Анатолій Балуценка
3007
КОДЕКС
Зависит если всё от Бога,
Любовь Его коль горяча,
Чтоб выяснить, её ли много,
Взять нужно справочник врача.
Ведь правду знать всегда полезней,
Слаб очень телом человек,
Такая бездна есть болезней,
Больных бессчётно и калек.
Как кодекс для суда земного,
Жестоких целый ряд статей,
Болезней в справочнике много.
Зачем их столько для людей?
20.02.1999
3011
ДОМ
Радостна встреча с Всевышним,
Хоть вечный дом в небесах,
Хочется здесь быть не лишним,
В любых и милых местах.
В сердце от встречи истома,
Не по душе мне рок злой,
Лучше я здесь буду дома,
В небо успею домой.
Бог всех встречает сердечно,
Всё ему видно с высот,
Небо, как Бог, всегда вечно,
Дом в небесах подождёт.
21.02.1999
3022
ПРЕДУПРЕЖДЕНИЕ
В событиях своё предназначенье,
Язык эзопов беспредельно скуп,
Ведь в Библии дал Бог предупрежденье,
Но человек всегда довольно глуп.
Напрячь не хочет ум, тревожить руки,
Не почитает божий манифест,
Терпеть за это должен боль и муки,
Тащить тяжёлый, как кувалда, крест.
Достаточно малейшего сигнала,
Поймёшь: не нужно мук, потерь борьбы,
Чтоб жизнь, как море лодку, не трепала,
Чтоб не было превратностей судьбы.
24.02.1999
3025
ЧТО ЛУЧШЕ?
Быть прекрасней всегда впереди
Иль уверенно сзади тащиться?
В бою лучше пасть с пулей в груди
Иль жить с раной от пуль в ягодице?
Иль находит героя звезда,
Иль безвестною будет могила,
Но останется совесть чиста,
Судьба труса горька и немила.
Не лежит на душе чёрный груз,
Поют реквием ветры герою,
Хотя рана позорна, жив трус,
А герой стал землёй и травою.
26.02.1999
3055
АДЗНАКI ЎЗРОСТУ
Шмат высокiх, як зорачкi мар,
I жаданне за шчасце змагацца,
Стан прыгожы, як сонейка твар,
Гэта час непаўторны юнацтва.
Як агеньчыкi згаслi ў вачах,
Бо суровая доля спаткалась,
Толькi цёрнам усцелены шлях,
Надышла ўжо сапраўдная сталасць.
Як знявечаць гады твар i стан,
Прыгажосцi былой не засталась,
Зразумела, што мары – падман,
Пачалась непатрэбная старасць.
19.03.1999
3061
СОБЛАЗНЫ
Когда вокруг всегда соблазны,
Неимоверно трудно устоять,
Они, как майский день, прекрасны,
И хочется их вдоволь испытать.
И забывается, что свято,
Уходит дальше всё на задний план,
Со временем грядёт расплата,
Соблазн всегда несёт в себе обман.
Бедой становится веселье,
А быть судьба могла совсем иной,
Приходит горькое похмелье,
Соблазн тому является виной.
24.03.1999
3067
ОШИБКА
Кто любит – тот прощать умеет,
Не скажет колких горьких слов.
Пускай теплом тебя согреет
Моя горячая любовь!
Одна нелепая ошибка –
В душе тяжёлая борьба,
И почва под ногами зыбка,
На волоске висит судьба.
Чтоб не ломать судьбу напрасно,
День новый с радостью встречать,
Чтоб в жизни было всё прекрасно,
Ошибки следует прощать.
27.03.1999
3081
СТАТЬ МУЖЧИНОЙ
Мужчина должен дерево взрастить,
Чтоб мужество в его душе созрело,
Но не способен он семью любить,
Коль отроком ломал за древом древо.
Ведь без деревьев не построишь дом,
Хоть дом построил – это не мужчина,
Мужчиною становятся потом,
Когда уже взрастить удалось сына.
Но никогда мужчиною не стать,
Коль нарушать людской обычай древний:
Не взращивать – безжалостно ломать
Младые беззащитные деревья.
3.04.1999
3091
НЕ АДШУКАЦЬ
Ў здаровым целе – дух здаровы,
Ды гэты дух не адшукаць,
Калi ўжо пра каханне словы
Не здатны болей вымаўляць.
Каханне, як здароўе, трэба,
Ў жыццi каб радасць адчуваць,
Духоўную скарынку хлеба,
Як вока, трэба зберагаць.
Бо шчасця не сустрэць нiколi,
Як не навучышся кахаць,
Шукай яго, як ветру ў полi,
Але ужо не адшукаць.
5.04.1999
3095
БОЛЕЙ НЕ САГРЭЦЦА
На дровы трэба доўга дзьмухаць,
Каб iх агонь пачаў лiзаць,
Пасля паленцы можна рухаць,
Бо, як шалёныя, гараць.
Працягла полымя палае,
Занадта моцна, аж гудзе,
Гарыць, ды з часам прагарае,
Ёсць толькi прысак дзе-нiдзе.
Нарэшце, попел застаецца,
Было спачатку многа дроў.
Згарэлi. Болей не сагрэцца.
Згарае так ў душы любоў.
7.04.1999
3096
СПАЧАТКУ КУДАХЧУЦЬ
Працэс спынiць няздатна i бяда,
Не вабiць нi пшанiца, анi грэчка,
Не вылятае курыца з гнязда,
Пакуль не ўдасца знесцi ёй яечка.
Нялёгка утрымацца у гняздзе,
Ды курыца ўсе цяжкасцi стрывае,
Бо справа вельмi важная iдзе,
А потым ўжо кудахтаць пачынае.
Нам абяцалi райскае жыццё,
Кудахталi, што будзем мы багаты,
Ды справы ўсе iдуць у забыццё,
Як выбралi, нарэшце, ў дэпутаты.
7.04.1999
3097
УРОК ВЛАСТИ
К леске привязал крючок
Маленький уловистый,
Но даёт большой урок
Мне карась норовистый.
Его вовсе не влечёт
Каша с маслом пряная,
Точно знает, скоро ждёт
Шутка с ним обманная.
И раскрыть не хочет пасть,
Что б ему не сказывать,
Но всегда стремится власть
Вновь крючки привязывать.
7.04.1999
3134
ПУСТАЯ СУЕТА
Зачем пустая суета?
К чему ненужное волненье?
Ведь для души от них беда,
Лишь только портят настроенье.
Не нужно сильно рваться в бой,
И это тоже бесполезно,
Зря только жертвовать собой,
Не победить – давно известно.
Ведь плеть не перебьёт обух.
К чему благое устремленье?
В унынье лишь приводит дух
От суеты пустой волненье.
23.04.1999
3136
ЖДАЛИ МИРА
Война продлилась долгие четыре,
Казалось, что прошло уж десять лет,
Мы, как о счастье, думали о мире
И ждали с нетерпением побед.
В войне страдают тяжело народы,
Хватает всем пространства и земли,
Но коль вожди народов идиоты,
На бой кровавый всех они вели.
За раны щедро выдали медали,
Но мёртвых кто способен воскресить?
Четыре долгих года мира ждали,
Спокойно чтоб детей и хлеб растить.
24.04.1999
3145
ХУТКI АДКАЗ
Жыццё амаль заўжды – гульня ў лато,
Бо без падстаў прымаюцца рашэннi,
I, невядома, выйграць можа хто,
А хто пазнае толькi паражэннi.
Бяда, як iнфармацыi няма,
Няма крыл, ёсць маленькiя падкрылкi,
На iх увышыню ўзлятаць дарма,
Таму ў жыццi здараюцца памылкi.
Дакладныя адказы дае час,
Было рашэнне добрым цi паганым,
Як вельмi хутка трэба мець адказ,
Здаецца кожны, як ў лато, жаданым.
30.04.1999
3151
ЛЮБИТЬ УШАМИ
Всегда женщин прельщает обман,
Ведь об этом они знают сами,
Не душа вовлекает в роман,
А любить начинают ушами.
Доверяют, как Ева, ужу,
И стремятся иметь кавалера,
Позволяют навесить лапшу,
Не хотят знать, что есть во всём мера.
Но известен печальный прогноз:
От любви станет горько и стыдно,
Коль ушами решался вопрос,
Как ушей, тогда счастья не видно.
2.05.1999
3154
ПРОБНЫ КАМЕНЬ
Пробны камень: цi здатна душа
Быць пяшчотнай i здольнай да згоды?
Зрабiць трэба чытанне верша,
Тэст адказ дасць дакладна заўсёды.
Як рамантыка ў душах гучыць,
Ёсць для добрага сэрца падставы,
Калi верш ўсёй душой не любiць,
На рамантыку шанс вельмi малы.
Пробны камень дасць добры адказ,
У жыццi юнака што чакае:
Яго лёс ў чорным брудзе уграз,
Цi ў блакiт пад аблокi ўзлятае?
3.05.1999
3164
ТРЭБА ЧАКАЦЬ
Нават ўдзень добра зорачкi бачны
На высокiх вяршынях ў гарах,
Але вынiк занадта няўдзячны,
Небяспечны заўжды горны шлях.
Аб каменнi параняцца ногi,
Пачне сэрца няшчадна пячы,
Няма сэнсу iсцi анi трохi,
Можна зоркi пабачыць ўначы.
Калi ўраз маладая красуня,
Не жадае каханне аддаць,
Час, як зоркi, той момант прысуне,
Трэба толькi упарта чакаць.
6.05.1999
3171
ЗАБЫЛИ ПОДВИГ
Нет, видно, весомей побед,
Чем та, что была в сорок пятом,
Уже стало семьдесят лет
Тому, кто был юным солдатом.
Идут ветераны в строю,
На них ордена и медали,
Не те, что добыли в бою,
Их после уже награждали.
А тем, что в могилах лежат
И грудью страну защитили,
Почти не давали наград,
И в праздник их подвиг забыли.
7.05.1999
3172
ЖИВАЯ ПАМЯТЬ
Победа девятого мая,
Великим был праздник страны,
Останется память живая
У нас, детей страшной войны.
В небытье идут ветераны,
Всё менее их каждый год,
Болезни и старые раны
Ведут их в последний поход.
Отчизну спасли дорогую,
Лишь ветер поёт песни им,
Последнюю память живую
Мы, дети войны, сохраним.
8.05.1999
3173
БЕЛЫ ЦВЕТ
Белы колер цвiцення вясной
Для душы i для вока жаданы,
Цвiтуць кветкi адна за адной:
Вiшнi, яблынi, грушы, каштаны.
Лiст не бачны, цвет толькi бялеў,
Як нявеста, на дрэвах чароўны,
Бо цвiценне – каханне для дрэў,
Час прыемны i вельмi цудоўны.
Не замiнка каханню гады,
Бо вясною цвет белы зноў будзе,
Дрэвы здатны кахаць назаўжды.
А цi здольны зрабiць гэтак людзi?
8.05.1999
3176
ЛЮСТЭРКА
Наглядзецца у люстэрка
У юнацтве ўсiм прыйшлсь,
Кожны раз была праверка:
Ці iснуе прыгажосць?
Ў сталасцi – другая мерка,
Зусiм iншыя часы,
Часам трэба ўжо люстэрка,
Бо няма былой красы.
Не патрэбна нават зверка,
Засталося што ад мар,
Старасць не глядзiць ў люстэрка:
Час знявечыў стан і твар.
9.05.1999
3180
ПОЗОРНЫЙ ПЛЕН
Солдат стал грудью за страну свою
И верил, что победный час придёт,
Ведь он от всей души кричал в бою:
«За Родину, за Сталина, вперёд!»
Солдат от пуль на поле боя лёг,
Судьба не превратила его в тлен,
Но автомат в руках держать не мог,
Прошёл ужасный и тяжёлый плен.
Победа! Позади остался страх,
Но не увидел он жену и мать,
Ждал впереди лишь сталинский гулаг,
Теперь чтоб плен позорный отбывать.
10.05.1999
3181
ЦУДОЎНЫ ПАДАРУНАК
Жыццёвы цяжка выбiраць кiрунак,
Даецца ён ў нялёгкай барацьбе,
Нiколi лёс не зробiць падарунак,
Калi яго не зробiш сам сабе.
Ды як прыняць выдатнае рашэнне?
На ростанях прыходзiцца стаяць.
Цi дапаможа шчасце мець здарэнне
Або прымусiць гора атрымаць?
Не зблытаць каб iудзiн пацалунак
З тым, што пяшчотным будзе сапраўды,
Каб мець ў жыццi цудоўны падарунак,
Самому лепш яго рабiць заўжды.
10.05.1999
3191
АФГАНИСТАН
Далёкий и чужой Афганистан,
В атаку шли безусые ребята,
На поле брани падали от ран,
Всегда такая участь у солдата.
Но кто их на погибель посылал?
Не нужно это было для державы,
Народ позор в такой войне снискал,
Ведь не могло победы быть и славы.
Встречали гроб невеста и семья,
И от беды огромной слёзы лили,
На счастье нарождались сыновья.
За что лежать приходится в могиле?
21.05.1999
3192
ЖЫЦЦЁВАЕ РЭЧЫШЧА
Жыццёвы шлях, як рэчышча, заўжды,
Бо нельга ўжо змянiць амаль нiчога,
Здараецца, што мала ў iм вады,
А часам можа быць занадта многа.
Але яго кiрунак не змянiць,
Ён нават ўбок няздатны адхiлiцца,
Жыццё, як плынь, у рэчышчы бяжыць,
Вада то з каламуццю, то iскрыцца.
Калi у душах холад i снягi,
Паводка хутка будзе ў час вясновы,
Пара пачаць жыццёвы шлях другi,
Бо ў рэчышча напрамак стане новы.
21.05.1999
3196
КАРАНI ЖЫЦЦЯ
Не здатна дрэва без карэння жыць,
Яму не iснаваць на белым свеце,
Вясною сок у iм не пабяжыць,
Лiста не будзе нават на прыкмеце.
Яно яшчэ стаiць, але гнiе,
I можа павалiцца у iмгненне,
Заўсёды небяспека настае,
Як падсячы ўшчэнт моцнае карэнне.
Дарэмна шчасця нейкага чакаць,
Нянавiсць дзе ў душы ужо саспела,
Жыццё паблякне, калi не кахаць,
Каханне – нiбы каранi для дрэва.
23.05.1999
3199
ПОРАЖЕНИЯ
Всегда нелепо и смешно
Сдаваться и считать потери,
Упрямо можно лезть в окно,
Когда закрыты плотно двери.
Но нужно ли такой ценой
Мне добиваться результата?
Победы хочется иной,
Чтоб дорога была и свята.
Хоть горько, что почти всегда
Были проиграны сраженья,
Но совесть у меня чиста,
Пусть лучше будут пораженья.
26.05.1999
3213
ПРЫГАЖОСЦЬ УРАТУЕ
Нiхто не зразумеў iдэй вялiкiх,
Што толькi прыгажосць ўратуе свет,
Не прышчапiць нахiльнасцей каб дзiкiх,
Iмкнецца i пiсьменнiк, i паэт.
Хай будзе чалавек занадта дужы,
Як ад красы яго душа пяе,
Ён не сарве з куста нiколi ружы,
I iншага нiколi не заб'е.
Незразумелы Дастаеўскi людзям,
Бо кажуць: сiла здатна ўратаваць,
Але ад сiлы толькi злоснасць будзе,
А дабрынi ў душы не адшукаць.
5.06.1999
3220
ЛЫЖКА ДЗЁГЦЮ
Не трэба вельмi шмат, зрабiць каб шкоду,
Наўмысна або нават незнарок,
Спсуе i лыжка дзёгцю бочку мёду,
I перакрэслiць шлях няслушны крок.
Ўзаемнае каханне – цуд вялiкi,
Прыемна кветкi радасцi дарыць,
Але праз невялiкiя пралiкi
Ўраз можна сваё шчасце разбурыць.
Прыемней быць душы заўжды ў зацiшку,
Лепш радасць мець, чым горка гараваць,
Нiколi не патрэбна дзёгцю лыжку
Ў цудоўны мёд кахання падпускаць.
9.06.1999
3221
ПЕСНИ СОЛОВЬЯ
Коль соловью обмазать грязью перья
И на него презрительно смотреть,
Добиться трудно вновь его доверья,
Не будет он, как прежде, сладко петь.
Потребуются долгие недели,
Чтоб перышки ему очистить вновь,
Тогда польются радостные трели
Про счастье и горячую любовь.
Но песни соловью не спеть о счастье,
Хоть заставляй его, хотя грози,
Коль на душе обидное ненастье,
И перья у него ещё в грязи.
9.06.1999
3223
ПIЛЬНА ЎГЛЯДАЦЦА
Iдзеш цi праз балота, цi па лесе,
Уважлiва ўглядайся у зямлю,
А не глядзi з натхненнем ў паднябессе,
Не наступi знянацку на змяю.
Наступiш – зведаць прыйдзецца атруты,
Сабе каб клопат лiшнi не знайсцi
I не цярпець ад болю i пакуты,
Лепш небяспеку бокам абысцi.
Таму не трэба нiкуды спяшацца,
Дарэмна долю не псаваць сваю,
Навокал лепей пiльна углядацца,
Не трапiць у дарозе каб змяю.
10.06.1999
3235
ЧУЖЫЯ IДЭI
Крутыя надта павароты
Ад неправераных iдэй,
Адны пакуты i маркоты
Ў жыццi дзяржавы i людзей.
Паверылi iдэям з боку
I будавалi камунiзм,
Было адразу бачна воку,
Што коцiмся упарта ўнiз.
Цяпер сядзiм ў глыбокай яме,
Напэўна, будзе так далей,
Ды ў гэтым вiнаваты самi:
Не трэба браць чужых iдэй.
13.06.1999
3249
ЗВЁЗДНАЯ БОЛЕЗНЬ
Я звёздной славы не приемлю,
Её ведь не было вчера,
А звёзды падают на землю,
Хотя им падать не пора.
Прельщают сладкословья песни,
Они приятны почти всем,
Лекарств от звёздной нет болезни,
И раньше не было совсем.
И звёздочки всегда сгорали,
Хоть был ещё неярок свет.
Рекорды, слава и медали…
Зачем? Когда тебя уж нет.
22.06.1999
3254
НАДЁЖНЫЙ ГАРАНТ
Скрытые струны души
Многое могут нарушить,
Правда в них лишь безо лжи,
Надо их трепетно слушать.
Даже пускай слабый звук,
Но, коль они прозвучали,
Лишних не хочется мук,
Лучше б они помолчали.
Если душа – оркестрант
Нежный, как было вначале,
Это надёжный гарант
Крепкой, как кремень, морали.
24.06.1999
3256
ФОРМУЛА СОГЛАСИЯ
Я формулу согласия ищу,
Чтоб после от души поверить Богу,
О вечной жизни всё понять хочу
И зримо видеть к ней свою дорогу.
Но трудно верить лишь одним словам,
Ведь тело станет прахом и землёю,
Желаю точно разобраться сам,
Что после смерти может быть с душою.
В жизнь вечную поверить не могу,
Хотя для многих это – символ счастья,
И откровенно говорю, не лгу:
Ищу упорно формулу согласья.
24.06.1999
3262
БЕЗРАЗЛИЧНО
За шагом шаг, за шагом шаг
Проходят месяцы и годы,
То путь к беде ведёт в овраг,
То к счастью в дивные высоты.
Коль видится конец пути,
Теряют радости значенье,
И душу тяжело скрести
Не будут даже огорченья.
Чтобы покой душе найти,
Не нужно страха и отваги,
Ведь безразлично, что в пути,
Высоты только иль овраги.
26.06.1999
3264
ВЕРА, НАДЗЕЯ, ЛЮБОЎ
Калi вера моцная, як сталь,
Шчасця можна атрымаць без меры,
Але у рэальнасцi, на жаль,
Вельмi мала ёсць сапраўднай веры.
Радасна заўжды на свеце жыць,
Калi ў душах свецiцца надзея,
На бяду, як ёсць, то не гарыць,
Толькi часам вельмi слаба тлее.
Прыйдзе хоць пяшчотная любоў,
Вера i надзея як знiкае,
Хутка, як агонь вялiкi з дроў,
Палкае каханне прагарае.
26.06.1999
3271 ЖЫЦЦЁВЫЯ КРЫЖЫ
Чаму адзiн слабы,
як ў полi мыш,
А iншы моцны,
нiбы лось у лесе,
Хто цягне на
плячах жыццёвы крыж,
А хто яго вязе на
мерседэсе?
Бядак нажыў ад
працы мазалi,
А хтосьцi
багацеем стаў ў iмгненне,
Шляхi зусiм iх
розныя вялi,
Хто меў, а хто i
не прыдбаў сумленне.
Хто ад галечы ўжо
амаль знямог,
А хто п'е мёд
вялiкiмi каўшамi,
Але чаму не
бачыць сутнасць Бог
I надзялiў iх
рознымi крыжамi?
28.06.1999
3272
СПЕШКА
Что спешить, мало толку от спешки,
Чтоб не сбиться случайно с пути,
Расставлять нужно загодя вешки,
А потом уж спокойно идти.
Спешка горечь всегда доставляет,
Лучше точно и твёрдо решить,
В спешке счастье, как дым, уплывает,
Хоть и голову может вскружить.
Спешка – путь ненадёжный и зыбкий,
Хоть скорее хотят все всегда,
Коль поверить одной лишь улыбке,
Несомненно, ждёт встречи беда.
29.06.1999
3275 ЗАКОН УМНОЖЕНИЯ
В семье, как и в законе умноженья,
Всегда надёжен и хорош союз,
Когда супругов нравы, без сомненья,
Всегда дать в результате могут плюс.
Коль люди очень разными бывают,
То каждый браку этому не рад,
Всегда, где плюс на минус умножают,
Печальным только будет результат.
Когда примерно равной будет пара,
Тогда союз прочнее во сто крат,
Иначе надо ждать судьбы удара,
Закон гласит: никто не виноват.
30.06.1999
3277
ГОДЫ-КОНИ
Улетают годы, уплывают,
Уж они пред жизненной чертой,
Только след чуть зримый оставляют,
Словно кони шли по мостовой.
Дороги мне были эти кони,
Пегий, вороной или рудой,
Все они устали от погони,
Ведь седок душою молодой.
Я хочу скакать, как можно, дольше,
Но коней нет мочи осадить,
Пусть бегут, проехать если больше,
Значит больше пламенно любить.
2.07.1999
3303
ЛЕПШАЕ ПРЫЙДЗЕ
Не трэба рана рэквiем спяваць,
Бо можа так яшчэ ў жыццi здарыцца,
Што нешта, аб чым трэба шкадаваць,
Тым стане, чым прыемна ганарыцца.
Як кепска, лiць не трэба горкiх слёз,
Жыццё яшчэ змянiцца крута здатна,
I з часам стане зразумела: лёс
Ўжо загадзя зрабiў усё выдатна.
Каб веру i надзею не згубiць,
Адна ёсць вельмi добрая умова:
Заўжды такiм, як ёсць, жыццё любiць,
I лепшае прыйдзе абавязкова.
20.07.1999
3309
ЧАС ЮНАЦТВА
Юнацтва час – чароўны i далёкi,
Калi заўжды натхненне адчуваў,
Калi ўзлятаў у марах пад аблокi,
Калi недасягальнага жадаў.
Калi было ўсё ў колеры ружовым,
Зусiм не бачыў бруду i гразi,
Iлжывым без аглядкi верыў словам,
Пунсовыя ў снах бачыў ветразi.
Хай сапраўды жыццё i не такое,
Запал юнацтва у душы не згас,
Свой лёс я вельмi дзякую за тое,
Што быў наiўным ў даўнi дзiўны час.
25.07.1999
3314
КТО ПЕРВЫЙ?
Среди кустов стоит шалаш,
Эдемский сад, обитель Бога,
Но Отче наш – совсем не наш,
Через Христа к нему дорога.
Хоть Иегова – Бог большой,
Для иудеев – как отрада,
Однако нам Он, как чужой,
К нему идти совсем не надо.
И Он ли первым богом был?
Вселенная Его ль творенье?
Ведь Он язычников громил,
Что к Богу шли на поклоненье.
29.07.1999
3317
ХРЫЗАНТЭМЫ КВIТНЕЮЦЬ
Мой ураджай прынеслi ўжо палеткi,
Нi пошукаў няма, анi дылем,
Асеннiя цяпер збiраю кветкi,
Прыйшла пара цудоўных хрызантэм.
Больш не сустрэну колер руж пунсовы,
Ды белы колер, колер хараства,
Яшчэ даць здатны падарунак новы,
Закруцiцца ад шчасця галава.
Хоць ззаду хваляваннi i праблемы,
Наперадзе зiмовы толькi час,
Але, пакуль квiтнеюць хрызантэмы,
Запал ў маёй душы яшчэ не згас.
3.08.1999
3322
ЖАНОЧАЯ ПРЫРОДА
То кошачка цудоўная заўжды,
Пяшчота да якой ў душы i вера,
Ды ў рысь ператварыцца праз гады,
Цi будзе, як драпежная пантэра.
Жанчын змяняе вельмi крута час,
Хаця адна, кацiная парода,
Ды кошка была лепшаю з украс,
Драпежнаю што стала, вельмi шкода.
Заўсёды кошкi акружаюць нас,
Пакуль у iх дзявочая свабода,
Ды рыссю цi пантэрай стануць ўраз,
Такая ўжо жаночая прырода.
9.08.1999
3341
ЛЮБОВЬ ДОРОГА
Осень, стали холодными ночи,
Даже днём сивер дует уже,
Но погода волнует не очень,
Очень горько, коль холод в душе.
А тепла мне теперь не дождаться,
Всё, как лето, бесследно прошло,
С одиночеством трудно сражаться,
Это самое страшное зло.
Но в душе – запоздалая осень,
Впереди и мороз, и снега.
Будет ли ещё солнце и просинь?
Теперь знаю: любовь дорога.
22.08.1999
3350
НЕ НУЖНО
Судьбу не надо упрекать,
Ценней дорога та, что уже,
Смириться нужно и страдать,
Ведь Иисусу было хуже.
Прекрасно зависть не питать,
Что у других судьба белее,
А только чаще вспоминать,
Господь прошёл путь тяжелее.
Не нужно голову склонять,
И опускать безвольно руки,
Но никогда не забывать:
Господь Себе Сам выбрал муки.
24.08.1999
3351
НАДЗЕЙНАЯ АСНОВА
Iдзеш як лепшаю з дарог,
I доля – нiбы залатая,
Тады амаль не трэба Бог,
Увышыню душа ўзлятае.
Душа як цяжка забалiць,
Што не ўтаймуе ўжо нiчога,
Апору, каб на свеце жыць,
Заўжды шукаюць толькi ў Бога.
I здатны Бог дапамагчы,
Бо Ён – надзейная аснова,
Лепш, каб душу не абпячы,
К Яму прыйсцi своечасова.
24.08.1999
3368
ВЕХИ ЦИВИЛИЗАЦИИ
Когда уже проложен первый след,
Он, как в пустыне выжженной колодец,
Ведь трудностей другим почти что нет,
Принял их на себя первопроходец.
Иметь весьма высокий нужно класс,
Хотя потом не так уж сложно, вроде,
Всё очень трудно делать в первый раз
В любви, в изобретении, в работе.
Ведь будут вечны первые следы,
Что принесли всеобщие успехи,
Всегда первопроходцами горды,
Они для всех цивилизаций – вехи.
9.09.1999
3374
ШАПКА МОНОМАХА
Шапка Мономаха тяжела,
Но её носить кому-то надо,
Чтобы делать важные дела,
А не одевать лишь для парада.
Если шапку впопыхах надел,
И, к тому, она не по размеру,
То больших уже не сделать дел,
А терять придётся честь и веру.
Как магнитом, тянет всех во власть,
Ведь такая у людей природа,
Чтобы пить и есть всегда во сласть
И не думать о нужде народа.
13.09.1999
3384
КАЛОДЗЕЖ
Крынiчная вада – цудоўны дар,
Як серабро, яна заўжды iскрыцца,
I смак яе прыемны, як нектар,
Калодзеж вабiць i заве напiцца.
Калi не браць з калодзежа ваду,
Ўстрыманне будзе першаю прычынай,
Што ён спаткае цяжкую бяду,
Вада пазарасце зялёнай цiнай.
Смак страцiцца i срэбра чысцiня,
Ды часам каламуць пачне з'яўляцца,
Каб чыстаю вада была, штодня
Калодзежам патрэбна карыстацца.
19.09.1999
3387
ГОРКI ВЫНIК
Чамусьцi надта нецярплiвы Джын
З бутэлькi хоча вырвацца на волю,
А выйдзе – дасць падставу для прычын,
Зрабiць каб цалкам нешчаслiвай долю.
Сям'i шчаслiвай не пабудаваць,
Лёс церпiць ад заўчаснай асалоды,
Лепш Джына у бутэльцы утрымаць,
Хоць цела адчувае клiч прыроды.
Здаецца, раннi секс не дасць пагроз,
Ды вельмi горкi вынiк ад свабоды,
Праз час ў сям'i чакае мора слёз,
Амаль што непазбежныя разводы.
22.09.1999
3390
НЕСЧАСТЬЕ ОТ КРАСЫ
Рвать не хотят крапиву иль лопух,
Никто татарник не вплетает в косы,
Всегда ласкает непременно слух,
Как волшебство, простое слово – розы.
Прекрасными родились на беду,
Как будто знаком дьявольским покрыты,
Ведь розы рвут всегда за красоту,
Хоть есть шипы, но нет от них защиты.
Цветам краса идёт всегда во вред,
Её уничтожать стремятся силой,
И девушкам красивым счастья нет,
Родиться, видно, лучше некрасивой.
24.09.1999
3405
ЗАЧЕМ СМЕРТЬ?
Люди Богу – не указка,
Но ошибся Бог-отец:
Жизнь прекрасная, как сказка,
Но печальный в ней конец.
Ведь никто не хочет смерти,
Но коль смертный час пришёл,
Поджидают в аду черти,
Со смолой кипит котёл.
Хороши творенья Бога:
И земля, и неба твердь.
Сотворил всего Он много,
Но зачем придумал смерть?
2.10.1999
3408
ОСЕНЬ ЖИЗНИ
Бегут ещё, как летом, облака,
Теплынь пришла, согрела воду снова,
Но осенью, как мёртвая, река,
И нет, хотя бы слабенького, клёва.
Ловились летом крупные лещи,
Казалось, будет ловля впредь такая,
Но осенью, где место не ищи,
Не ловится уж рыбка никакая.
Ловить любую рыбу летом мог,
Решались просто сложные задачи,
Но осень жизни стала на порог,
И трудно, даже скромной, ждать удачи.
4.10.1999
3412
НАГОДА
Замiнкаю была пужлiвасць,
Лёс зрэдку выпадкi дае,
Я меў цудоўную мажлiвасць,
Але не скарыстаў яе.
Не буду болей мець такую,
Шанц знiк, як у пяску вада,
Сабе дагэтуль не дарую,
Шанц добры быў, яго шкада.
Каб не была ў душы маркота,
Каб толькi слодыч адчуваць,
Калi здараецца нагода,
Яе не трэба упускаць.
6.10.1999
3429
ВОЗВЫШЕННОЕ
Коль посмотреть правдивым взглядом,
Бывает это иногда,
Всегда возвышенное рядом,
А основное – суета.
Решать вопросы любим прежде,
Чтоб вкусною была еда,
Полны заботой об одежде,
Проходят в суете года.
Мы бережём, как око, тело,
Души порывы – на потом,
Любовь, как птица, улетела,
Хотя был полной чашей дом.
19.10.1999
3435
НОВОЕ
К счастью, всё кончается когда-то,
Новое зовёт почти всегда,
Ведь совсем иного результата
Хочется отведать иногда.
Привлекает новый путь всё чаще,
И ему – признание и честь,
Хотя он на капельку не слаще,
Старое способно недоесть.
Новое сберечься не умеет,
И менять его придётся вновь,
Всё всегда со временем стареет,
Дружба и горячая любовь.
27.10.1999
3437
СКОРО ЖАТВА
Шёлк травы болотной под спиною,
Взгляд упёрся прямо в небеса,
Между ярким солнцем и луною
Облака плывут, как паруса.
На земле красы подобной нету,
В небесах имеется пока,
Ведь свою прекрасную планету
Не жалеет жёсткая рука.
Фабрики, и шахты, и заводы
Отравляют грунт и неба твердь,
В стоки превратить стремимся воды,
Скоро жатва, сеем пока смерть.
29.10.1999
3453
НЕ ЛУЧШИЕ СТРАНИЦЫ
Разлетались мысли, словно птицы,
Их нельзя никак остановить,
В жизни есть не лучшие страницы,
О которых хочется забыть.
Эти мысли душу огорчают,
Случай был в невесть каком году,
Но они, как пух в воде, всплывают,
Чтобы оставаться на виду.
То одно тревожит, то другое,
Эти мысли – сущая беда,
Лучше пусть забудется плохое,
Чтобы радость помнилась всегда.
13.11.1999
3463
ЮНАЦТВА I СТАРАСЦЬ
Прыгожая бярозка маладая,
Краса яе не згасне праз гады,
Зялёная яна цi златая,
Сваёй красою радуе заўжды.
А у людзей, калi настане сталасць,
Калi сiвымi стануць валасы,
Прывабнасцi амаль што не засталась,
Ужо няма адзнак былой красы.
Юнацтва вабiць дзiўнаю красою,
Ды прыгажосць праз час не адшукаць,
Глядзiш, i сэрца поўнiцца журбою,
Бо старасць здатна смутак выклiкаць.
19.11.1999
3464
ЯК ВОБЛАКI
Бягуць аблокi над зямлёй,
Заўсёды вольныя, як вецер,
Душа не поўнiцца журбой,
Хоць шмат бяды iснуе ў свеце.
Таму жадаю я ўсмактаць
Урокi мудрасцi прыроды,
Каб толькi радасць атрымаць
Ад неабмежанай свабоды.
Як воблакi, не мець мяжы,
I лёсам толькi ганарыцца,
Мець асалоду для душы,
I ўрэшце рэшт дажджом пралiцца.
21.11.1999
3478
ПЕРВЕНСТВО
Манят неизведанные дали,
Ни к чему всегда идти вослед,
Хочется туда, где не бывали
И куда тропинки даже нет.
Пусть непроходимой будет местность,
Тем приятней, чем труднее путь,
Радует, как счастье, неизвестность,
Не пугают трудности ничуть.
Первенство щекочет сладко нервы,
Хочется пройти, где не прошли,
Лучше быть во всём повсюду первым:
В творчестве, в науке и в любви.
5.12.1999
3483
СМАК
Iснуе рознай вельмi шмат яды,
Як рэдзька, горкай, i, як мёд, салодкай,
Хаця ядзiм яе мы не заўжды,
Ўсё хочацца пазнаць уласнай глоткай.
У кожнага свой асабiсты смак,
Ды з усяго зняць немагчыма пробы.
Тэарэтычна вызначыцца як,
Што будзе па душы i да спадобы?
Калi смак канчаткова не згубiць,
Пазнаць, што лепш, не будзе перашкоды,
Вядома, смачным можа тое быць,
Паспрабаваць што хочацца заўсёды.
7.12.1999
3498
АДМЕТНЫ СЛЕД
Ярчэй, чым зоркi, свецяць знiчкi,
Ды ззянне толькi манiць зрок,
Бо знiчка – камень невялiчкi,
Цi нават дробненькi пясок.
Палаюць знiчкi i знiкаюць,
А зоркi свецяцца заўжды,
Як нават зоркi памiраюць,
Святло ад iх iдзе гады.
Хай зоркi часам непаметны,
А знiчкi запалаюць ўраз,
Ды хто пакiне след адметны,
Заўсёды вызначае час.
12.12.1999
3500
ЛЕПШАЯ ЎКРАСА
Шкада, што кветкi адцвiтаюць,
Пялёсткi сыплюць на зямлю,
Ды як заўчасна iх зрываюць,
Глядзець на кветкi не люблю.
Бо церпiць нi за што прырода,
У кветках – цэлы боскi свет,
Ды вельмi хутка асалода
Завяне, нiбы з руж букет.
Зрыванне кветак – як абраза
Пачуццяў ўзвышаных маiх,
Бо кветкi – лепшая украса,
Ды мы не вельмi цэнiм iх.
12.12.1999
3509
ГРАМАДЗЯНСКАЯ ВАЙНА
Ужо даўно вярнулiся дахаты,
Афганцамi цяпер назвалi iх,
Але маўчаць аб той вайне салдаты
I медалёў саромяцца сваiх.
Пасля Айчыннай iмi ганарылiсь,
Пра баявы распавядалi шлях,
I нагароды кожны дзень iскрылiсь
У смелых пераможцаў на грудзях.
Вайна ўваходзiць у Расii ў моду,
Ды не жадаюць прызнаваць вiну,
Што хочуць адшукаць хутчэй нагоду,
Пачаць каб грамадзянскую вайну.
17.12.1999
3520
ВЕЛИКАЯ ПРИРОДА
Висит дождинка на конце стебля,
И солнце в ней сияет дивным светом,
Чудесная волшебная Земля
В любое время, несказанно – летом.
Вокруг меня – божественный чертог,
Пред взорами открыта панорама,
В травинке каждой, в каждой капле – Бог,
Иного для души не надо храма.
В природе явно вижу я Творца,
Великий Он в любое время года,
Он в силах раздавать любовь в сердца,
Ведь Бог – сама Великая Природа.
1.01.2000
3531
ОШИБКИ
Как трудно разрешать проблемы,
Что за одной одна встают,
Нет точно выверенной схемы,
И каждый раз иной дебют.
Ходов не знает королева,
Под вечный шах попал король,
Но от ошибок, то и дело,
Приходят в душу грусть и боль.
Путь в жизни и тернист, и зыбок,
Такой всегда он от проблем,
Не избежать никак ошибок,
Не существует точных схем.
6.01.2000
3539
ЯК БАКСЁР
Папасцi ў друк зрабiў наступны раунд,
Але не атрымалася анi,
Бо я iмгненна атрымаў накаут,
Шлях цяжкi навiчкам да вышынi.
Здавалася, дайшлi да пэўнай згоды,
Што ўжо пераплялiся каранi,
Ды адгнiлi, так робiцца заўсёды,
Калi прыходзяць пахмурныя днi.
Я, як баксёр, прайшоў ужо навуку,
Папасцi не хачу пад моцны хук,
Ў накаут не упасцi каб ад круку,
Больш не жадаю рухацца у друк.
9.01.2000
3545
БРУД ЮНАЦТВА
Адвечныя каштоўнасцi маралi
Цяпер, напэўна, страцiлi свой сэнс,
Раней цнатлiвасць пiльна зберагалi,
Ў наш час бяспечны выбiраюць секс.
Амаль зусiм бяссорамнымi сталi,
Не разабрацца ў шэразе падзей,
Гатуем сем'янiнаў, каб кахалi,
Цi для Еўропы геяў i блядзей?
Мо я i неправы, сцвярджаць не буду,
Ды прыйдзе час яшчэ пашкадаваць,
Хто зведаў у юнацтве безлiч бруду,
Сям'i таму ужо не збудаваць.
10.01.2000
3546
ОБЫЧНОЕ СЛОВО
Обычное русское слово
Из речи нельзя исключать,
Коль дама отдаться готова,
Она называется б... .
Не звать же её проституткой,
Мужчин ведь у той – как грибов,
Она не утешится шуткой,
А деньги берёт за любовь.
Чего ж даму бедную ради
За доброе сердце ругать?
Всегда благороднее б…,
Как их проститутками звать?
10.01.2000
3555
АДЗIНСТВА
Што лепей: рэчка або берагi?
Цi крона дрэва, цi яго карэнне?
Калi душа нямее ад тугi
Або яе шчаслiвае iмгненне?
Адзiнства немагчыма разарваць,
Не можа нават быць падзел умоўны.
Калi людзям прыйшла пара кахаць,
Хто другарадны з іх, а хто галоўны?
Ў адзiнстве толькi радасць i бяда,
Ў ландшафтах дол змяняецца гарамi,
I здатна не разбегцiся вада,
Абмежаваць яе як берагамi.
12.01.2000
3560
САКРЭТ
Ў травiнцы кожнай пэўны ёсць сакрэт,
Хоць шмат навук – не ведаем нiчога
Пра шлях, якiм яна прыйшла на свет,
Адказ адзiны – па жаданню Бога.
Ды недакладны вельмi той адказ.
Няма у iм надзейнай запарукi,
Стваралась паступова ўсё цi ўраз?
Майстэрныя былi патрэбны рукi.
Вялiкi свет раслiнны на Зямлi
Дагэтуль – таямнiца, вельмi шкода.
Таму цiкава, як шляхi вялi,
Каб утварылась дзiўная прырода?
15.01.2000
3568
СУТНАСЦЬ БОГА
I Зямлю, i сусвету бясконцы абшар,
Залаты дзiўны месяц двухрогi,
Ў начным небе ад зорак прыгожы пажар –
Ўсё стварылi магутныя богi.
Бог стварыў сонца шчодры гарачы прамень,
Кожны мець яго надта ахвочы,
На Зямлi утвараецца сонечны дзень
I цудоўныя зорныя ночы.
Нiхто б велічнасць лепей прыдумаць не змог,
Не зрабiць аптымальней нiчога,
Ўсёмагутны руку да ўсяго прыклаў Бог,
Свет навокал i ёсць сутнасць Бога.
18.01.2000
3582
НИ ЗА ЧТО
Неукротимый весельчак
Я был до самого Афгана,
От прошлых яростных атак
Теперь болит на сердце рана.
Все сны мои – сплошной кошмар,
Ведь видел смерть не на экране,
Воспоминанья – как удар,
Хоть далеки уж, как в тумане.
Мы воевали ни за что,
Теперь воюют наши дети,
Война – как игры в спортлото,
Кто выиграл – живёт на свете.
23.01.2000
3583
ДВУГЛАВЫЙ ОРЁЛ
Создали мощную страну,
Был герб у них двуглавой птицей,
И за войной вели войну,
Имперских чтоб не сдать позиций.
О мире говорят слова,
В них ложь сплошная о любови,
Ведь у двуглавого орла
Вскружилась голова от крови.
Империй час уже прошёл,
История об этом знает,
Хоть грозно смотрится орёл,
Но головы он растеряет.
23.01.2000
3584
СЫНЫ АЙЧЫНЫ
Малочныя рэкi ўжо знiклi,
Кiсельных няма берагоў,
Тавар прапануецца звыклы,
К яму не згасае любоў.
Ў любым месцы п'янаму мелка,
Заўсёды яму – ўсё адно,
Паводкаю льецца гарэлка,
Залевай збягае вiно.
Каб выпiць, на працы гнуць спiны,
Гарэлка для iх – кайданы,
Наперадзе сум у Айчыны.
Што змогуць такiя сыны?
23.01.2000
3585 ДВА ГАI
Арэхавыя два гаi былi,
Даўно аб iх не чутна нават рэха,
Краса жыла на крычаўскай зямлi,
Нiводнага цяпер няма арэха.
Не руйнавалi твар зямлi паны,
Ды ўсё змянiлась вельмi крута з часам,
Бо два гаi былi, як кайданы,
Што замiналi хлеб расцiць калгасам.
Пушкаршчыны, Красоўшчыны няма,
Бо гегемону прыгажосць не трэба,
Бульдозеры прайшлi па iм дарма,
Бо арахоў няма, няма i хлеба.
23.01.2000
3617
МАЛАДЫ ЯБЛЫК
Суровы, але праведны закон:
Ў свой час павiнна толькi ўсё адбыцца.
Заўчасна яблык кiслы, як лiмон,
Хай гэта будзе нават медунiца.
Заўсёды лепш настойлiва чакаць,
Каб апынулась райскай асалода,
Iнакш цудоўны мёд не атрымаць,
Расчараванне толькi дасць прырода.
Заўчасна ўсё – як яблык малады,
Цяплом душу нiколi не сагрэе,
Вясной прыгожа зацвiтуць сады,
Ды яблык толькi восенню саспее.
8.02.2000
3618
УСПАМIН ПРА КВЕТКI
Да кветак вабiць прыгажосць заўжды,
Як iм кахаць дапамагае вецер,
Ды могуць быць атрутаю плады,
Хоць кветкi былi лепшыя на свеце.
Цвiценне – для душы дзiвосны час,
Калi нектару хочацца напiцца,
Хоць кветка i найлепшая з украс,
Ад прыгажосцi можна памылiцца.
Каб у жыццi не зведаць перашкод,
I далi добры ураджай палеткi,
Глядзець патрэбна, будзе якi плод,
Бо не сагрэе успамiн пра кветкi.
8.02.2000
3619
СВАЁ КОЛА
Трава ў саванне высахла спаўна,
Але ўсё роўна есцi трэба штосьцi,
I добры леў магутнага слана
Знянацку запрасiў к сабе у госцi.
Ад блюд у льва ламiлiся сталы,
I ежа – як найлепшая украса,
Ды не знаходзiў слон нiдзе травы,
Бо стравы былi ўсе з сырога мяса.
Пабачыў госць суровую ману,
Не ведаў, што ёсць простая умова,
Якую зразумець прыйшлось слану:
Трымацца трэба толькi свайго кола.
8.02.2000
3631
ЗАЎЖДЫ ЗДАЛЁК
Калi душа блукае па далiне,
Яна заблудзiць часам незнарок,
Але, калi глядзець на свет з вяршынi,
Дакладна бачны ёй наступны крок.
Бо компас у жыццi – вяршыня ведаў,
Таму яе патрэбна пакарыць,
Хто заблудзiў, той боль i горыч зведаў,
I здатны лепей компас ацанiць.
З далiны ўгору лепш iсцi высока,
Хаця зрабiць нялёгка кожны крок,
Вялiкае пабачыць здатна вока,
Як на яго глядзець заўжды здалёк.
13.02.2000
3640 ВIШНЯ СУМУЕ
Разам вясной песцiк i тычынка,
Ды вішаняк чырвоных няма летам,
Прыйдзе нечаканая замiнка,
Бялюткі цвет злятае пустацветам.
Мiнаюць хуткаплынныя гады,
А пустацвет раз-пораз ападае,
У летуценнях – спелыя плады,
Не стане явай мара залатая.
Магло не быць зусiм ў жыццi бяды,
Пылок заўжды папасць на песцiк ў змозе,
Цудоўныя плады даюць сады,
Сумуе толькi вiшня пры дарозе.
18.02.200
3646
ДА СПАДОБЫ
Якi мужчына для жанчын па густу:
Калi ён надта вытанчаны франт,
Багаты, каб мець з маслам хлеба лусту,
Або магутны вельмi, як атлант?
Або артыст вядомы i выдатны,
Цi ўдачлiвы сучасны супермэн?
Любы цудоўны, калi толькi здатны
Усё жыццё адну кахаць без змен.
Не трэба нават супермэн прыгожы,
Атлант, што можа шар зямны трымаць,
Не любяць прадпрымальнiка за грошы,
Той да спадобы, здольны хто кахаць.
20.02.2000
3648
ЗОЛАТА
Нялёгка прамываць заўжды
Пясок залатаноснай жылы,
Бо трэба вельмi шмат вады,
Каб вынiк працы быў шчаслiвы.
Пяску таксама трэба шмат,
Вада яго iмклiва мые,
Але заўжды бясконца рад
Крупiнкi бачыць залатыя.
Ды цяжка золата знайсцi,
Не пападае самародак.
Чаму нiколi у жыццi
Амаль няма такiх знаходак?
20.02.2000
3649
ТЭОРЫЯ I ПРАКТЫКА
Дзе iсцiна, а дзе адна хлусня?
Ў пытанні вельмi цяжка разабрацца,
Але, як нешта паўтараць штодня,
Яно ўжо можа iсцiнай здавацца.
Тэорыя заўжды – як мёртвы леў,
Сваёю царскай постаццю пужае,
Драпежнiка здаўна ён iмiдж меў,
Хоць iклы ёсць, ды нешта не кусае.
А практыка – магутны леў жывы,
Працяглым можа спрэчкам край пакласцi,
Застацца можна i без галавы,
Калi яе у пашчу льву закласцi.
20.02.2000
3650
СТАРЫЯ ПРАВIЛЫ
Невырашальную задачу
Жыццё нязрэдку задае,
Смяецца можа, не iначай,
Няма адказу на яе.
На першы погляд так здаецца,
Што не рашаецца, хоць плач,
Калi дакладна прыглядзецца,
Няма зусiм такiх задач.
Каб вынiк атрымаць выдатны,
I ад вузлоў ачысцiць нiць,
Старыя правiлы няздатны,
Карэнна трэба iх змянiць.
20.02.2000
3652
НАМЕРЫ
Праходзiць час ў бясконцай мiтуснi,
Па iм нiхто нiколi не журыцца,
Ў нябыт, як дым кастра, збягаюць днi,
Ды, што прайшло, не здатна паўтарыцца.
Шмат спраў кiдаем часта на пасля,
Не бачым ў падыходзе недарэчнасць,
Ды разам з целам iх бярэ зямля,
Бо час прыходзiць адысцi у вечнасць.
Былi намеры добрыя штодня,
Ды доля за бяздзейнасць цяжка секла,
Як путы, замiнала мiтусня,
Намерамi шлях вымашчаны ў пекла.
21.01.2000
3655
СIНЬ У ЗОЛАЦЕ
Спее колас, жыта налiвае,
Хутка надыходзiць час жнiва,
Ў золаце валошка расцвiтае,
Аж ад сiнi кругам галава.
Каб калоссе не страчала зерне,
Жыта зрэжа хуткая каса,
Сiнь сваю валошка ўжо не верне,
Прападзе дзiвосная краса.
З золатам валошка сябравала,
Але разам згiнула дарма,
Хай бы лепш прытулак выбiрала
Там, дзе поруч золата няма.
23.02.2000
3656
ПЫТАННI БЕЗ АДКАЗУ
Час i прастора – цалкам іх даволi,
У чым не разабрацца да канца,
Адказ не будзе знойдзены нiколi,
Бо таямніца ў дзейнасцi Тварца.
Рух ў атамах для вока непрыметны,
Як месяц ходзiць, кожны бачыць звык,
Iснуе вечны рухавiк сусветны,
Нам не зрабiць падобны рухавiк.
Пытанню, цi ёсць Бог, няма падставы,
Бо сiлаю сваёй магутнай Бог
Вялiкi рухавiк зрабiў i малы,
Дакладна працаваць каб вечна мог.
23.02.2000
3662
МАЛАЯ РЭЧКА
Казаць заўчасна не патрэбна «Гоп»,
Хоць рэчка, як ручай, была малою,
Тэарэтычна, нават i без спроб,
Нiяк не захлынуцца ў ёй вадою.
Нязначнаю здавалася здалёк,
Ды глыбiнi адтуль зусiм не бачна,
I нават першы быў няўдалы крок,
За пыху пакарала доля значна.
Чакалася, што хутка на шляху
Адчынiцца ў скарбонцы славы вечка,
Прыйшлось пазнаць i гора, i тугу,
Хаця малой здалёк здавалась рэчка.
25.02.2000
3673
У ТУМАНЕ
Будучае скрылася ў тумане,
Ды туман садзiцца ўсё гусцей,
Невядома, шлях якiм мой стане:
Добрым будзе лёс цi лiхадзей?
Ды iду навобмацак, блукаю,
Нават добрай сцежкi не знайду,
Можа, сабе шчасце адшукаю
Цi сустрэну горкую бяду.
Ды, магчыма, лепей супынiцца,
Трохi каб рассеяўся туман,
Цяжка каб ў жыццi не памылiцца,
Каб душу не прыгнятаў падман.
4.03.2000
3690
НАДЗЕЙНЫ ТЫЛ
Атака поспех дасць заўжды малы,
Не будзе як падтрымкi хаця трохi,
Надзейныя i моцныя тылы –
Бясспрэчная умова перамогi.
Бо вельмi хутка сядзе бойкi пыл,
Ды як на вышынi замацавацца?
Калi слабы i ненадзейны тыл,
Не трэба трацiць сiлы i змагацца.
Душа iмклiва можа рвацца ў бой,
I ёй не перашкодзiць хваляванне,
Бо моцны тыл дае заўжды спакой,
Надзейны тыл – пяшчотнае каханне.
11.03.2000
3691
ПУСТАЦВЕТ
Вясна – iмклiвы i трывожны час,
Для кветак час пяшчотнага кахання,
Любоўны настрой вiшнi каб не згас
Ад цяжкага працяглага чакання.
Прыемна, калi ясна i вятры,
Але бяда, як непагадзь здарыцца,
Тады не хопiць радаснай пары,
Не згiнуць кветкам каб, а апылiцца.
Але, як празяваць цудоўны час,
Пладоў ужо не дачакацца летам,
Бо вiшня скамянее ад абраз,
Калi спадзе цвет белы пустацветам.
11.03.2000
3699
МУДРАЯ ПРЫРОДА
Заўжды ўсё ў злагадзе ў прыроды,
Ёй не па густу барацьба,
Сасне пясок мiлей заўсёды,
Каля вады расце вярба.
Але чаму не ў згодзе людзi?
Заўсёды знойдзецца кумiр,
Якi дае натхненне ў грудзi,
Каб разбурыўся кволы мiр.
Мо лепш наследаваць прыродзе,
Бо вельмi мудрая яна?
Хоць лепей жыць у сталай згодзе,
Але ўвесь час iдзе вайна.
13.03.2000
3702
ЗЕМНОЙ ПУТЬ
Может, существует путь небесный,
Но, определённо, есть земной,
Не всегда он очень интересный,
Для души нельзя найти покой.
Сатана хозяин в мире этом,
Потому в нём море бед и слёз,
До сих пор является секретом,
Наконец, когда придёт Христос.
Сатана – источник зла и боли,
Мир всё время в войнах и крови.
Кончится ль кровавое раздолье
И придёт ли время для любви?
13.03.2000
3707
НЕ АДРАЗУ
Нектар ў лугах збiраюць з кветак пчолы,
Хоць на шляху iх вельмi шмат нягод,
Не гледзячы на цяжкiя умовы,
Яны нясуць руплiва ў вулей мёд.
Будаўнiкi кладуць цаглiнкi ў сцены,
I кожная свой сцiплы ўклад дае,
Адразу непрыкетны нават змены,
Бы дом, як Фенiкс з поплу, паўстае.
У кожнай справе трэба мець цярпенне,
Iначай не пазбавiцца бяды,
Бо нельга мёд здабыць ў адно iмгненне,
Адразу не будуюць гарады.
15.03.2000
3717
ДРУГ
Цемра, гразь i ямы на дарозе,
Я iду у восеньскай начы,
Але крок далей зрабiць не ў змозе,
Каб сваю душу не абпячы.
Хочацца, каб дзень настаў i лета,
Пад нагамi бегла магiсраль,
Ды з атрутнай траўкай цыгарэта
Не жадае лёс змянiць, на жаль.
Хто надаць мне здатны дапамогу,
Каб заганны разарваўся круг?
Ёсць цудоўны шлях: звярнуцца к Богу,
Ён сапраўдны i адзiны друг.
22.03.2000
3722
АПОШНЯЯ СТРУНА
Спявала скрыпка, як квартэт цудоўны,
Ды не яе вялiкая вiна,
Што часам вынiк спеву быў адмоўны,
Бо нечакана лопала струна.
Хоць восень крочыць, скрыпка не пакiне
Спяваць узнёсла, як было вясной,
I вось яна, як скрыпка Паганiнi,
Ужо спявае на струне адной.
Бо пачалiсь працяглыя нягоды,
I кожнай песнi вырасла цана,
Але замоўкла скрыпка назаўсёды,
Бо лопнула апошняя струна.
25.03.2000
3723
ГУЛЕЦ
Гулец гуляць не стане без падставы,
Бо вельмi жорсткi у гульнi закон,
Як вынiк прагназiруецца малы,
Не будзе ставiць iмiдж свой на кон.
Бо нельга дараваць сабе пралiкi,
Хоць кожны ход не будзе залаты,
Ды стымул трэба надта мець вялiкi,
Любой цаной каб дамагчысь мэты.
Бо лепш гуляць, калi мэта – забава,
I сiл не вымагае кожны ход,
Прыйдзе аўтарытэт, магчыма, слава,
I зберажэцца iмiдж ад нягод.
25.03.2000
3727
СОБЛАЗН
Какие безобразные тела,
А были изваянием Венеры!
Природа людям красоту дала,
Едой её испортили без меры.
Встречаешь лица страшные, как тень,
Красивы были, как у Аполлона,
От водки сникли, пьют ведь каждый день,
Сухого не предвидится закона.
Приятно посмотреть на молодых,
Венеры все, почти все Аполлоны,
Еда и водка извращают их,
Соблазнам не находится препоны.
25.03.2000
3731
СЛАДОСТНЫЙ ПОРЫВ
Бушует пламенная страсть,
Но бесконечно не продлится,
Пройдёт стихии грозной власть,
И пламя будет чуть теплиться.
Пусть буря мощная грядёт,
Деревья на корню ломает,
Но время горькое пройдёт,
Напор её ослабевает.
Коль бури сладостный порыв
Начнёт нещадно подниматься,
Чтоб пламень в сердце не остыл,
Во власть ей нужно отдаваться.
27.03.2000
3734
НЯМА МЕСЦА
Вялiкае побач не бачна,
Мо бачыць не хочуць знарок,
Ды вельмi становiцца значным,
Калi прыглядзецца здалёк.
Нiколi нiхто не жадае
Прыняць ад другога урок,
Парады, як бруд, адкiдае,
Хоць даў iх выдатны прарок.
Калi рэчка знiкне ў пустынi,
Ў ёй прагу здавольваць дарма,
Належнага месца ў Айчыне
Нiколi прароку няма.
28.03.2000
3756
ЧОРНЫ КРЫЖ
Загiнуў хтосьцi, iншыя ўбаку,
Учынак назавуць геройствам смелым,
Не спадзявацца лепш на талаку,
Выконваць справы дзеяннем умелым.
Але упарта зноў ад часу час
Прыходзiць рукатворная навала,
Бо падыход адказны цалкам згас,
Бо засталося мудрасцi замала.
Шыпулькi скiнуў, стогне мёртвы лес,
Як чорны крыж, раскiнуў вецце топаль,
Бо д'ябал, пэўна, людзям ў душу ўлез,
Не навучыў яшчэ, на жаль, Чарнобыль.
4.04.2000
3757
СЛОДЫЧ УЯВЫ
Салодка ў радаснай уяве,
Цудоўны сон прыходзiць ўдзень,
Ды, як палын, на самай справе,
Як сажа, чорны цуду цень.
Ажыццяўлю ў уяве змогу
З нябёсаў глянуць на зямлю,
Здабыць прыемна перамогу,
Ў абвесным ладзе быць люблю.
Ва ўяве добра i цiкава,
Ў ёй не сумую, слёз не лью,
Яна душу расхвалявала,
З натхненнем слодыч яе пью.
5.04.2000
3768
РОЗУМ I IНСТЫНКТ
Не трэба ведаць, трэба адчуваць,
Iнстынкту пакарыцца, а не ведам,
Iнстынкт дакладна здатны кiраваць,
За выняткам людзей, ўсiм белым светам.
Здаецца, сiла розуму вядзе,
Ды помач часам ад яго благая,
Не зробiць перашкоды ён бядзе,
I за памылкай крочыць ўжо другая.
Стварае часам розум вiражы,
Кiруе справай не зусiм удала,
Iнстынкт – парыў i дзеянне душы,
I ён ўсё зробiць, каб прайшла навала.
8.04.2000
3778
РАЙ У ШАЛАШЫ
Калi пачуцце палкае ў душы,
Надмернай нават не патрэбна працы,
Стварыць каб з мiлым рай у шалашы,
Заўжды з нямiлым пекла ў палацы.
Шалаш ператвараецца у рай,
Але нястачы падразаюць крылы,
I паступова бачны пекла край,
Быў мiлы, а становiцца нямiлы.
Iсцi прасёлкам горш, чам па шашы,
Заўжды ў каханнi безлiч аберацый,
Не будзе з мiлым раю ў шалашы,
Рай з мiлым можна збудаваць ў палацы.
16.04.2000
3782
ЛЕПЕЙ ПАЧАКАЦЬ
Паверыла дням сонечным вясновым,
Распесцiлась прыемна ад цяпла,
Ў адказ пакрылась вiшня лiсцем новым
I нечакана хутка расцвiла.
У кроны колер быў вясельна-белы,
I не было трывогi i пагроз,
Але падняўся вецер ашалелы,
Пасля ударыў жудасны мароз.
Мароз знiшчае белы цвет без меры,
Не удалося вiшнi пакахаць,
Бо да цяпла было багата веры,
Заўсёды лепей трохi пачакаць.
21.04.2000
3785
В ТЕМПЕ ДЖАЗА
Когда-то модным вальс чудесный был,
Легко несли Дуная волны пары,
Сердца у многих он объединил,
Вальс призывал любви заветной чары.
Теперь пришли другие времена,
Чудесный танец вальс уже не в моде,
Ведь в этом, видно, не его вина,
Что джаз опередил на повороте.
Пропала нежность музыки и слов,
От плавности осталась лишь гримаса,
Поэтому сейчас грядёт любовь
Стремительно и бурно, в темпе джаза.
22.04.2000
3793
ВЫСОКАРОДНЫЯ
Сасновы лес на розных месцах рос,
Ды вельмi адразнялiся умовы,
Адзiн падняў макушкi да нябёс,
Другi i нiзкарослы быў, i кволы.
Лес кволы лёс свой праклiнаў, як мог,
Здавалася яму – жыве у пекле,
Ды пад сякеру жорсткую не лёг,
А добры лес спатрэбiўся, i ссеклi.
Заўжды несправядлiвае жыццё,
Жыць застаецца толькi непрыгодны,
Але iдзе заўчасна ў небыццё
За якасцi свае высокародны.
25.04.2000
3797 ХВАЛI
Дагнаць не ў стане хваля iншых хваль,
Каб ў зносiнах праводзiць час цiкава,
Яна бяжыць адна ўвесь час, на жаль,
Хваль безлiч, ды нiводнай не спаткала.
А хваля ўсё настойлiвей бяжыць,
Ад гарызонта к берагу iмкнецца,
Але шлях цяжкi ў небыццё ляжыць,
Як пройдзе ўвесь, аб скалы разаб'ецца.
Наперадзе руйнуючы прыбой,
У адзiноце хвалi на прасторы,
Ды не сустрэцца з роднаю душой,
Хаця людзей, як хваль, у бурным моры.
27.04.2000
3801
БЕЗ ПЕЧАЛИ
Разводятся, хотя их и венчали,
Судьбу нелепо связывать с одной,
Нет радости, но места нет печали,
Коль никого не называл женой.
Капризная у женщины природа,
Характер женский мне не по плечу,
Меня влечёт бескрайняя свобода,
Капризов глупых слушать не хочу.
Прекрасно, коль один на белом свете,
Мои года бегут спокойно вдаль,
Волнуют сердце лишь жена и дети,
Нет радости, но ни к чему печаль.
29.04.2000
3802
ВЯСНОВЫЯ ПЕСНI
Безліч песень вясновых прапета,
Збегла ў рэчкi шмат талай вады,
Пачалося спякотнае лета,
Яно лiчыць упарта гады.
Снег нядаўна лавiў на далонi,
Снег пялёстак скiдаюць сады,
Бо сезоны, як хуткiя конi,
Без супынак бягуць. А куды?
Хутка восень прыйдзе залатая,
Зiма рэчку скуе ў кайданы,
Зноў сняжынка ў далонях растае,
I чакаць буду новай вясны.
29.04.2000
3803
ДУХОВНЫЙ ИСТОК
Когда уже невмоготу от жажды,
Не повернуть во рту язык сухой,
Ручей холодный страстно ищет каждый,
Чтобы душе желанный дать покой.
Стать на колени хочется к истоку,
И жадно воду, словно счастье, пить,
Но от ручья совсем немного проку,
Коль постоянно мимо проходить.
Когда подвержен страстью злому року,
Чтоб обошла нежданная беда,
Стремятся все к духовному истоку,
Снимает жажду с душ его вода.
30.04.2000
3804
ВIНАВАТА БЕЗ ВIНЫ
Бушуе мора, б'юць у бераг хвалi,
I ў пырскi разбiвае iх прыбой,
Яны зусiм надзею пахавалi,
Што прыйдзе штыль жаданы i спакой.
I бераг вiнавацiць ў гвалце мора,
Бо хвалi яго жудасныя б'юць,
Пакуты, мабыць, скончацца не скора,
Ракоча мора, ветру не пачуць.
А вiнаваты вецер быў iмклiвы,
Руiны што на беразе адны,
Штыль надышоў, калi склаў вецер крылы,
Ды мора вiнавата без вiны.
30.04.2000
3816
ВЕЧНАЯ ЛЮБОЎ
Глядзiш на неба або на зямлю,
Цудоўныя адносiны прыроды,
Табе пяшчотна кажа ўсё: «Люблю»,
Каб толькi людзi не рабiлi шкоды.
Але жывуць злачынцы памiж нас,
Людзей трывожаць i прыроды цiшу,
Чакаюць з нецярпеннем пэўны час
I дзеяннем абвесцяць: «Ненавiджу».
Нянавiсць i любоў былi павек,
I будзе толькi так далей заўсёды,
Хоць часам палка любiць чалавек,
Ды вечная любоў к нам у прыроды.
8.05.2000
3817
СЛАВУТЫ ЗБАН
Збан моцны i прыгожы вельмi быў,
Здавалася, што ён – памочнiк вечны,
Ў акрузе славу добрую набыў,
Ды час прыйшоў, нарэшце, небяспечны.
Бо да пары ваду насiць мог збан,
Ад ўзросту рэшткi славы захiталiсь,
Адкрыўся прыхаваны ўраз падман:
Разбiўся, чарапкi з яго засталiсь.
Прынесцi каб жаданую ваду,
Магутнасць трэба, не былая слава,
Спаткаў збан нечаканую бяду,
Бо слабасць горш, чым моцная навала.
8.05.2000
3831
ВЫСШЕЕ ИСКУССТВО
Хоть чувства все давно в душе уснули,
Но если вдруг её разбередить,
То радость может быть страшнее пули,
Без умысла способна навредить.
Когда забыта в отношеньях сладость,
В душе изнеможенье от тоски,
Смертельной может оказаться радость,
Что сердце разрывает на куски.
Есть в отношеньях высшее искусство,
Чтоб нервы закалились, словно сталь,
Всегда держать в смиреньи нужно чувство,
Безмерна радость иль горька печаль.
16.05.2000
3833
MC2
Працяглы час абрыдла ўжо чакаць,
Бо часам, як кароль, цяпер багаты,
Яго мне не патрэбна зберагаць,
Бо доля жорстка кiнула за краты.
Зусiм не трэба хуткасi святла,
Каб на сабе адчуць ход iншы часу,
Ляцеў час птушкай, воля як была,
Ў турме пайшоў прыцiшана адразу.
Усё адносна вельмi на Зямлi,
I хочацца, каб ўзялi на парукi,
Каб зразумець mc2 маглi,
Не трэба ведаў матухны-навукi.
17.05.2000
3839
ПАМЫЛКА
Як непрыемны выпадак здарыцца,
Не трэба вельмi цяжка гараваць,
Бо i на шчасце можна памылiцца,
I вады не патрэбна выпраўляць.
Хаця душу гнятуць адразу вады,
I вельмi крыўдна часам аж да слёз,
Але праз нейкi час бясконца рады:
З памылкай шчасце выпадак прынёс.
Заўжды зрабiць памылку надта шкода,
I хочацца, каб знiкла яна ўраз,
Памылка можа быць, як нагарода,
I вырашае сутнасць яе час.
20.05.2000
3849
АЛЬПIНIСТ
Быў альпiнiстам, пакараў вяршынi,
Змяняе крута ўсё няўмольны час,
Запал магутны паступова стыне,
Нарэшце, ён зусiм амаль што згас.
Раней ляцеў к вяршыням, як на крылах,
I безтурботна-лёгкiм быў мой шлях,
Ды вырашыў – пад'ём мне не па сiлах,
Таму прыйшоў ў душу бязглузды страх.
Я перажыў сумненне, як хваробу,
Здавалась, стаў цяпер ужо турыст,
Але, калi зрабiў, нарэшце, спробу,
То апынулась, што я альпiнiст.
24.05.2000
3855
НАЙВЫШЭЙШЫ СТЫМУЛ
Калi ў любiмай справе робiш старт
Пасля даволi доўгага чакання,
К мэце iмкнешся спрытна, як гепард,
Трапеча моцна сэрца ад жадання.
Не трэба нават выгадных умоў,
Хоць вельмi цяжкiм будзе шлях далейшы,
Ды справай моцна рухае любоў,
Любоў да справы – стымул найвышэйшы.
Калi любоў засвецiцца ў вачах,
Яе нiяк адразу не пакiнеш,
Як пух таполi, лёгкiм будзе шлях,
Чакае толькi пераможны фiнiш.
25.05.2000
3857
ЧАРНАТА
Ураз чарнее ворыва на полi,
Ды чарнату шануюць не заўжды,
Не замiнае чарната нiколi,
На ёй саспее колас залаты.
Вясёлкай дзiўнай бурбалкi iскрацца,
Вада i мыла – ды да iх любоў,
Хоць выглядам чароўным ганарацца,
Калi крануць, знiкаюць без слядоў.
Прыемна, каб вясёлка ярка ззяла,
Але патрэбны доўгiя гады,
Каб вынiкамi праца узвышала,
Ад чорнай працы добрыя плады.
26.05.2000
3858
ПРЫБАВАЧНАЯ ВАРТАСЦЬ
Зрабiў памылку цяжкую Карл Маркс,
I ад яе для нас дагэтуль шкода,
Бо творцам ён лiчыў рабочы клас,
Тварэц ўсяго – Вялiкая Прырода.
Садоў багацце i багацце нiў,
Дажджы для iх i акiян паветры.
А хто калi дакладна ацанiў
Лясы каштуюць колькi, колькi нетры?
Зрабiць з нiчога нешта хто бы змог?
Пустое, безпадстаўнае жаданне,
Бо вартасць прыбаўляе толькi Бог,
А мы вядзем яе размеркаванне.
26.05.2000
3861
РАЗЗЛАВАНАЯ ПРЫРОДА
Вятры, тайфуны, страшнае цунамi,
Калi ўсё разбурае ураган,
Далiны ўраз становяцца гарамi,
Як ажывае жудасны вулкан.
Ваду гарой прыпадымаюць хвалi,
Б'юць моцна, як гарматы, перуны,
Ўраз землятрусы могiлкi стваралi,
Ў навалах людзi гiнуць без вiны.
Жыццё на шчасце для людзей даецца,
Спакой бясконца сэрцу дарагi,
Але, калi прырода раззлуецца,
Бяда прыходзiць на свае кругi.
28.05.2000
3867
СВОЙ ЧАС
Ўсяму свой час, ўсяму свае iмкненнi,
Не ведаю, дзе страчу, дзе знайду?
I самыя шчаслiвыя iмгненнi
Ператварыцца могуць у бяду.
Няхай ласкава надта свецiць сонца,
Блакiт у небе доўжыцца штодня,
Ды дапякае засуха бясконца,
Хоць вабiла раней гарачыня.
Здараюцца жыццёвыя памылкi,
Ды дзеям даць ацэнку цяжка ўраз,
Што радавала – выклiча ухмылкi,
Усё дакладна вызначае час.
30.05.2000
3889
МАТЕРИНСКАЯ ЛЮБОВЬ
Счастливыми чтоб были сыновья,
Чтоб мать свою они боготворили,
И крепкой чтоб у них была семья,
Поменьше бы их матери любили.
Для матери всего милее сын,
Но ласк пора проходит золотая,
Он для двоих любимым стал один,
Ведь ласки отдаёт ему другая.
Несчастным сына может сделать мать,
Разрушит счастье крепкою любовью,
Когда невестку станет ревновать
И будет нетерпимою свекровью.
7.06.2000
3902
ПРЕКРАСНЫЕ ЦВЕТЫ
Нет цветов прекраснее, чем роза,
Свеж, упруг, красив её бутон,
Но всегда скрывается угроза,
Ведь растут шипы со всех сторон.
В душах много чувств у человека,
Но, как роза, в ней горит любовь,
И влечёт, как богомольца Мекка,
Хочется, бутон расцвёл чтоб вновь.
Роза и приятна, и красива,
Не даётся в руки без борьбы,
Хоть она чудесна, словно диво,
Но ужасно колются шипы.
16.06.2000
3936
РАСПЛАТА
Что прошло, уж больше не придёт,
Прошлое в судьбе не повторится,
Время повторений не даёт,
Улетает быстро, словно птица.
Лучше настоящее беречь,
Ведь наивно ожидать возврата,
Чтобы от беды предостеречь,
Аргументы точно взвесить надо.
Лишь один не очень верный шаг,
И тяжёлой может быть утрата,
Хуже станет лучший друг, чем враг,
За ошибки ждёт всегда расплата.
3.07.2000
3944
ВЕРА ПРОДКАЎ
Перад сiлай няма абароны,
Малi лiтасцi цi галасi,
Дакарэнна змянiлiсь законы,
Як хрышчэнне прайшло на Русi.
Князь-хрысцiцель ўжыў жорсткiя меры,
Чаму выбар яго быў такi?
Адрачыся прымусiў ад веры,
Што праносiў народ праз вякi.
Мо дабро князь прынёс, а мо шкоду?
Вера продкаў пайшла ў небыццё,
Зараз губiм iх Бога – Прыроду,
Што дае вiдавочна жыццё.
6.07.2000
3952
ЛЕПШ ЗБОЧЫЦЬ
Калi сапраўды вiнаваты,
Хоць невялiкiя грахi,
Не ўратавацца ад расплаты,
Бо не даруе лёс даўгi.
Зрабiць грэх можна за iмгненне,
У багну ўскочыць з галавой,
Ды мець лепш чыстае сумленне,
I ў сэрцы радасць i спакой.
Грахi бясконца побач крочаць,
Жадаюць спакусiць яны,
Але ад iх заўжды лепш збочыць,
Каб бачыць радасныя сны.
10.07.2000
3975
СТРЕЛА И КОЛЧАН
Стрела сказала: «Я нужней в бою,
Ведь я врага всегда везде достану,
А ты проводишь праздно жизнь свою»,
Обидно стало скромному колчану.
Но вот седок на стремя резко встал,
Чтоб посмотреть за дальние пределы,
Колчан вдруг неожиданно упал,
Конь наступил, и поломались стрелы.
Но невредим был кожаный колчан,
И не казался он себе изгоем,
Нельзя иметь в оружии изъян,
Важны все одинаково пред боем.
17.07.2000
3986
УРОКI ЖЫЦЦЯ
Жыццё вучыць, заўжды, што нi крок,
Можа быць сiтуацыя новай,
I дае за урокам урок
Не падману, а праўды суровай.
Разаб'е казку дзiўную ў прах,
Прызямлiць хутка ўзнёслыя мары,
Задзьмуць здатна агеньчык ў вачах,
I ружовыя зняць акуляры.
У жыццi не павернеш назад,
Калi мары палёт быў высокi,
Яно жорсткiм бывае, як кат,
Лепш давала б пяшчоты урокi.
18.07.2000
3988
В МЫСЛЯХ
В мыслях своих высоко в облака улетаю,
Вольною птицей парить в поднебесье я рад,
Сильным и добрым душой там себя ощущаю
И не хочу ни за что возвращаться назад.
Я не жалею, что землю, хоть в мыслях, покинул,
Чтоб не страдать от обид понапрасну душой,
Чтоб перед сильными мира не гнуть больше
спину,
Прочь все тревоги, ведь радость даёт мне
покой.
Смело лечу я над чёрною тучей высоко,
Мне хорошо там, внизу проплывает земля,
Не ощущаю себя в небесах одиноко,
От суеты ухожу в мысли горние я.
19.07.2000
3997
ЛУЧШИЕ СЫНЫ
Лес на дрова безжалостно рубили,
Средь сосен и берёзонька росла,
И белую красавицу сгубили,
Не пожалела и её пила.
Как на ветру её листва шумела!
В жару она всегда давала тень,
Пила свою, однако, песню пела,
Стоять остался только грустный пень.
Власть захватила сталинская свора,
Тридцать седьмой был страшным для страны,
Всех на корню рубили без разбора,
И погибали лучшие сыны.
21.07.2000
Апошні верш тэмы Home Page Змест