Анатолій Балуценка
3060
РУИНЫ СЧАСТЬЯ
Прискорбно очень, но бывает часто так,
Как сберегать свою любовь, неясно,
И вместо нежности – ряд яростных атак
Проводят на любимого напрасно.
Беда встречает, и ломается любовь,
Разрушить можно всё в одно мгновенье,
Но возродить красу былую чувства вновь
Не удаётся, хотя есть стремленье.
Любовь могла бы долго жить и процветать,
Ведь сердце боль могла не беспокоить,
Руины счастья чтоб в душе не создавать.
Недаром говорят: ломать – не строить.
23.03.1999
3127
МЫСЛИ О СЧАСТЬЕ
Когда болезнь берёт в тиски,
Страдает дух, слабеет сила,
Приходит горечь от тоски,
И жизнь становится немила.
Для утешенья нету слов,
Их говорить совсем не надо,
Когда придёт здоровье вновь,
Жизнь станет снова, как отрада.
Уж разжимаются тиски,
И думы горькие проходят,
А вместо гробовой доски
О счастье только мысли бродят.
20.04.1999
3156
ПОДАРКИ РАДОСТИ
Я радостью могу наполнить душу,
Чтоб била жизнь без устали ключом,
И даже её вывернуть наружу,
Нет у меня секретов ни о чём.
Что дальше даст судьба, пока не знаю,
Теперь стихи уверенно пишу,
До края ими душу заполняю,
Поэзией живу я и дышу.
Прекрасно, что в любое время года
Влечёт меня рыбацкая страда,
Даёт подарки радости природа,
Поэтому счастливый я всегда.
3.05.1999
3211
ДЗЕВЯТЫ ВАЛ
Шчасце вельмi падобна на хвалi,
Бо аднолькавы надта iх стыль:
Вал дзевяты часамi ўтваралi
Цi пакорлiва клалiся ў штыль.
Сонца ззяе, блакiтнае неба,
Ў прамянях аж iскрыцца вада,
Нават ветру для шчасця не трэба,
Бо няпрошанай прыйдзе бяда.
Шчасцю добрая трэба пагода,
Каб надзейна трымаць за штурвал,
Бо ад буры здараецца шкода,
I дзевяты накоцiцца вал.
4.06.1999
3251
СЧАСТЬЕ
Прошло душевное ненастье,
Осталось горе позади,
Бушуют пламенные страсти
В моей израненной груди.
Душа уже почти остыла,
Но разгорелась ярко вновь,
Её для жизни возродила
Совсем нежданная любовь.
И снова ощущаю счастье,
Не упущу его уже,
Не поселилось чтоб ненастье
В моей излеченной душе.
23.06.1999
3257
ЧУЖОЕ ШЧАСЦЕ
Чужое шчасце я спаткала,
Але не трэба мне яно,
Мець толькі частку – вельмі мала,
Аб поўным мару я даўно.
Ды не зрабiлiсь мары явай,
Хоць немагчымае раблю,
Мець шчасце стала цяжкай справай,
Чужое шчасце не люблю.
Я шчасця не хачу чужога,
Ды не валодаю сваiм,
Каб не гiбець ад лёсу злога,
Патрэбна скарыстацца iм.
25.06.1999
3269
СЧАСТЬЕ НЕ ПОКИНЕТ
Прекрасно, коль лежит в руке рука,
И, как вино младое, чувство бродит,
Как перец, будет жизнь всегда горька,
Когда любовь безвременно уходит.
Прошла любовь, погас её очаг,
И жизнь пошла постылая без цели,
Нет радости, а только грусть в очах,
Любовь хранить достойно не умели.
Случайные ошибки коль прощать,
То сердце от обиды не остынет,
Когда любовь надёжно сохранять,
То через годы счастье не покинет.
28.06.1999
3344
ПАДКОВА ШЧАСЦЯ
Як конская знаходзiцца падкова,
Не трэба шчасця нейкага чакаць,
Яно заўжды прыйдзе абавязкова,
Калi яго упарта будаваць.
Ды шчасце цяжка збудаваць трывалым,
Не трэба нават моцны ураган,
Бо разбурыцца можа ветрам малым,
Як гэты вецер – здрада i падман.
Для шчасця трэба добрыя умовы,
Было каб чыстым, нiбы палатно,
Ад выпадкова знойдзенай падковы
Не стане больш прывабнае яно.
23.08.1999
3361
КЛЮЧЫК АД ШЧАСЦЯ
Не лепшы свой жыццёвы шлях
Сама свядома выбiраю,
На рызыку сваю i страх,
Бо марна лепшага чакаю.
Ды розум кажа – ўжо пара,
Як не было, не будзе цуду,
На сэрцы з каменю гара,
Бо адпраўляю на пакуту.
Ад шчасця ключык там ляжыць,
I шлях вясёлкаю iграе,
Дзе розум, як нямы маўчыць,
А толькi сэрца выбiрае.
31.08.1999
3398
ЧОРНА Ў ДУШЫ
Ноч ў душы чарнюткая, як сажа,
I таму блукаю па жыццi,
Ды нiхто чамусьцi не падкажа,
Шчасце як, хоць кволае, знайсцi.
Як дадаць да сажы фарбы белай,
Шчасця каб наблiзiлась мяжа?
Каб спакой знайшло, нарэшце, цела,
I святло пабачыла душа.
Ды няма жаданага спакою,
Не прыйшло чаканае святло,
Далей застаецца доля злою,
I ў душы так чорна, як было.
29.09.1999
3404 ЦЕМЕНТ
СЧАСТЬЯ
Хоть иногда сомнение и брало,
Построю ли свой дом я на века,
В фундаменте цемента было мало,
Он сделан был почти что из песка.
И в паводок фундамент вмиг подмыло,
Но худшее произошло потом,
Трещали стены, разошлись стропила,
Упал и превратился в мусор дом.
Ведь на песке нельзя построить счастье,
Любовь – тот замечательный цемент,
Который держит в грозное ненастье,
Иначе дом разрушится в момент.
2.10.1999
3558
ПРЫГОЖЫ МАТЫЛЁК
Як цуд, прыгожы вельмi ён здалёк,
Палёт яго цудоўны i iмклiвы,
Але занадта кволы матылёк,
Як схопiш – паламаеш яму крылы.
Таму злавiць няпроста матылька,
Здаецца, да яго ўжо сантыметры,
I што амаль бярэ яго рука,
Сядзеў, але ляцiць ужо ў паветры.
Жыццёвы вывучаецца урок,
Не штучны, а заўсёды натуральны,
Што шчасце – як прыгожы матылёк,
Ён добра бачны, ды недасягальны.
14.01.2000
3565
НЕИЗВЕСТНОСТЬ
Каждая иметь желает счастье,
Но неясно, будет ли оно?
Людям до сих пор Всевышним власти
Над своей судьбою не дано.
Счастье бродит далеко в тумане,
Разойдётся ли густой туман?
Верность и надёжность нормой станет
Или в жизни ждёт всегда обман?
Неизвестность и теперь, как прежде,
Счастье потеряю иль найду?
Место есть ещё в душе надежде,
Счастья с нетерпением я жду.
16.01.2000
3578
КОЛЕР ШЧАСЦЯ
Шчасце ззяе, як ў небе аблокi,
Калi iх пазалоцiць прамень,
Ўсе ў жыццi iм напоўнены крокi,
Пачынае яно новы дзень.
Колер шчасця, як снег свежы, – белы,
Колер ўзнёслых пачуццяў i мар,
Ды як вецер падзьме ашалелы,
Стане шэра i сумна ад хмар.
Ўсё змяняецца ў долi-паненкi:
Дзiўны колер чароўнай вясны,
Белы колер вясельнай сукенкi,
Стане чорным, як ноч, ля труны.
22.01.2000
3627
НАРОЖНЫ КАМЕНЬ
Аб шчасцi мара ў кожнага жыве,
Каб адшукаць яго, мар вельмi мала,
Бо само шчасце ў рукi не плыве,
Павiнна быць вагомая падстава:
Агульначалавечая мараль.
Хто камень не заклаў яе нарожны,
У ветразi пунсовыя, на жаль,
Не дзьме нiколi вецер спадарожны.
Калi маралi ўзвышанай няма,
Чакае лёс i горкi, i трывожны,
К таму прыходзiць шчасце нездарма,
З дзяцiнства камень хто заклаў нарожны.
12.02.2000
3653
ШЧАСЛIВЫ ВЕРАБЕЙ
Арол драпежны распускае крылы,
Ахвяру каб схапiць у кiпцюры,
Палёт яго магутны ды iмклiвы,
Гняздо у стромкiх скалах на гары.
А верабей пад нiзкаю страхою
Зрабiў гняздо, завёў сабе сям'ю,
Ён шчасце адчувае ад спакою,
I долю толькi дзякуе сваю.
Каб шчасце мець, зусiм не трэба скалы
I велiчнасць драпежнiкаў арлоў,
Шчаслiвы верабей, хаця i малы,
Бо сэрца грэе у яго любоў.
22.02.2000
3694
ЗВАНОЧАК ШЧАСЦЯ
Заспяваў ў душы званочак шчасця,
Шчодра льецца музыка без слоў,
Знiклi i нягоды, i напасцi,
Бо прыйшла пяшчотная любоў.
У кахання светлая прырода,
Час узнёслых i высокiх мар,
У душы цудоўная пагода,
I блакiт бясконцы замест хмар.
Музыка ў душы бясконца льецца,
Радасць шчасця поўнай меркай п'ю,
Сэрца толькi незвычайна б'ецца,
Пэўна, па-сапраўднаму люблю.
12.03.2000
3746
КРЫЛЫ ШЧАСЦЯ
Падняць ў нябёсы здатны самалёт,
Цудоўней усяго палёту чары,
Ды для душы прыемней той палёт,
Якi праходзiць ў запаветнай мары.
Без моцных крыл у марах не лятаць,
Бо марнае такое спадзяванне,
Патрэбна крылы, як ў арла, прыдбаць,
А iх дае натхненне ад кахання.
Душа, як птушка, здатна узлятаць
I пакарыць любую перашкоду,
Ды крылы трэба у душы шукаць,
Каб атрымаць ад шчасця асалоду.
1.04.2000
3752
ЗДАЛЁК I ЗБЛIЗКУ
Шчаслiвымi здаюцца ўсе здалёк,
Мяркуецца – зусiм няма дылемы,
Няшчасны лёс знаходзiцца што крок,
Бо ёсць невырашальныя праблемы.
Такiя ёсць, што могуць пачакаць,
Цi нават не спатрэбяцца нiколi,
Але, калi няма каго кахаць,
То не сустрэць нiяк шчаслiвай долi.
Здалёк заўжды шчаслiвыя усе,
Але падводзiць не патрэбна рыску,
Бо шчасце радасць у душу нясе,
Калi яго выразна бачна зблiзку.
3.04.2000
3754
СНЯЖЫНКА
Злавiць чароўны сонечны прамень
Старалася маленькая дзяўчынка,
Ды вельмi снежны быў зiмовы дзень,
I на далонь упала ёй сняжынка.
Адчулася жаданае цяпло,
Сняжынцы доля здалась залатою,
Але ў цяпле рукi таiлась зло,
Бо стала прыгажосць прастой вадою.
Хацелася зрабiць да шчасця крок,
Не iснавала для таго замiнкi,
Прытулак добры бачыць лепш здалёк,
Каб прыгажосць не страцiлi сняжынкi.
4.04.2000
3769
СВАЯ ДОЛЯ
Бягу за шчасцем хутка я што сiлы,
Iмчусь упарта ўжо каторы год,
Без шчасця свет становiцца нямiлы,
Складаецца амаль з адных нягод.
Ды сiлы застаецца меней з часам,
А шчасце уцякае, як знарок,
Не хоча быць яно са мною разам,
I пераходзiць трэба ўжо на крок.
Ды крокам шчасце не дагнаць нiколi,
Лепш супынюсь i трохi пастаю,
Напэўна, не знайсцi шчаслiвай долi,
А трэба лепей шанаваць сваю.
10.04.2000
3886
ДЛЯ СЧАСТЬЯ
Молодость промчится мимо зря,
Если нет любовного искусства,
Гаснут, как вечерняя заря,
Даже и возвышенные чувства.
Учимся и сеять, и пахать,
Резать сталь и разливать металлы,
Но любовь не можем сберегать,
Губят её глупые скандалы.
Чтоб всегда несчастье обходить,
Сделать светлой серую реальность,
Раньше нужно научить любить,
Ведь любовь – для счастья специальность.
6.05.2000
3893
ВЫСШАЯ НАГРАДА
Я к плаванью далёкому готов,
Прогнозам верить не хочу тоскливым,
Не доплыву до дальних берегов,
Но ближние мне покорить по силам.
Пусть будет шторм и тяготы пути,
Пройти все испытанья в жизни надо,
Ведь интересно, что ждёт впереди,
Познанья в жизни – высшая награда.
Уверен в силах, в
воду вновь вхожу,
Со стороны покажется экспромтом,
Но счастье встречу, им я дорожу,
Оно ведь где-то есть за горизонтом.
9.06.2000
3920
ШЧАСЦЕ Ў СЯМ'I
Доля суп заўжды гатуе з мясам,
Можна з'есцi мяса, пасля суп,
Ды затым працяглым вельмi часам
Знемагаць ад бульбы або круп.
Шчасце прыдбаць кожнаму ахвота,
Горш вароты адчыняць бядзе,
Iншаму калi аддана цнота,
Ў сям'i шчасце болей не прыйдзе.
Хай нiшчымным будзе суп спачатку,
Кепскi час адыдзе ў забыццё,
Лепш пасля ўсё ў поўным мець парадку,
Есцi мяса ўдосталь ўсё жыццё.
25.06.2000
3921
ТРЫВОЖНАЕ ШЧАСЦЕ
Ёсць трывожныя вельмi дарогi:
Без адказу красуню кахаць,
Лепш не ведаць пякельнай трывогi,
I бясхмарнага шчасця шукаць.
Ды бясхмарнае шчасце не трэба,
Аглядаць каб бясконца зямлю,
Душа рвецца упарта у неба,
I таму я красуню люблю.
Хай красуня мой клiч не адчуе,
Я узнёсласць ў каханнi цаню,
Хай трывожнае шчасце хвалюе,
Бо прыемна пазнаць вышыню.
25.06.2000
3945
ШЧАСЛIВЫЯ ДНI
Больш цяплом не песцiць летняя пагода,
Толькi моцны вецер нема завываў,
Ўжо адшапацела жоўтая лiстота,
Бо пад ногi вецер ўсю яе паклаў.
Зорачак не бачна праз густыя хмары,
Непагадзь адбiлась сумам у душы,
I на клёнах згаслi дзiўныя пажары,
Золка i няўтульна ўвосень ад iмжы.
Восень залатая адышла паволi,
Хай бы бруд асеннi замяла зiма,
Многа дзён шчаслiвых ёсць у кожнай долi,
Ды нiколi шчасця поўнага няма.
7.07.2000
Апошні верш тэмы Home Page Змест