы
Пад музыку чароўную старую.
Вялiзнаю становiцца гара,
На сонцы ззяюць ў снежных шапках пiкi,
Экскурсii на iх вадзiць пара,
Бо творчы плён цудоўны i вялiкi.
11.01.2000
3561
ЦУДОЎНЫЯ МIРАЖЫ
Знiкаюць вершы, нiбы мiражы,
Яшчэ адзiн, напэўна, збег у Лету,
Ён цалкам нарадзiўся у душы,
Ды не пакiнуў аб сабе i следу.
Уцёк, як заяц ў лес, ўжо не адзiн,
Як быццам да мяне няма даверу,
Знiкае тэкст адразу без прычын,
Калi не пакладзецца на паперу.
Наяве верш прыходзiць i ва сне,
Ды не схапiць яго нiяк рукамi,
Як запiсаць не удаецца мне,
Цудоўнымi мiльгае мiражамi.
15.01.2000
3569
МОЦНЫ ТОК
Бяжыць думка, як быццам няўрымслiвы ток,
Ды напружанне болей, чым ў меру,
За радком зноў упарта збягае радок
I кладзецца, як снег, на паперу.
Лепей вершы не чуць i радкi не пiсаць,
Не рабiць iм насустрач i кроку,
Ды прад моцным напружаннем не устаяць,
Хутчэй збавiцца трэба ад току.
Добры верш для душы – як ад прагi глыток,
Ласы я да яго асалоды,
Хай бясконца iдзе праз мяне моцны ток,
Вершы каб нараджалiсь заўсёды.
18.01.2000
3575
ПАЭТЫЧНЫ МАРАФОН
Iду на паэтычны марафон,
На фiнiшы хачу быць толькi першы,
Пяць тысяч вершаў – гэта не мiльён,
Але не вельмi проста скласцi вершы.
Запал займацца творчасцю не згас,
Бег лёгкi мой, нiбы лячу ў паветры,
Майстэрскi паказаць жадаю час,
Адлiчваю спакойна кiламетры.
Па графiку рэкорднаму бягу,
Для лёгкасцi Пегас дае мне крылы,
Таму бясконца бегчы я магу,
Бо творчае натхненне ёсць i сiлы.
20.01.2000
3577
КРЫЛЫ АНЁЛА
Анёл махаў мне крыламi нябачна,
Не схоча – не памаша, хоць прасi,
Ды дапамога была вельмi значнай,
Бо вецер быў бясконца ў ветразi.
Заўжды прыемны спадарожны вецер,
Не пераходзiў толькi каб у шквал,
Хоць не адразу, але я прыкмецiў,
Што творчы настрой мне анёл даваў.
Калi анёл распасцiрае крылы,
I вецер робiць бурных шмат атак,
То творчыя моц набiраюць сiлы,
Ў час ўзлёту адчуваю – стаў мастак.
22.01.2000
3594
ХМАРНЫЯ IМГНЕННI
Творчае натхненне – нiбы павуцiнка,
Нечакана хутка здатна прападаць,
Як няспадзявана пападзе дажджынка,
Павуцiнкi кволай ўжо не адшукаць.
Але не бясконца сонца ў небе ззяе,
Вельмi часта ходзяць зграi чорных хмар,
Вецер павуцiнку хутка абрывае,
Пустата прыходзiць замест творчых мар.
Каб зусiм не ведаць горкае iмгненне,
Павуцiнцы кволай не рабiць каб скон,
Каб заўжды квiтнела творчае натхненне,
Нават i дажджынкi гнаць патрэбна вон.
27.01.2000
3596
ПРАЗ ЧАС
Упарта павуцiнне тчэ павук,
Ды мух няма, працэс бязглузды гэта,
Не трэба сёння вынiк творчых рук,
Бо чытачоў амаль няма ў паэта.
Цяпер мы мовай грэбуем заўжды,
I лiчым, што аб ёй не будзе згадкi,
Не згiне верш, як злiтак залаты,
Праз час яшчэ ацэняць верш нашчадкi.
Не вечна будуць хмары над зямлёй,
Час прыйдзе – ярка сонейка заззяе,
I верш, нiкому не патрэбны, мой
З удзячнасцю мо хтосьцi пачытае.
28.01.2000
3597
ПУТИ
Очень трудно двигаться по льду,
Скользко, есть возможность провалиться,
Всё равно уверенно иду,
Подо мной вода реки струится.
Летом невозможно перейти,
Ведь мостов совсем в округе нету,
Трудные к читателю пути
Нужно находить теперь поэту.
Скользок и опасен рыхлый лёд,
Тонок, да вокруг ещё полыньи,
Может, время лучшее придёт,
Но путей пока не видно ныне.
28.01.2000
3599
ПЕРАПЛАЎЛЯЕЦЦА Ў ВЕРШЫ
Ў жыццi заўжды падзей шмат i праблем,
На iх душа i сэрца адгукалiсь,
Стваралася таму бясконцасць тэм,
Што ў строфы паэтычныя складалiсь.
То дождж iдзе, то спёка, то вятры,
Цi радасць адчуваеш, цi абразу,
Цi бачыш зорак прыгажосць ўгары –
Ўсё ў верш пераплаўляецца адразу.
Але мiлей жаданая вясна,
Душу перапаўняе хваляванне,
Знаходзiць шэраг дзiўных слоў яна,
Складалiся каб вершы пра каханне.
28.01.2000
3735
САКРЭТ ТВОРЧАСЦI
Адкрыў, нарэшце, творчасцi сакрэт,
Бо вынiк мне прыйшоў доўгачаканы,
Тады мастак сапраўдны цi паэт,
Калi працэс у творчасцi спантанны.
Цiкавы надта творчасцi закон,
Калi праява творчасцi здарыцца,
Яна ўзнiкае яўна, нiбы сон,
Хоць гэты сон у час няспання снiцца.
Ўсе бачаць сны i чуюць голас ў iх,
У творчасцi зусiм няма сакрэтаў,
Без сну у сне дыктуе голас сцiх,
Так творчасць адбываецца ў паэтаў.
28.03.2000
3749
ЛЮСТЭРКА ДЛЯ ДУШЫ
Чарнiлам шчыльна спiсана паперка,
У вершы думак i пачуццяў свет,
Заўсёды верш – цудоўнае люстэрка,
Ў якiм сваю душу адбiў паэт.
Як добра адбiвае свет люстэрка,
Радкi бягуць, як вадаспады з гор,
Адбiтак свету для паэта мерка:
Якi паэт – такiм i будзе твор.
Ў паэтавай душы няма сакрэту,
Мiж вершам i душой няма мяжы,
Прыходзiцца душу адкрыць паэту,
Верш – дзiўнае люстэрка для душы.
2.04.2000
3770 НУЖНА РАДОСТЬ
Ленивы мысли, как медузы,
А были быстры, как кефаль,
И не приходят в гости музы,
В душе унынье и печаль.
От них умолкли лиры звуки,
Затихла каждая струна,
Не будет музыки от скуки,
А ей теперь душа полна.
Печаль и скука мне – помехи,
От них душа моя глуха,
И незначительны успехи,
Нужна ведь радость для стиха.
12.04.2000
3848
СТИХИ О ЧУВСТВАХ
Трагедия слегка жестока
И вызывает только грусть,
Но нет явлений без порока,
Такой стих тоже будет пусть.
Психологическая драма,
В ней чувства тонкие ловлю,
Их нескончаемая гамма,
За это стих такой
люблю.
Но в русле лирики любовной,
Где быть всегда должны грехи,
И чувства плещутся, как волны,
Люблю держать свои стихи.
23.05.2000
3887
ЗАКОН ТВОРЧАСЦI
Паставiў надзвычайную мэту,
I да яе упарта вельмi крочыў,
Здавалась, што нiколi не дайду,
Было нялёгка, але ўсё ж не збочыў.
Дайшоў, iду на новы марафон,
Пачуцце ўласнай годнасцi казыча,
У творчасцi суровы ёсць закон:
Мэта заўжды наперад толькi клiча.
Як здань, зусiм не бачная мэта,
Таму i шлях бясконцы, да магiлы,
Не перашкода радасць цi бяда,
У творчасцi расслабiць нельга сiлы.
7.06.2000
3911
ВЕЛИЧИЕ И СЛАВА
Язык прозы безжалостно прост,
Ведь гармонии в нём очень мало,
Но в стихах он встаёт во весь рост,
И величье его здесь, и слава.
В прозе скрыты надёжно грехи,
Ритм в словах не имеет значенья,
Но всегда звучат песней стихи,
Для души создают настроенье.
Можно выбрать любой вариант:
Стих иль длинная проза в стараньях,
Но не нужно читать фолиант,
Чтоб узнать о любви и страданьях.
21.06.2000
3929
ВЫСОКI СТЫЛЬ
Кожны дзень ёсць нейкiя праблемы,
Што душу хвалююць перш-наперш,
I таму прыходзяць самi тэмы
I ператвараюцца у верш.
Як струмень празрысты, бягуць словы,
Чутны iх цудоўны стройны хор,
Або шэпт даверлiвай размовы,
Ў вынiку ўзнiкае новы твор.
То мэта паклiча ў шлях далёкi,
То хвалюе радасць цi бяда,
Тэмы утвараюць стыль высокi,
I з душы збягаюць, як вада.
29.06.2000
3931
ЧАРОЎНЫ ГОЛАС
Мне гукi лiры да спадобы,
Бо песцiць вуха голас муз,
Таму раблю бясконца спробы
Умацаваць лепш наш саюз.
I музам ўдзячны я за гэта,
Што неблагi у iх намер:
Зрабiць з аматара паэта,
Сябрую з музамi цяпер.
Не трэба iншага кумiра,
Ён для мяне – як лiшнi груз,
Цудоўна мне iграе лiра,
Чароўны чую голас муз.
30.06.2000
3949
ТРАВЫ
Няскошаных траў прыгажосць,
Якiя саспелi iмклiва,
Ўсяго шмат пабачыць прыйшлось,
Ды травы – сапраўднае дзiва.
Садзiся на iх або ляж,
Заўжды адчуваецца ласка,
Хаця невыразны пейзаж,
Ды – нiбы дзiвосная казка.
На травы з натхненнем гляджу,
Як быццам iх бачу раз першы,
I радасць ўздымае душу,
Таму нараджаюцца вершы.
7.07.2000
3981
ПЯТЫ СТАРТ
Зноў крочу я у вельмi цяжкi шлях,
Для поспеху натхненне ёсць i вера,
Каб збудаваць у пяць паверхаў гмах,
Дзе кожны верш – асобная кватэра.
Жыве ў кватэры кожнай мой герой,
Што ходзiць па асфальту або полем,
Заўсёды разам з iм i я душой,
Жыву яго i радасцю, i болем.
На старт ужо выходжу пяты раз,
Паветра набiраю болей ў грудзi,
Упэўнены, што пройдзе пэўны час,
На фiнiшы пяць тысяч вершаў будзе.
17.07.2000
3990
ЛЁГКОЕ ИСКУССТВО
Когда, бог весть откуда, слышу фразу,
Покуда дивный голос не утих,
Брать ручку и бумагу нужно сразу,
Ведь, словно волны, набегает стих.
Строка бежит упрямо за строкою,
Пишу одну, другие уж видны,
И могут за спокойною волною
Подняться в белой пене буруны.
Ведь в белых бурунах таятся чувства,
Всегда их гребни катятся вдали,
Стихи – довольно лёгкое искусство,
Бог весть откуда фразы мне пришли.
19.07.2000
3995
ПАЭЗIЯ Ў ПРОЗЕ
Закiнуў лёс мяне ў той самы край,
Дзе тыя ж рэйкi на пуцях сышлiся,
Дзе Лабановiч зведаў зямны рай,
Як закахалась у яго Ядвiся.
Праходзiлi тут Коласа шляхi,
Як ў сне, i зараз Прыпяць нясе воды,
А перад ёй – прыгожыя лугi,
Як жыў тут Якуб, бачыў iх заўсёды.
Прыходзiла натхненне ад красы,
Што на жыццёвай трапiлась дарозе,
Пра Прыпяць i палескiя лясы
Паэзiю ён напiсаў у прозе.
21.07.2000
4000
ДА ПАБАЧЭННЯ!
Раблю цяпер ужо апошнi крок,
Бо тысячны трохстрофны верш складаю,
Прыветлiвы дванаццаты радок,
Заўсёды ў iм выснову вызначаю.
З трохстрофным сустракалiсь доўгi час,
Таму туга прыходзiць часам ў грудзi,
Бо развiтацца трэба з iм ураз,
Двухстрофны добрым сябрам маiм будзе.
Пара прыйшла сказаць: «Бывай, на жаль,
Мы разам ўжо апошняе iмгненне,
Хоць сябравалi два гады амаль,
Дванаццаты радок, да пабачэння!»
22.07.2000
Апошні верш тэмы Home Page Змест