Анатолій Балуценка
3701 ЗАГАД
«Лепш не таго, а гэтага кахаць» –
Спакуснiк-змей мне шэптам
намаўляе,
Ды сэрцу немагчыма загадаць,
Яно само па густу выбiрае.
Нялёгка з сэрцам быць у барацьбе,
I падразаць свайму натхненню крылы,
Бо шкоду можна нарабiць сабе,
Як побач нелюбiмы i нямiлы.
Дарадчыкаў iснуе часам шмат,
Ды iх парады лепш зусiм не
слухаць,
Бо, калi сэрцу жорсткi даць
загад,
Яно пачне занадта млява стукаць.
13.03.2000
3702 ЗЕМНОЙ
ПУТЬ
Может, существует путь небесный,
Но, определённо, есть земной,
Не всегда он очень интересный,
Для души нельзя найти покой.
Сатана хозяин в мире этом,
Потому в нём море бед и слёз,
До сих пор является секретом,
Наконец, когда придёт Христос.
Сатана – источник зла и боли,
Мир всё время в войнах и крови.
Кончится ль кровавое раздолье
И придёт ли время для любви?
13.03.2000
3703 СВОБОДА
ВЫБОРА
Свобода есть, но выбор очень горький
Из вариантов хочется найти,
Ведь не секрет: спускаться легче с горки,
Чем покорять вершины на пути.
Одни идут, согнув безвольно спины,
Не подымая к небу головы,
Другим приятней покорять вершины,
Гнездятся где могучие орлы.
Свобода выбирать – не панацея,
Она – источник нечисти и зла,
Охотней выбирают путь злодея,
Ведь трудно делать добрые дела.
13.03.2000
3704 РАННЯЯ
ЛЮБОЎ
Вiшня вельмi рана расцвiтае,
Але ў спешцы – не яе вiна,
Хоць душа ад радасцi ўзлятае,
Што прыйшла жаданая вясна.
Могуць быць пякучыя марозы,
Засумуе вiшня ад бяды,
Горка лье па пустацвету слёзы,
Не саспеюць вiшанькi-плады.
Часам i ў пачуццях ёсць атрута,
Бо няздатны спелых даць пладоў,
Будзе i абраза, i пакута,
Iх прыносiць ранняя любоў.
13.03.2000
3705 РОСНЫЯ
ЛУГI
Апусцiўся ранiцай туман,
Што вiсеў упарта над лугамi,
Хоць вядома, што вакол падман,
Ды ляжаць брыльянты пад нагамi.
Я выходжу ў росныя лугi:
Травы i блакiт у паднябессi.
На душы нi скрухi, нi тугi,
Птушкi для мяне спяваюць
песнi.
Ранкам луг закруцiць галаву,
I душа ад радасцi ўзлятае,
Калi сонца росную траву
У брыльянты шчодра адзявае.
14.03.2000
3706
НЕКРАНУТАЯ КРАСА
Не шкадую нi аб чым,
Што ёсць, люба тое,
Начных вогнiшч бачыў дым,
Неба залатое,
Хваль магутных карагод
На блакiтным моры,
Сонца радасны усход,
Ў шапках снегу горы,
Плынi рэчак i лясы,
Вадаспадаў воды,
Некранутай ёсць красы
Безлiч у прыроды.
14.03.2000
3707 НЕ
АДРАЗУ
Нектар ў лугах збiраюць з
кветак пчолы,
Хоць на шляху iх вельмi шмат
нягод,
Не гледзячы на цяжкiя умовы,
Яны нясуць руплiва ў вулей
мёд.
Будаўнiкi кладуць цаглiнкi ў
сцены,
I кожная свой сцiплы ўклад
дае,
Адразу непрыкетны нават змены,
Бы дом, як Фенiкс з поплу, паўстае.
У кожнай справе трэба мець цярпенне,
Iначай не пазбавiцца бяды,
Бо нельга мёд здабыць ў адно iмгненне,
Адразу не будуюць гарады.
15.03.2000
3708
ТРОПИНКА СУДЬБЫ
Беда сгибает душу, как былинку,
Отпустит, а потом согнёт ещё.
Как отыскать своей судьбы тропинку,
Чтоб опереться другу на плечо?
Ведь не дождаться милости от бури,
Которая сметает всё вокруг,
А хочется приветливой лазури,
Покой душе дать может только друг.
Но нет ещё пока такого друга,
Возможно, виновата я сама,
Засыплет скоро душу снегом вьюга,
Ведь впереди суровая зима.
18.03.2000
3709
АДКАХАЛА
Прыйшла восень, адкахала,
Хаця ёсць што ўспамiнаць,
Ды душы заўсёды мала,
Раней трэба пачынаць.
Ды, здавалась, вельмi рана
Шлюб чакае небарак,
Што ў iм тоiцца загана,
Аказалась ўсё не так.
Шчасце бачна адчувала,
Пiла толькi мёд адзiн,
Адкахала, адкахала,
Горкi п'ю цяпер палын.
18.03.2000
3710
ЦУДОЎНАЯ МЯЖА
Жаданне саспявае, як пакута,
Калi яму зусiм няма умоў,
Душу знiшчае прага, як
атрута,
Як толькi платанiчная любоў.
Не хоча платанiчнай любвi
цела,
Хоць для душы яна – сапраўдны цуд,
Але жаданне моцнае саспела,
I лiпне к целу, як ганебны
бруд.
Мо з часам мудрасць пэўную набуду,
I вызначу цудоўную мяжу,
Не пiць каб целу горкую
атруту,
Адначасова радаваць душу.
18.03.2000
3711 ГОЛАС
Гучаў твой голас, як ручай вясновы,
Было багата ў iм салодкiх
слоў,
I гоман быў прыемны адмысловы,
Бо словы гаварыла мне любоў.
Каханне згасла, i змянiлiсь
словы,
Цудоўная пяшчотнасць знiкла
ўраз,
Стаў голас па-асенняму суровы,
У словах мора крыўды i абраз.
Журчаў каб голас, як ручай вясновы,
Асеннiх не было ў iм халадоў,
Каб радасць ад лагоднай мець размовы,
Патрэбна зберагаць сваю любоў.
18.03.2000
3712 ГЛАЗА
Как вишни переспелые, глаза,
В них искорки лукавые таятся,
Взгляд нежный чист и светел, как роса,
В глаза такие хочется влюбляться.
В глазах огни призывные горят,
Они – как два бездонные колодца,
Такой уже не отпускает взгляд,
И только сердце учащённо бьётся.
Смотрю в глаза и вижу в них зарю
Иль лучик солнца радостный сияет,
И шепчут губы: «Я тебя люблю!»
Уже любовь в моей душе витает.
19.03.2000
3713 ДОРОГА
СУДЬБЫ
Есть разные в судьбе пути-дороги,
Но для меня предложена одна.
Мой милый! Ты не будь со мною строгим,
Я буду тебе верная жена.
Замучили тревожные вопросы,
Но я не вижу, в чём моя вина?
И в сотый раз уж говорю сквозь слёзы,
Что одному тебе была верна.
Душа полна волнений и печали,
На все вопросы есть один ответ,
Хочу, чтоб вместе каждый день встречали,
Ведь на тебе сошёлся клином свет.
21.03.2000
3714 ЗАКОН
ЖЫЦЦЯ
Вясновыя пранеслiсь халады,
I сонейка прыветлiва
ўсмiхнулась,
Пакрылiсь белай пенаю сады,
I шчасце ў кволай завязi
адчулась.
А летам гадавалiся плады,
I не было нi смутку, нi
трывогi,
Ды шчасце не бывае назаўжды,
Бо мроiлiсь пладам свае
дарогi.
Асеннi сад сумуе без пладоў,
Дзе для яго знайсцi уцехi
словы?
Час прыйдзе, i пазбавiцца
лiстоў,
Закон жыцця i жорсткi, i суровы.
21.03.2000
3715
САМААДРАДЖЭННЕ
Ад небыцця да небыцця,
Праз поспехi i перашкоды,
Такi адвечны шлях жыцця,
Няма другога у прыроды.
Жыццё загiнула б даўно,
Бо доўжыцца адно iмгненне,
Але нязломнае яно,
Бо мае самаадраджэнне.
Такога б цуду не было,
Каб не вялiкае жаданне,
Што праз стагоддзi ў шлях
вяло,
Жыццю дае жыццё каханне.
22.03.2000
3716 МО
АДГУКНЕЦЦА?
Здараецца жахлiвы лёс,
Страшней, чым жудасная казка,
Ў якiм звычайна мора слёз,
Зусiм адсутнiчае ласка.
Ды лёс вядзе ў жыццёвы шлях,
Дзе горкi сум, няма пяшчоты,
Але надзея ёсць ў вачах,
Па iм ў жыццё iдуць сiроты.
Надзея тоiцца на дне,
Сваю пабачыўшы мiзэрнасць.
А мо чыю душу кране,
Мо адгукнецца мiласэрнасць?
22.03.2000
3717 ДРУГ
Цемра, гразь i ямы на дарозе,
Я iду у восеньскай начы,
Але крок далей зрабiць не ў
змозе,
Каб сваю душу не абпячы.
Хочацца, каб дзень настаў i лета,
Пад нагамi бегла магiсраль,
Ды з атрутнай траўкай цыгарэта
Не жадае лёс змянiць, на
жаль.
Хто надаць мне здатны дапамогу,
Каб заганны разарваўся круг?
Ёсць цудоўны шлях:
звярнуцца к Богу,
Ён сапраўдны i адзiны друг.
22.03.2000
3718 ДЗIВОСНАЯ ВЯСНА
У думках вёсны я перабiраю,
Ды шэрыя яны ўсе, як адна,
Нарэшце, адчуваю, што кахаю,
Прыйшла ка мне дзiвосная
вясна.
Бо радасцю запаланiла грудзi,
I сонца ззяе для мяне ярчэй,
Прыветлiва ўсмiхаюцца ўсе
людзi,
I кроў здаецца значна гарачэй.
Я першы раз каханне адчуваю,
I ў сэрцы яго з радасцю нашу,
А губы самi шэпчуць: «Я
кахаю»,
I шчасце мне запоўнiла душу.
22.03.2000
3719 ПЛЕНЁННЫЙ КРАСОТОЮ
Душе приятно, коль весною
Удастся страстно полюбить,
Пленён твоею красотою,
Я не могу спокойно жить.
Теперь мне бесконечно любы
Твоя божественная грудь,
Как алых роз бутоны, губы,
И носик, вздёрнутый чуть-чуть.
Былой любви умчались тени,
Они теперь уж далеки,
Сражённый, стану на колени
И попрошу твоей руки.
22.03.2000
3720 ЗАЛАТОЕ
МАЛЕНСТВА
Ў лясы дзяцiнства ў думках я
прыходжу,
Цi рыбу вудай у Сажы лаўлю,
I на душы становiцца прыгожа,
Я родны край усё жыццё люблю.
Цi па малiну часам завiтаю,
Люблю збiраць сунiцы i грыбы,
Ад успамiнаў ўзнёсласць
адчуваю,
Яны душу ратуюць ад журбы.
Даўно прайшло маленства залатое,
Ды не забыць нiяк яго красы,
Бясконца думцы ўдзячны я за
тое,
На рэчку што прыводзiць i ў
лясы.
23.03.2000
3721
ТОРЖЕСТВО ЖИЗНИ
Хоть неизвестно мне, в каком году,
Но это обязательно случится,
Сражённый смертью мёртвым упаду,
Чтоб в землю лечь и в прах там превратиться.
Нет силы, повернуть чтоб
время вспять,
Года, как дикий конь, нещадно скачут,
Ни капельки не страшно умирать,
Умру, по мне пускай совсем не плачут.
Смерть – финиш жизни, вовсе не беда,
Никто свой скорбный финиш не минует,
Мелькают на дистанции года,
Но жизнь пока что в теле торжествует.
24.03.2000
3722 АПОШНЯЯ
СТРУНА
Спявала скрыпка, як квартэт цудоўны,
Ды не яе вялiкая вiна,
Што часам вынiк спеву быў
адмоўны,
Бо нечакана лопала струна.
Хоць восень крочыць, скрыпка не пакiне
Спяваць узнёсла, як было вясной,
I вось яна, як скрыпка Паганiнi,
Ужо спявае на струне адной.
Бо пачалiсь працяглыя нягоды,
I кожнай песнi вырасла цана,
Але замоўкла скрыпка
назаўсёды,
Бо лопнула апошняя струна.
25.03.2000
3723 ГУЛЕЦ
Гулец гуляць не стане без
падставы,
Бо вельмi жорсткi у гульнi
закон,
Як вынiк прагназiруецца малы,
Не будзе ставiць iмiдж свой на кон.
Бо нельга дараваць сабе пралiкi,
Хоць кожны ход не будзе залаты,
Ды стымул трэба надта мець вялiкi,
Любой цаной каб дамагчысь мэты.
Бо лепш гуляць, калi мэта –
забава,
I сiл не вымагае кожны ход,
Прыйдзе аўтарытэт, магчыма, слава,
I зберажэцца iмiдж ад нягод.
25.03.2000
3724 ЗАЛАТЫ
ПЛЯЖ
Пустэльны бераг, толькi хваля
лiжа,
Як шкло, раўнюткi залаты
пясок,
Вакол навiсла жудасная цiша,
У ёй цудоўна чутны кожны крок.
Пляж залаты, калiсьцi вельмi людны,
За прыгажосць быў сэрцу дарагi,
Пустэльны бераг стаў для сэрца нудны,
Няма пачуццяў, акрамя тугi.
Пляж залаты, у халады забыты,
Калiсьцi любавацца iм
прыйшлось,
Красунi ля вады, як Афрадыты,
Дарылі шчодра свету прыгажосць.
25.03.2000
3725
ПАВЕТРАНЫ ЗАМАК
Хоць мроя птушкаю ляцiць,
Паветраны будуе замак,
Ды цяжка лёс перамянiць
I новы даць яму напрамак.
Прылiп ён моцна, нiбы клей,
З абдымкаў моцных не пакiне,
Трымае з кожным днём мацней,
Iдзе па звыклай каляiне.
Што спроба – ў вынiку кур'ёз,
Бо гразкi шлях i безлiч ямак,
Здабыць не ў сiлах новы лёс,
Не збудаваць з паветра замак.
25.03.2000
3726 КАЗЫРНЫ
ТУЗ
Пяшчотнасць – вось казырны туз кахання,
Калi яго ў гульнi не
прымяняць,
Каб выйграць, марным будзе намаганне,
Шасцёркай простай добра не згуляць.
Душа праз час, без сумнiву,
астыне,
Хоць вогнiшча палала –
прагарыць,
Каханне без пяшчоты хутка гiне,
Яе лепш ўдосталь любым падарыць.
Не зробiць лёс крутыя
павароты,
I моцным будзе, як скала, саюз,
Калi не шкадаваць зусiм
пяшчоты,
Яна ў каханнi – як казырны
туз.
25.03.2000
3727 СОБЛАЗН
Какие безобразные тела,
А были изваянием Венеры!
Природа людям красоту дала,
Едой её испортили без меры.
Встречаешь лица страшные, как тень,
Красивы были, как у Аполлона,
От водки сникли, пьют ведь каждый день,
Сухого не предвидится закона.
Приятно посмотреть на молодых,
Венеры все, почти все Аполлоны,
Еда и водка извращают их,
Соблазнам не находится препоны.
25.03.2000
3728 СПЁКА
Ад спякоты звяла кветка,
Бо няшчадна хоча пiць,
Зажурылася суседка,
Бо няма каго любiць.
Цвiце кветка, люба глянуць,
Ад натхнення – сам не свой,
Без кахання дзеўкi вянуць,
Не знаходзяць супакой.
Ды ад палкага кахання,
Ад яго гарачынi,
Усё роўна кветка звяне,
Ў спёцы – гора каранi.
26.03.2000
3729 ЛОЖЬ
Модный фрак на ней или же свитер,
И поёт подобно соловью,
Об неё с презреньем ноги вытер,
Истину без устали люблю.
Ото лжи уж не одно столетье,
Словно чёрт от ладана, бегут,
Правды нет, а ложь всегда в соцветьи,
Ведь в большом и малом только лгут.
Горько стало вновь от беспредела,
Всё вокруг утонуло во лжи,
Не найти никак покой для тела,
Коль вокруг страданья для души.
27.03.2000
3730 ДЗIВОСНЫ ЦУД
Калiсьцi час быў залатым,
I за яго табе удзячна,
Прайшло каханне, нiбы дым,
Ды нават i яго не бачна.
Прайшло, а моцнае было,
Душу агнём пяшчотным грэла
I уздымала на крыло,
Было, ды цалкам прагарэла.
Няма нi болю, нi пакут,
А толькi радасць часам
снiцца,
Каханне – мой дзiвосны цуд
Абавязкова паўтарыцца.
27.03.2000
3731
СЛАДОСТНЫЙ ПОРЫВ
Бушует пламенная страсть,
Но бесконечно не продлится,
Пройдёт стихии грозной власть,
И пламя будет чуть теплиться.
Пусть буря мощная грядёт,
Деревья на корню ломает,
Но время горькое пройдёт,
Напор её ослабевает.
Коль бури сладостный порыв
Начнёт нещадно подниматься,
Чтоб пламень в сердце не остыл,
Во власть ей нужно отдаваться.
27.03.2000
3732 ВЯСНА
Вясна, зямля настылая яшчэ,
Ёсць нават астраўкi сумётаў
белых,
Бо сонейка удосталь не пячэ,
Пупышкi не кранулiся на
дрэвах.
Ды поруч ўжо жаданая вясна,
I з кожным днём шпарчэй ўсё яе крокi,
Прайшла адлiг суровая мана,
Блакiт заззяў, i паплылi
аблокi.
Вясна душу красой запаланiць,
Заўжды прыемна радасцi
чаканне,
Бо, як нiколi, люба ўвесну жыць,
Яна дае узнёсласць i каханне.
27.03.2000
3733 АПОШНI СНЕГ
Апошнi снег прайшоў i збег
вадою,
Бо сонейка цудоўна прыпякло,
Ды халады бываюць i вясною,
Яны ў душу прыносяць толькi
зло.
Хачу, каб сапраўды снег быў апошнi,
Завея злая не здарылась зноў,
Ад сцюжы пакутуе моцна кожны,
Не студзiць нашу хай яна
любоў.
Цудоўным будзе, як вясна, каханне,
Каб боль у сэрцы ручаямi
збег,
I разам быць не скончылась жаданне,
Хутчэй хай сыдзе наш апошнi
снег.
27.03.2000
3734 НЯМА
МЕСЦА
Вялiкае побач не бачна,
Мо бачыць не хочуць знарок,
Ды вельмi становiцца значным,
Калi прыглядзецца здалёк.
Нiколi нiхто не жадае
Прыняць ад другога урок,
Парады, як бруд, адкiдае,
Хоць даў iх выдатны прарок.
Калi рэчка знiкне ў пустынi,
Ў ёй прагу здавольваць дарма,
Належнага месца ў Айчыне
Нiколi прароку няма.
28.03.2000
3735 САКРЭТ
ТВОРЧАСЦI
Адкрыў, нарэшце, творчасцi
сакрэт,
Бо вынiк мне прыйшоў
доўгачаканы,
Тады мастак сапраўдны цi
паэт,
Калi працэс у творчасцi
спантанны.
Цiкавы надта творчасцi закон,
Калi праява творчасцi
здарыцца,
Яна ўзнiкае яўна, нiбы сон,
Хоць гэты сон у час няспання
снiцца.
Ўсе бачаць сны i чуюць голас ў iх,
У творчасцi зусiм няма
сакрэтаў,
Без сну у сне дыктуе голас сцiх,
Так творчасць адбываецца ў паэтаў.
28.03.2000
3736
ПОРОЧНЫЙ КРУГ
Пускай считают этот круг порочным,
Не существует круга визави,
Все на него стремятся не нарочно,
Ведь это – круг бессмертия в любви.
Круг этот без ума людей влюбляет,
И стороной его не обойти,
Всегда в потомках предков повторяет,
Любви не удержаться взаперти.
Надёжный круг любви и вечно прочный,
Он наполняет радостью сердца,
Любовь никак не может быть порочной,
Круг вертится, и нет ему конца.
28.03.2000
3737
ВИРТУАЛЬНОСТЬ
Что прошло, то в памяти живёт,
Вспоминать минувшее тревожно,
Ведь у мысли быстр, как лань, полёт,
И забыть былое невозможно.
Голову так вскружит иногда,
Что пройдут печали и заботы,
И, как будто наяву, мечта
Может в чувствах делать повороты.
В сердце радость сладких дум ношу,
Прошлого пленяет виртуальность,
Грусть скорей уйти с души прошу,
Надо возвращаться вновь в реальность.
29.03.2000
3738 РОПОТ
Привычка неприятная – роптать,
Она с седых времён идёт по свету.
Но почему так хочется летать,
Коль даже рудиментов крыльев нету?
Прекрасно видно, кто-то уж взлетел,
И сразу злобный раздаётся шёпот,
Ведь каждый в облаках парить хотел,
И загудел, как пчёлы в улье, ропот.
Несчастье для других – чужой успех,
Чужое счастье хуже тяжкой ноши,
Ведь ропот вызывает смертный грех,
Судить себя за зависть надо строже.
29.03.2000
3739 РАДАСЦЬ
Бясконца мне прыемна назiраць
Цудоўны i чароўны свет прыроды,
Каб незвычайны цуд яе спаткаць,
Бо нельга упускаць такой нагоды.
З пупышкi як распусцiцца
лiсток,
I як з бутона кветка ружы гляне,
Як зерне здатна даць жыцця
расток,
I ранкам блiн чырвоны сонца ўстане.
Люблю, калi навокал цiшыня,
Або ў траве хор конiкаў
спявае,
Прыроду назiраю я штодня,
I радасць мне душу перапаўняе.
29.03.2000
3740 ШЧАСЛIВЫ ЛЁС
Раве за шыбай вецер, нiбы
звер,
А нам з табой утульна, як нiколi,
Бо ёсць у нас пяшчота i давер,
Для шчасця цалкам гэтага даволi.
Б'е ў шыбы, нiбы ашалелы,
снег,
Але не замiнае нам навала,
Твой шчыры звонкi i лагодны
смех
Да шчасця дадае яшчэ нямала.
Лютуе моцна студзеньскi
мароз,
Мяцелiца i ветру завыванне,
Спаткаў нас добры i шчаслiвы
лёс,
Бо грэе душы палкае каханне.
29.03.2000
3741 АДЗIНЫ ВАРЫЯНТ
Заўжды патрэбны мудры падыход,
Ўсяму свой час i iнструмент
адметны,
Тады зусiм не будзе перашкод,
Або уплыў iх будзе
непрыметны.
Калi ўпрэгчы замест каня
быка,
Не праца будзе, а адна маркота,
Ёсць справы, што не зробiць
талака,
Бо ў iх патрэбна ласка i
пяшчота.
Прывабнага не замянiць
другiм,
Заўсёды марным будзе спадзяванне
Знайсцi хаця б часцiнку
шчасця з iм,
Адзiн iснуе варыянт –
каханне.
29.03.2000
3742 ПАДАРАК
Цяжка вымавiць прызнанне,
Ад нясмеласцi дрыжу,
Падарыць хачу каханне,
Заспакоiць каб душу.
Ды падарак мой няўдалы,
Яе сэрца не кране,
Хаця ростам я немалы,
Не заўважыла мяне.
А каханне не праходзiць,
Без яе я не магу,
Хоць вялiкi, мяне водзiць
На кароткiм ланцугу.
29.03.2000
3743
АНТЫПОДЫ
Вада агню – бясспрэчная адмова,
Бо у вадзе нiчога не гарыць,
Ды здатна ўсё душа адначасова:
Страшэнна ненавiдзець i
любiць,
Насмешлiвай здавацца i сур'ёзнай,
Мець разам хваляванне i спакой,
Пяшчотнай быць i, нiбы бура,
грознай,
Нялёгка зразумець душу душой.
Ў душы пачуццi суiснуюць
разам,
Зусiм не адчуваюць перашкод,
Калi сыдуцца нечакана часам
Пачуцце i яго цень – антыпод.
31.03.2000
3744 ВАРВАРЫ
Навокал шмат няшчасцяў i
нягод,
А шчасце можна дзе-нiдзе
адзначыць,
Зарыцца б цалкам у зямлю, як крот,
Зусiм каб свету белага не
бачыць.
Я варварства жахлiва не
люблю,
Яно ж жыве вакол, мазолiць
вочы.
Адкуль прыйшло зло гэта на Зямлю,
Што кожны зруйнаваць яе ахвочы?
У душах зло замест высокiх
мар,
Знiшчаюць ўсё, як страшнае
цунамi,
Жыццё ператвараецца ў кашмар,
Бо варвары iснуюць памiж
намi.
31.03.2000
3745 ЛЮБОВЬ
И РЕВНОСТЬ
Любовь и ревность, вечно они рядом,
Но иногда их сходятся пути,
Ты смотришь на меня холодным взглядом,
Но мне причину нелегко найти.
Я стану пред тобою на колени,
И попрошу, чтоб мудрость дал мне Бог,
Чтоб не было нелепых подозрений,
Скорее душу успокоить смог.
Мой милый! Успокойся, прочь сомненье,
Пусть будут рядом ревность и любовь,
Но не хочу, хотя бы на мгновенье,
Чтоб их пути пересекались вновь.
31.03.2000
3746 КРЫЛЫ
ШЧАСЦЯ
Падняць ў нябёсы здатны самалёт,
Цудоўней усяго палёту чары,
Ды для душы прыемней той палёт,
Якi праходзiць ў запаветнай
мары.
Без моцных крыл у марах не
лятаць,
Бо марнае такое спадзяванне,
Патрэбна крылы, як ў арла, прыдбаць,
А iх дае натхненне ад кахання.
Душа, як птушка, здатна узлятаць
I пакарыць любую перашкоду,
Ды крылы трэба у душы шукаць,
Каб атрымаць ад шчасця асалоду.
1.04.2000
3747
ЛИСТОПАД
Лето, ещё далеко листопад,
Солнце сияет в лазури,
Листья на древе тревожно шумят,
Ждут ужасающей бури.
Ждать не заставил себя ураган,
Ветви на щепки ломает,
Дерево стонет от боли и ран,
Листья без смысла теряет.
Ветер подняться всегда может вновь
И разбушуется пьяный,
Свой листопад начнёт в сердце любовь,
Губят её ураганы.
2.04.2000
3748 КАВАЛЬ
Агонь жалеза здатны размякчаць,
Без цяжкасцей гарачае куецца,
I па жаданню форму атрымаць,
Калi каваль выдатны, удаецца.
Калi агонь любвi ў душы
гарыць,
Яна таксама моц сваю страчае,
З яе вяроўкi нават можна
вiць,
Бо пакарыцца любаму жадае.
Калi любоў датла згарыць, на
жаль,
Хаця каваль цудоўны i выдатны,
Але душа становiцца, як
сталь,
I стан яе змянiць цяпер не
здатны.
2.04.2000
3749
ЛЮСТЭРКА ДЛЯ ДУШЫ
Чарнiлам шчыльна спiсана
паперка,
У вершы думак i пачуццяў свет,
Заўсёды верш – цудоўнае
люстэрка,
Ў якiм сваю душу адбiў паэт.
Як добра адбiвае свет
люстэрка,
Радкi бягуць, як вадаспады з
гор,
Адбiтак свету для паэта
мерка:
Якi паэт – такiм i будзе
твор.
Ў паэтавай душы няма сакрэту,
Мiж вершам i душой няма мяжы,
Прыходзiцца душу адкрыць
паэту,
Верш – дзiўнае люстэрка для
душы.
2.04.2000
3750 ДАРАГОЕ
ШЧАСЦЕ
Прыйшла вясна – дзiвосны цуд прыроды,
Кахання i пяшчоты дзiўны час
Не толькi Богам дан для
асалоды,
А каб нiколi шлях жыцця не
згас.
Ствараюць сем'i ў гэты час жывёлы,
Ўбiраецца у кветкi цалiна,
Ды чалавек завёў парадак новы,
Калi кахае – для яго вясна.
Хаця вясной заўжды вастрэй жаданне,
Ды ўзiмку не знiкае ад нягод,
Жыве ў душы пяшчотнае каханне,
Як шчасце дарагое, круглы
год.
2.04.2000
3751 ВЫБОР
СУДЬБЫ
Коль муж к любви горячей глух и нем,
Хотя красотка спереди и
сзади,
Приходится, чтоб не пропасть совсем,
Любви просить, как нищей, Христа ради.
Казалось, светлым будет в жизни путь,
И не было тревожного сомненья,
Но не даёт желание уснуть,
И радостного нету настроенья.
Судьбу какую лучше выбирать:
Ведь жить нельзя в безрадостном страданьи,
Иль узы брака сразу разрывать,
Иль прозябать на скудном подаяньи?
3.04.2000
3752 ЗДАЛЁК
I ЗБЛIЗКУ
Шчаслiвымi здаюцца ўсе
здалёк,
Мяркуецца – зусiм няма
дылемы,
Няшчасны лёс знаходзiцца што крок,
Бо ёсць невырашальныя праблемы.
Такiя ёсць, што могуць
пачакаць,
Цi нават не спатрэбяцца
нiколi,
Але, калi няма каго кахаць,
То не сустрэць нiяк шчаслiвай
долi.
Здалёк заўжды шчаслiвыя усе,
Але падводзiць не патрэбна
рыску,
Бо шчасце радасць у душу
нясе,
Калi яго выразна бачна
зблiзку.
3.04.2000
3753 ЭКСПЕРЫМЕНТ ЧАСУ
Ў юнацтве рамантычныя ўсе крокi,
I ветразi пунсовыя заўжды,
Ўзлятаюць мары толькi пад
аблокi,
Зусiм не адчуваецца бяды.
Ды з цягам часу адчувае кожны,
Што мара апускаецца з нябёс,
Не дзьме ў ветразь больш вецер спадарожны,
I неласкавым выглядае лёс.
Нахабным лёс становiцца без
меры,
Бо час праводзiць свой
эксперымент,
Ветразь пунсовы стане
чорна-шэры,
Аб скалы мары разаб'юцца ўшчэнт.
3.04.2000
3754
СНЯЖЫНКА
Злавiць чароўны сонечны
прамень
Старалася маленькая дзяўчынка,
Ды вельмi снежны быў зiмовы
дзень,
I на далонь упала ёй сняжынка.
Адчулася жаданае цяпло,
Сняжынцы доля здалась залатою,
Але ў цяпле рукi таiлась зло,
Бо стала прыгажосць прастой вадою.
Хацелася зрабiць да шчасця
крок,
Не iснавала для таго замiнкi,
Прытулак добры бачыць лепш здалёк,
Каб прыгажосць не страцiлi
сняжынкi.
4.04.2000
3755 ГРЭШНIКI
Грэх робiць чалавек, пасля
яшчэ,
Ганебны ўчынак з часам будзе звычкай,
Ды сорам душу нават не пячэ,
Для шчасця грэх становiцца
адмычкай.
Грэх не злачынства, i маўчыць закон,
А грэшнiкi упарта робяць
шкоду,
Грахам чамусьцi не прыходзiць
скон,
Ды грэшнiк ад iх мае асалоду.
Калiсьцi, можа, прыйдзе боскi
суд,
Ды доля пры жыццi пакуль не
секла,
Не верыць грэшнiк ў добры
райскi цуд,
Жыццё другiх ператварае ў
пекла.
4.04.2000
3756 ЧОРНЫ
КРЫЖ
Загiнуў хтосьцi, iншыя ўбаку,
Учынак назавуць геройствам смелым,
Не спадзявацца лепш на талаку,
Выконваць справы дзеяннем умелым.
Але упарта зноў ад часу час
Прыходзiць рукатворная
навала,
Бо падыход адказны цалкам згас,
Бо засталося мудрасцi замала.
Шыпулькi скiнуў, стогне мёртвы
лес,
Як чорны крыж, раскiнуў вецце
топаль,
Бо д'ябал, пэўна, людзям ў душу ўлез,
Не навучыў яшчэ, на жаль, Чарнобыль.
4.04.2000
3757 СЛОДЫЧ
УЯВЫ
Салодка ў радаснай уяве,
Цудоўны сон прыходзiць
ўдзень,
Ды, як палын, на самай справе,
Як сажа, чорны цуду цень.
Ажыццяўлю ў уяве змогу
З нябёсаў глянуць на зямлю,
Здабыць прыемна перамогу,
Ў абвесным ладзе быць люблю.
Ва ўяве добра i цiкава,
Ў ёй не сумую, слёз не лью,
Яна душу расхвалявала,
З натхненнем слодыч яе пью.
5.04.2000
3758 СЭРЦА
ВЫБIРАЕ
Прывабным робяць бюст i твар,
I ногi паказаць iмкнуцца,
Каб ў душах выклiкаць пажар,
Каб пажадалi аглянуцца.
Калi пажар не там гарыць,
Яшчэ больш прыйдзецца старацца
Душы жаданае здабыць:
Абавязкова падабацца.
З пажараў трэба выбiраць,
Ды там, дзе вабiць, не палае,
Жанчынам можна спачуваць,
Бо сэрца iншых выбiрае.
5.04.2000
3759 ГОЛОД
Чужой лишь посочувствуешь беде,
Бывают в жизни грустные моменты,
Как камень, счастье скроется в воде,
Когда мужья, к несчастью, импотенты.
Не в помощь утешения слова,
Они сильней волнуют только душу,
Когда и не жена, и не вдова,
Но верной нужно быть такому мужу.
Болит, как от мигрени, голова,
И кажется, что обмороки близки,
Нет выхода, пусть с барского стола
Ужасный голод утолят огрызки.
5.04.2000
3760
КАМПЛЕМЕНТ
Калчан для стрэл любвi зусім парожнi,
Хаця красуню стрэну на шляху,
Свой камплемент ужо сказаў апошнi,
I, як святы, далёкi ад граху.
А мо красунi трапiлiсь не
тыя,
Таму адбыўся жудасны падман?
Венера здатна стрэлы залатыя
Амуру зноў пакласцi у калчан.
I знiкнуць, як туманы,
перашкоды,
Няўпэўненасць зруйнуецца ушчэнт,
I буду, як раней, шукаць нагоды,
Каб гаварыць красунi
камплемент.
5.04.2000
3761 СЧАСТЬЕ
НЕРЕАЛЬНОСТИ
Я иногда реальность забываю
И стать могу, кем только захочу,
Или красавиц стройных обнимаю,
Иль вольной птицей в облаках лечу.
Иль изрекаю пламенные речи,
Иль воду пью, что мне послал родник,
Иль с юностью согреет сердце встречи,
Или в горах штурмую снежный пик.
Я в вымышленном мире отдыхаю,
Смотрю всегда чудесное кино,
Прекрасно, что реальность забываю,
Что счастье нереальности дано.
5.04.2000
3762 МИЛЕЙ
ВСЕГО
Я жил в Крыму, где море голубое,
О нём идёт прекрасная молва,
Но солнце там горячее и злое,
И в мае уже жёлтая трава.
Хотел туда, где лес стоит высокий
И речка златопляжная бежит,
Цветастый луг, зелёный и широкий
Всегда пред взором радостным лежит.
Ведь не всегда на юге солнце светит
И море голубое не всегда,
Мне лес и луг всего милей на свете,
И чистой речки тихая вода.
6.04.2000
3763 ХАЧУ
ЛЯТАЦЬ
Ляцяць i птушкi, i аблокi,
У iх цiкавы вельмi лёс,
Яны пазнаюць край далёкi,
Iм добра бачна ўсё з нябёс.
I зайздрасць белая ўзнiкае,
Бо чалавек не мае крыл,
Вандроўка моцна прывабляе,
Ды лёс ганебна абдурыў.
Хоць па зямлi раблю я крокi,
I ведаю: не палячу,
Але, як птушкi i аблокi,
Лятаць ў нябёсах я хачу.
6.04.2000
3764 ЧОРНЫ ЦI ЗАЛАТЫ?
Прайшлi рамантыкi часы,
Як на траву, глядзяць на ружы,
Прагматыкам не да красы,
У iх амаль астылi душы.
Духоўнасць. Лёс яе якi?
Спакусы – горшыя пагрозы,
Паэзii ёсць астраўкi,
Вакол бушуе мора прозы.
Адбудзецца духоўны ўздым,
Каб прыгажосцi быў пакорны?
Час стане зноўку залатым,
Цi, нiбы сажа, будзе чорны?
7.04.2000
3765
ПЯШЧОТАЙ ЗА ПЯШЧОТУ
Можна i пяшчотна, i ласкава,
Ды не паварушыцца язык,
Таму пачынаецца навала,
Шпiлькi падпускаць ён толькi
звык.
Ды, калi душу хто моцна коле,
Доўжыцца руйнуючы працэс,
Аднаго уколу ўжо даволi,
Каб пачаўся абаронны стрэс.
Зброя вельмi моцная –
пяшчота,
Як з пяшчотай словы гаварыць,
То пяшчотай адказаць ахвота,
Хочацца i песцiць, i любiць.
7.04.2000
3766 ЛЮБIЦЬ IНШАГА
Можна пра другога турбавацца,
Каб сябе пазбавiць ад тугi,
Але значна лепей намагацца,
Радасць ад турбот каб меў другi.
Можна гонар баранiць другога,
Нiзашто у крыўду не даваць,
Ды ў здабытак iншаму –
нiчога,
Як яго бясконца абражаць.
Можна зрабiць iншаму заўвагу,
Для яго дабро заўжды чынiць,
Каб сабе згасiць у сэрцы
прагу,
Не сябе, лепш iншага любiць.
7.04.2000
3767 НОРАЎ ЗIМЫ
То лета прыйдзе, то зiма
вясною,
Надвор'е не ўсталюецца нiяк,
То снегам сыпле, то палье вадою,
Зiма яшчэ стварае шмат атак.
То зелянiна пакрывае вецце,
Цi на яго кладзецца пухам
снег,
Бясконца так iдзе у белым
свеце,
I наракаць на недарэчнасць грэх.
Таксама i сяброўства, i каханне,
Нiяк жаданай сталасцi няма,
У душах лета палкага чаканне,
Ды нораў свой паказвае зiма.
8.04.2000
3768 РОЗУМ I
IНСТЫНКТ
Не трэба ведаць, трэба адчуваць,
Iнстынкту пакарыцца, а не ведам,
Iнстынкт дакладна здатны кiраваць,
За выняткам людзей, ўсiм белым
светам.
Здаецца, сiла розуму вядзе,
Ды помач часам ад яго благая,
Не зробiць перашкоды ён
бядзе,
I за памылкай крочыць ўжо другая.
Стварае часам розум вiражы,
Кiруе справай не зусiм удала,
Iнстынкт – парыў i дзеянне душы,
I ён ўсё зробiць, каб прайшла
навала.
8.04.2000
3769 СВАЯ
ДОЛЯ
Бягу за шчасцем хутка я што сiлы,
Iмчусь упарта ўжо каторы год,
Без шчасця свет становiцца
нямiлы,
Складаецца амаль з адных нягод.
Ды сiлы застаецца меней з
часам,
А шчасце уцякае, як знарок,
Не хоча быць яно са мною разам,
I пераходзiць трэба ўжо на
крок.
Ды крокам шчасце не дагнаць нiколi,
Лепш супынюсь i трохi пастаю,
Напэўна, не знайсцi шчаслiвай
долi,
А трэба лепей шанаваць сваю.
10.04.2000
3770 НУЖНА
РАДОСТЬ
Ленивы мысли, как медузы,
А были быстры, как кефаль,
И не приходят в гости музы,
В душе унынье и печаль.
От них умолкли лиры звуки,
Затихла каждая струна,
Не будет музыки от скуки,
А ей теперь душа полна.
Печаль и скука мне – помехи,
От них душа моя глуха,
И незначительны успехи,
Нужна ведь радость для стиха.
12.04.2000
3771
ВЕСЕННИЙ ДОЖДИК
Любовь не терпит ожидания,
Ей не прикажешь: «Погоди!»
Сегодня первое свидание,
А целый день идут дожди.
На зонтик нам дождинки падают,
Хочу, чтоб дождик шёл ещё,
Мне тучи сердце даже радуют,
Мы с ней идём плечо в плечо.
Мне этот вечер не забудется,
Узнал, что счастье есть, сейчас,
Желание, бесспорно, сбудется,
Весенний дождик сблизил нас.
13.04.2000
3772
ВЯСНОВАЯ ЛЮБОЎ
Зрывае вецер лiст асеннi з
дрэва,
I ў сэрцы адчуваю я тугу,
Яе хачу ўзяць пад руку нясмела,
Але нiяк рашыцца не магу.
Яе пачуцце, нiбы лiст асеннi,
Што зжоўк i лёг на брудную зямлю,
Хоць знiклi, як начны туман,
сумненнi,
Ды, як вясной, дасюль яшчэ люблю.
Спадае цалкам восенню лiстота,
Вясной зазелянець каб пышна зноў,
Развiтвацца з любоўю не
ахвота,
Але прыйдзе вясновая любоў.
14.04.2000
3773 ПУТЬ К
СЧАСТЬЮ
Ни Безуховых нет, ни Ростовых,
Жизнь Голицын сложил на алтарь,
Есть лишь Павлик Морозов из
новых,
А из старых – несчастный
Щукарь.
Ушли люди, а с ними – и нравы,
Лишь в избытке бесчестие есть,
Не добыть уже прошлого славы,
Коль забыты и совесть, и
честь.
Ценным сделать хотели, что хуже,
Шла селекция наоборот,
Становился путь к счастью всё уже,
Маргиналом теперь стал народ.
14.04.2000
3774 К СВЕТУ
Пускай тропы, едва заметной, нету,
И злые ветры пусть сбивают с ног,
Из тьмы кромешной шёл упрямо к свету,
Стремился страстно, но дойти не смог.
Иду я напролом через чащобу,
Легко, как прежде, дышит моя грудь,
И делаю опять за пробой пробу,
Чтоб покорить к заветной цели путь.
Хоть сомневаюсь иногда немного,
Нужна ли эта жёсткая борьба,
Всех сил ещё не забрала дорога,
Цель не достигну – значит не судьба.
15.04.2000
3775 ЖДАТЬ
Судьба способна измениться круто,
Пройдут печаль, страдания и боль,
Всегда надежда совершает чудо,
Ведь дождалась своей мечты Ассоль.
Кто ждать, превозмогая боль, умеет,
Всегда тот в результате победит,
Мечта нескоро и неспешно зреет,
Надежда ею щедро наградит.
Ведь счастье может затеряться где-то,
Коль нет его – не следует роптать,
Засветит алый парус дивным светом
Тому, кто долго с верой может ждать.
15.04.2000
3776 МАРА I ЯВА
Аб шчасцi мара вечная жыве,
Не будзе пераводу ёй нiколi,
Ды марна спадзявацца на яе,
Амаль няма вакол шчаслiвай
долi.
Як шчасце ёсць, то крохкае, як шкло,
Бо некранутым цяжка заставацца,
Разбiлась, а прыгожае было,
Кавалкi склеiць марна
намагацца.
Аб шчасцi мара крочыць праз
вякi,
I знiкнуць ёй зусiм няма
пагрозы,
Яна пляце вясельныя вянкi,
Хоць ява потым пралiвае
слёзы.
16.04.2000
3777 АПОШНI КРОК
Калi жыў дзед, я ў шэразi быў
трэцi,
Памёр, i нема плакаў я наўзрыд,
Як стаў другiм, знянацку не прыкмецiў,
Блiжэй ка мне наблiзiўся
нябыт.
Усё ў жыццi змяняецца з
часамi,
Бяду ка мне няўмольны час
прынёс,
Стаў першым, развiтаўся як з
бацькамi,
Нямела сэрца, плакаў я без слёз.
Стаю перад раскрытаю магiлай,
Не страшны мне нi кроплi
вечны змрок,
Час вылучыў мяне наперад сiлай,
Зрабiць апошнi засталося
крок.
16.04.2000
3778 РАЙ У
ШАЛАШЫ
Калi пачуцце палкае ў душы,
Надмернай нават не патрэбна працы,
Стварыць каб з мiлым рай у
шалашы,
Заўжды з нямiлым пекла ў
палацы.
Шалаш ператвараецца у рай,
Але нястачы падразаюць крылы,
I паступова бачны пекла край,
Быў мiлы, а становiцца нямiлы.
Iсцi прасёлкам горш, чам па шашы,
Заўжды ў каханнi безлiч
аберацый,
Не будзе з мiлым раю ў
шалашы,
Рай з мiлым можна збудаваць ў
палацы.
16.04.2000
3779
СТРЕМЛЕНИЕ ЖИЗНИ
Нет ни грусти в душе, ни печали,
Что кончается жизненный путь,
Умереть было страшно вначале,
А теперь не прискорбно ничуть.
Утешений не нужно словами,
Ни к чему море горестных слёз,
Жизнь – конвейер, что движет телами,
А в конце – в бездну тёмную сброс.
Мчится в вечность конвейер, как птица,
И нельзя ни сбежать, ни сойти,
Жизнь всегда только к смерти стремится,
Неизвестны другие пути.
17.04.2000
3780 БОЛЬ
СПАКУСЫ
Хто вiнаваты больш, хто
спакушае,
Або спакусу прыме ад душы?
Сярэдзiна мiж iмi залатая,
Бо не акрэслiць памiж iх мяжы.
Патрэбна баранiцца ад
спакусы,
Настойлiва i ўпарта кожны
дзень,
Не плыць па плынi, як плывуць
медузы,
Бо нават вадаспад бярэ таймень.
Салодкую мець хочацца спакусу,
Ды ў пекла пры жыццi яна
вяла,
Балiць ад нечаканага укусу,
Бо ў сотах прыхавалася пчала.
19.04.2000
3781 БЫЛОЕ
КАХАННЕ
Хоць пачуцце палкае прайшло,
Не ператварылася у зданi,
Бо яно рэальнасцю было,
Шчасцем адчувалася каханне.
Час цудоўным быў i залатым,
Хай зусiм каханне прагарэла,
Ды не знiкла цалкам, нiбы дым,
Бо душу цяплом пяшчотным грэла.
Хай каханне лiчыцца былым,
Сэрца мiлы вобраз не пакiнуў,
Бо заўсёды радасны уздым
Адчуваю зноў ад успамiнаў.
20.04.2000
3782 ЛЕПЕЙ
ПАЧАКАЦЬ
Паверыла дням сонечным вясновым,
Распесцiлась прыемна ад
цяпла,
Ў адказ пакрылась вiшня
лiсцем новым
I нечакана хутка расцвiла.
У кроны колер быў вясельна-белы,
I не было трывогi i пагроз,
Але падняўся вецер ашалелы,
Пасля ударыў жудасны мароз.
Мароз знiшчае белы цвет без
меры,
Не удалося вiшнi пакахаць,
Бо да цяпла было багата веры,
Заўсёды лепей трохi пачакаць.
21.04.2000
3783
ВЕСЕННЯЯ ПОРА
Расцвёл весной довольно старый сад,
Цветы раскинул бело-золотые,
Так пышно, словно много лет назад,
Как это было в годы молодые.
А рядом сад разросся молодой,
Преодолел зимой мороз и стужи,
Впервые этой он зацвёл весной,
Но старый сад цветы имел не хуже.
Где молодость – там гладкая кора,
От старости плоды деревьев чёрны,
Но коль пришла весенняя пора,
Любви большой все возрасты покорны.
21.04.2000
3784 УПЛЫЎ
Калi бясконца побач
прыгажосць,
Дае уплыў вялiкi яе дзiва,
Красу спаткаць каму ў жыццi
прыйшлось,
Самому прыгажэйшым стаць мажлiва.
Чаруе, нiбы казка, маладосць,
Хоць скронi сталi ўжо даўно
сiвыя,
Ды сiвiзна – зусiм нязваны
госць,
Бо зноў душа i сэрца маладыя.
Калi прыйдзе прыгожая вясна,
I маладое прынясе жаданне,
То закранае i душу яна,
Каб ў сэрцы разгарэлася каханне.
22.04.2000
3785 В ТЕМПЕ ДЖАЗА
Когда-то модным вальс чудесный был,
Легко несли Дуная волны пары,
Сердца у многих он объединил,
Вальс призывал любви заветной чары.
Теперь пришли другие времена,
Чудесный танец вальс уже не в моде,
Ведь в этом, видно, не его вина,
Что джаз опередил на повороте.
Пропала нежность музыки и слов,
От плавности осталась лишь гримаса,
Поэтому сейчас грядёт любовь
Стремительно и бурно, в темпе джаза.
22.04.2000
3786 МАРСКАЯ
КРАIНА
Выйшла Пiна вясной з берагоў,
I вада сыдзе, пэўна, няскора,
Бо на месцы бяскрайнiх лугоў
Хваляй плешчыцца бурнае мора.
Плыве ў Прыпяць шырокая плынь,
Гучыць рэчак вясновая песня,
Дадае вады Стыр i Гарынь,
Як марская краiна, Палессе.
Прыйдзе лета засушлiвы час,
У балотах ваду знойдзе бусел,
Стане край сухапутным ураз,
Так адвеку было ў Беларусi.
22.04.2000
3787
КРАСАВИЦА
Красавица, но что-то в ней не то,
Проходят все, не бросив взгляда, мимо,
Когда б имела грудь Бриджит Бардо,
Тогда она была б, конечно, прима.
Красавица, но ноги коротки,
И бёдра лучше были бы поуже,
На них не смотрят даже знатоки,
Прельщают ноги длинные, по уши.
Красавиц абсолютных вовсе нет,
Придёт любовь – и скроется ошибка,
Коль у неё в глазах волшебный свет
И нежная зовущая улыбка.
22.04.2000
3788
УДИВИТЕЛЬНЫЙ МИР
Не нужны ни слова, ни дела,
Чтоб приятное ждать от
кого-то,
Полный ласки, добра и тепла
Мир свой дивный открыла природа.
Всё даёт она щедрой рукой,
И за это не надо ей плата,
На душе от общенья покой,
Так чудесно, что лучше не надо.
Лес и луг, речка, золото ржи,
Солнца луч в голубом небе ясный,
Всё имеет для счастья души
Удивительный мир и прекрасный.
23.04.2000
3789 БЫСТРАЯ
ЛЮБОВЬ
Закипели сады, закипели,
Их согрела весна и любовь,
Кроны платья из пены одели,
Хоть нет листьев, но море цветов.
Но кипенье кончается скоро,
Будет завязь на каждой ветви,
Нет упрёка к цветам и укора,
Час короток у этой любви.
Так случается часто весною,
Хоть нет листьев, но море цветов,
Коль поверить весеннему зною,
Быстро кончиться может любовь.
23.04.2000
3790
ПРЫГОЖАЕ ЛЮСТЭРКА
Чарот у задуменнасцi высокi,
I хваля не кранае берагi,
Глядзяць ў люстэрка возера аблокi,
Як быццам поруч небасхiл
другi.
Падняўся вецер – i прапала дзiва,
Бо ураган пачаў страшэнны бой,
Пабеглi хвалi к берагу
iмклiва,
Раз'юшыўся руйнуючы прыбой.
Але навошта берагам праверка,
Цi зберагуць прывабны выгляд
свой?
Цi вернецца прыгожае люстэка,
Каб мець любоў, пяшчоту i спакой?
24.04.2000
3791
СВАДЕБНЫЙ НАРЯД
Одела вишня свадебный наряд,
Но сиверко дыхнул морозом грозно,
Хотела быстро цвет вернуть назад,
Но, оказалось, было слишком поздно.
Ждала, что будут радость и успех,
И счастье не скрывалось за горами,
Но лёг на белый цвет холодный снег,
Усыпал землю пышно лепестками.
Для свадьбы есть и платье, и фата,
Но коль придёт суровый час ненастья,
Венчанье состоится не всегда,
А состоится – не дождаться счастья.
24.04.2000
3792 ПУНСОВЫ
РАНАК
Дае заўсёды ранак радасць
мне,
Бо вабiць летнi ўсход сваiм
вiтаннем,
Пяшчота шчасцем за душу кране,
Пунсовым, як агонь кастра, свiтаннем.
Плыве з-за гарызонта сонца шар,
Рашучыя адразу робiць крокi,
Ў нябёсах разгараецца пажар,
Становяцца пунсовымi аблокi.
Цудоўна у ранковы час не спаць,
А сустракаць яшчэ адзiн дзень
новы,
I цуд натхнення шчодра атрымаць,
Бо ранак здатны даць яго пунсовы.
25.04.2000
3793
ВЫСОКАРОДНЫЯ
Сасновы лес на розных месцах
рос,
Ды вельмi адразнялiся умовы,
Адзiн падняў макушкi да
нябёс,
Другi i нiзкарослы быў, i
кволы.
Лес кволы лёс свой праклiнаў,
як мог,
Здавалася яму – жыве у пекле,
Ды пад сякеру жорсткую не лёг,
А добры лес спатрэбiўся, i
ссеклi.
Заўжды несправядлiвае жыццё,
Жыць застаецца толькi
непрыгодны,
Але iдзе заўчасна ў небыццё
За якасцi свае высокародны.
25.04.2000
3794 ХУТКА
Мне рэчка вясновыя песнi пяе,
I ветрык казыча ласкава,
Ды сонейка ў рукi праменьчык
дае,
Душа каб вясну адчувала.
Зялёнаю стала, нарэшце, трава,
I белаю пенаю кветкi,
Ад радасцi кругам iдзе
галава,
Вясна – час дзiвосны i рэдкi.
Ды хутка схаваецца рэчка пад лёд,
I вецер журботна завые,
Зiма прынясе з сабой безлiч
нягод,
Красу коўдрай снежнай пакрые.
26.04.2000
3795 СВЕТ
КВЕТАК
Вясна – iмклiвы i цудоўны
час,
Убор зялёны набылi прыгоркi,
I кветкi распусцiлiся ураз,
Заззялi дзьмухаўцы ў траве,
як зоркi.
Вясеннi час дзiвосны цуд
стварыў,
Навокал кветкi зоркi
запалiлi,
I на зямлi ўтварыўся
небасхiл,
Ў iм кроны вiшань, як аблокi,
плылi.
Вясною ўдзень – як уначы сусвет,
Сузор'i з кветак, з белых крон аблокi,
Чароўны i прыгожы кветак свет
Наблiзiць здатны небасхiл
далёкi.
26.04.2000
3796 ПАРАД
ЦВЕТОВ
Разнежась в тепле яркого луча,
Сады забыли зимние угрозы,
Парад цветов открыла алыча,
Чудесный цвет явили абрикосы.
И вишня распустила белый цвет,
Не веря больше, что вернутся стужи,
На яблонях цветов почти что нет,
Зато покрылись белым снегом груши.
Стараются встречать свой звёздный час,
Ведь хочется цвести всем и влюбляться,
Чтоб никогда смысл жизни не угас
И пустоцветом свявшим не остаться.
26.04.2000
3797 ХВАЛI
Дагнаць не ў стане хваля
iншых хваль,
Каб ў зносiнах праводзiць час
цiкава,
Яна бяжыць адна ўвесь час, на
жаль,
Хваль безлiч, ды нiводнай не
спаткала.
А хваля ўсё настойлiвей
бяжыць,
Ад гарызонта к берагу iмкнецца,
Але шлях цяжкi ў небыццё
ляжыць,
Як пройдзе ўвесь, аб скалы разаб'ецца.
Наперадзе руйнуючы прыбой,
У адзiноце хвалi на прасторы,
Ды не сустрэцца з роднаю душой,
Хаця людзей, як хваль, у бурным
моры.
27.04.2000
3798 ЧУВСТВА
Жизнь отдать можно было за брата,
Нежность сердца струилась к сестре,
Но со временем чувств маловато,
Они гаснут, как угли в костре.
Чувства нежные – сердцу не бремя,
Через жизнь их приятно нести,
Виноваты пространство и время,
Что в душе прежних чувств не найти.
Чтоб любовь сохранить, нужны встречи,
Теплота и радушие слов,
Когда сердце порадовать нечем
Угасает, как угли, любовь.
27.04.2000
3799 ХВАЛЬКО
Свой паказаўшы залiхвацкi
рог,
Няпоўны месяц вёў ўвесь час гаворкi:
Падобна сонцу ён свяцiць бы
мог,
Што ён вялiкi, а малыя зоркi.
Што значна болей сонца будзе ён,
Калi праз тыдзень-два ўжо стане
поўны,
Што болей ён, чым зорачак мiльён,
Што для Зямлi памочнiк ён
галоўны.
Хвалька з агiдай слухала
Зямля,
Хоць з iм ёй назаўжды быць
трэба разам.
Зрабi спярша, хвалiся ўжо
пасля,
Ды хваляцца, як месяц, людзi
часам.
28.04.2000
3800
УЯЎЛЕННЕ
Якiм хачу, такiм пабачу свет,
Ён жудасны падчас на самай справе,
Ды для таго, хто у душы паэт,
Цудоўны i прыгожы ва уяве.
Абрыдла ад рэальнасцi журба,
А хочацца пяшчотнасцi i
ласкi,
Жыццё – за лёс шчаслiвы
барацьба,
Лепш мары мець накшталт чароўнай казкi.
Замроюся, пайду ўдалечыню,
Паветраныя замкi там пабачу,
Уяўленне за ўзнёсласць я цаню,
Ў iм проста свет рэальны
перайначу.
28.04.2000